Met ‘Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen’, een bloedmooie verfijnde en intense voorstelling, zwaait Guy Cassiers af bij het Toneelhuis nadat ie er 16 jaar artistiek directeur was. Hij doet dat door zijn liefde voor de taal andermaal te verklaren. Verschillende romans bewerkte hij in zijn carrière voor het theater. Marcel Proust, Jeroen Brouwers (Bezonken rood, dat ontegensprekelijk tot een van zijn allerbeste werken gerekend kan worden), J. Bernlef (een al even aangrijpend Hersenschimmen maakte hij dat we in 2006 in deSingel zagen waarmee hij toen al bewees meesterlijk te zijn in het afscheid nemen, toen deed ie dat namelijk van het ro theater), Robert Musil, Philippe Claudel, Joseph Conrad en Elfriede Jelinek zijn enkele auteurs die hij onder andere onder handen nam.

We kunnen helaas niet vermelden dat er geen enkele knuffel gewond was geraakt tijdens het stuk  ‘Boy’ van TEATERi en de Roovers. Zelfs een goede, ouderwetse rol Ducttape kon de schade niet herstellen die Vanja Maria Godée en Jeroen Van der Ven in het vuur van de emotie wisten toe te brengen aan de personificatie van dokter Money. Maar eerlijk gezegd: hij had het wel verdiend. De vernieling van de pluche beer illustreerde perfect wat zich in de gevoelswereld van de personages afspeelde. Het werken met knuffels en poppen die de verschillende personages representeren, helpt om het complexe verhaal van David Reimer begrijpelijk vorm te geven.

Een boer anno 2022 heeft vooral management skills nodig. Dat leert Zwins van Het Eenzame Westen dat zich liet inspireren door het twintig jaar oude ‘Truus en Connie’ uit het tweeluik ‘Varkens/Boeren’ van Johan Simons, Tom Blokdijk & Lex Bohlmeijer. Veerle is net terug van China waar ze voor de VLAM de gesubsidieerde varkenssector mee vertegenwoordigde, waar ze later kritiek op uit dat die Vlaamse subsidies vooral de kleine, lokale Chinese boeren uit de markt speelt en niet de groten. Haar zus Katrien die al van kindsbeen meekreeg op school dat ze beter is met haar handen,  runt de varkenshouderij terwijl ze ook nog moet zorgen voor haar vader die drie vingers en zijn penis verloor door een aanval van een zwijn en twee kinderen.

Een meesterlijk ‘abominabel spektakel’ over ontrouw. Dat voeren Tg stan en de Roovers op met Infidèles naar Ingmar Bergmans werk uit 1997 en de autobiografie ‘Laterna Magica‘ dat tien jaar eerder uitkwam. Een tekst die de twee gezelschappen al brachten in de taal van Molière maar nu voor het eerst in het Vlaams in het Kaaitheater neergezet werd. Ruth Becquart die we de voorbije jaren toegang verleenden om onze woonkamer te betreden op zondagavond, draagt het stuk als Marianne. Zij is de vrouw die Marcus (Robby Cleiren), dirigent en muziekkenner bedriegt met zijn beste vriend David (Frank Vercruyssen) die later blijkt niet goed bij kas te zitten en geen contact meer heeft met zijn kinderen.

Een strontvervelend stuk. Dat vinden we van Het gezin van Paemel van Cyriel Buysse uit 1903. Vorig jaar zagen we een streamingversie met Jo De Meyere in de hoofdrol. Het stuk vonden we behoorlijk slepen. En ook de versie van Skagen, waar Valentijn Dhaenens in alle 12 rollen kruipt, per scène telkens één live (beginnen doet hij met Edward, vervolgens speelt hij de wereldvreemde barones ‘die klaagt over het violent lawaai dat een haan maakt en de abominabele ‘stink’ (sic.) op de boederij, Romanie als chambre de fille wil opleiden voor haar zoon en – niet onbelangrijk – de pacht met 500 frank wil verhogen per jaar omdat hun buur dat geboden heeft, de pastoor en eindigen doet hij als de boer) terwijl in een vlak dat de contouren van een huis voorstelt hij meerdere malen geprojecteerd wordt in andere rollen. Dat levert zo’n artificieel resultaat op wanneer ie tegen zichzelf praat, dat we er maar niet in slagen om in de voorstelling te geraken, zelfs afscheidsscènes (o.a. die van Désiré wiens kaars letterlijk uitgeblazen wordt) doen ons niets of nauwelijks wat. Enkele video-geinigheden, door een personage hyper snel in beeld te laten komen of een haan te laten rondwandelen, mogen dan wel even het tempo opdrijven of voor verrassing zorgen, maar het voelt hier als komisch effect wat ongepast.