Met “Until our hearts stop” levert de Amerikaanse choreografe Meg Stuart een rechttoe rechtaan straight in your face voorstelling af. Op zijn zachtst gezegd werkt Stuart erg confronterend en dat op verschillende niveaus. Zo toont ze niet alleen erg dierlijk gedrag en handelingen, intimistische taferelen en het tegenovergestelde: dansers in een formele handeling, met een strikt afgebakende ruimte rondom zich. Daarboven komt nog eens een theater in het theater-laag en scherpe spot encynisme om het publiek. “Until our hearts stop”  daagt uit, rebelleert, loopt over van hartstocht, maar ook van razernij: een heerlijke voorstelling.

Jarenlang mocht enkel Ballet Vlaanderen Impressing the Czar van William Forsythe dansen. In 2008 was die voorstelling overigens nog te zien in deSingel. Dat kwam omdat het ballet toen Kathryn Bennetts als artistiek leider had, die jarenlang balletmeester en medewerkster van Forsythe was bij Ballett Frankfurt. Voor Forsythe gaat het over de juiste mensen vinden in een compagnie die gestalte kunnen geven aan deze complexe ironische voorstelling, maar even belangrijk is dat de leiding van een balletgezelschap de geest van zijn werk begrijpt en er een vertrouwensband ontstaat. Daardoor haalde Semperoper Ballett Dresden deze voorstelling binnen met als productieleidster Kathryn Bennetts.

Twee danseressen, Lora Juodkaite en Annie Hanauer, kwamen met behulp van beweging en dans hun getuigenis vertellen. De levende spinnende tol Lora Juodkaite gaf een duizelingwekkende solo, maar na lange tijd verloor het zijn glans. Annie Hanauer bracht wat meer emotie in de voorstelling. Ondanks haar armprothese weet ze zich met veel vrijheid te bewegen. Helaas was ook dit weer aan de lange kant. Het volledig van de pot gerukte einde paste helemaal niet bij de sfeer die gecreëerd werd tijdens de rest van het tafereel. Een soms ongemakkelijke, af en toe indrukwekkende, maar veel te langdradige voorstelling werd ons voorgeschoteld.

Wat gebeurt er als je verschillende individuen bijeen zet en hen een landschap laat vormen? Choreograaf David Hernandez zocht dit uit en creëerde een experiment rond het lichaam. In vier delen liet hij armen, benen en andere ledematen de show stelen. De voorstelling was goed, maar af en toe te langdradig. De lichtbundel met verschillende lichamen die door elkaar kronkelden op muziek van Björk doorbrak de sereniteit van de voorstelling. Een lichamelijk experiment waarbij je de verbeelding de loop kon laten gaan.

Drie verschillende choreografen. Drie verschillende werken. Die vormden samen Les labyrinthes du coeur dat het Ballet de l’Opéra de Lyon voorstelde in deSingel. Openen deed het gezelschap met “Sunshine” van Emanuel Gat en met “How slow the wind” van François Chaignaud en Cecilia Bengolea stuurde het ballet ons de pauze in. Jirí Kyliáns “Heart’s Labyrinth” is met stip het meest gewaardeerde werk van de avond als we het publieksenthousiasme mogen geloven. Een eerbetoon aan Karen Tims, danseres van het Nederlands Dans Theater, die uit het leven stapte, is het. Hier staat het koppel centraal in een zeer emotionele choreografie waarbij een rijk palet aan emoties getoond wordt én er ook dat theatrale aspect is.