Een hartverscheurende film over het psychologisch welzijn van een kind en de verpletterende verantwoordelijkheid van de ouders daarvoor. Dat is The son, de prequel van The Father. Een prent die – terecht – de verantwoordelijkheid volledig in het kamp legt van de ouders (en bij uitbreiding ook een generatie verder) wat er met hun kind gebeurt en waarom die angstig is om het leven, zich niet goed in zijn vel voelt, zwaarmoedig wordt en uiteindelijk uit het leven wil stappen. Eigenlijk zien we hoe Nicholas sociaal verwaarloosd wordt hoewel zijn ouders dat zelf (aanvankelijk) niet zo aanvoelen.

Plane dat Jean-François Richet regisseerde is een wat voorspelbare doch onderhoudende actiethriller. De prent deed het goed aan de kassa’s. Mede daarom ook volgt er een sequel: ‘Ship’. Daarin zullen we het antwoord ontdekken hoe het afloopt met Louis Gaspare (Mike Colter) die verdacht wordt van moord.

Eerlijk? Van het screenlife thrillergenre hadden we voor we naar Missing trokken nog nooit gehoord. Het komt er op neer dat we bijna constant het scherm zien van het hoofdpersonage dat via de nieuwste communicatiekanalen, zoekopdrachten, paswoorden van mails, Google accounts, Google maps (welke routes ze namen), social media activiteiten en info die er achtergelaten werd, bankkaarten, toeristische camera’s enz. te weten wil komen wat er met haar moeder gebeurd is.

Zelden zo veel ‘What the fucks!’ en ‘Allez jongs’ gehoord tijdens een film in de cinema als bij Cocaine Bear. De prent die Elizabeth Banks regisseerde naar een scenario van Jimmy Warden gaat er dan ook los over. De dialogen zijn bij momenten gewoon vreemd alsof verschillende personages onder invloed wat naast elkaar zitten te lullen. De film is heel losjes gebaseerd op waargebeurde feiten uit 1985 toen een zwarte beer cocaïne opgegeten had. Het dier overleefde het niet. Er vielen geen slachtoffers. In deze prent loopt het een tikkeltje anders af…

De dramedy film A man called Otto die Marc Forster regisseerde werkt verrassend goed op beide emoties: een lach en een traan. Maar vooral, door het slimme scenario van David Magee die zich baseerde op de roman ‘A Man Called Ove’ uit 2012 van Fredrik Backman die 3 jaar later verfilmd werd door Hannes Holm, ga je op den duur deze knorpot in je hart sluiten. Omdat je beetje bij beetje meekrijgt hoe hij de man geworden is die hij nu is: nors. Niet meteen het type kortom waarvan je denkt dat ie een groot hart heeft.