Hopeloos verouderd is het halve eeuw oude ‘L’Homme de la Mancha’ van Dale Wasserman, Mitch Leigh (muziek), Joe Darion (originele songteksten) / Jacques Brel (vertaling naar het Frans en bewerking) dat regisseurs Michael De Cock en Junior Mthombeni terug vanonder het stof gehaald hebben. Een halve eeuw geleden zorgde Jacques Brel voor de vertaling van deze Amerikaanse musical. Zelf speelde hij destijds ook de titelrol. De huidige herziene versie gaat niet ver genoeg in het updaten van het verhaal naar wat je in 2018 scenografisch verlangt. Lees: ellenlange (stroeve) stukken gesproken tekst waarbij vooral opvalt dat we een Vlaamse cast horen die weliswaar zijn best doet in het Frans maar al snel valt op dat het geen native speakers zijn, erg veel behoorlijk statische scènes waarbij de live video op het al even gedateerde openluchtbioscoopscherm nauwelijks een toegevoegde waarde heeft en het geheel geen dynamisch karakter weet te geven, tenenkrullende clichébeelden met het zandkasteel en het windmolentje als beeld voor zandkastelen bouwen (een valse droom najagen) en vechten tegen een imaginaire vijand. De Cock en zijn team willen vooral mensen aanzetten om te dromen, ver van het cynisme van alledag. Maar vier keer (redelijk kort na elkaar ‘Rêver un impossible rêve‘ na elkaar laten horen, is gewoon te veel van het goede. Het geeft ook pijnlijk weer dat deze musical, die niet slecht is qua muziek, op muzikaal vlak onvoldoende te bieden heeft dat er uitspringt. Zo valt een song als ‘Dulcinea’ wel erg licht uit als je dat tegenover Bernsteins ‘Maria’ plaatst bijvoorbeeld.

Doornroosje de musical kent met Helle Vanderheyden als prinses zijn beste Vlaamse versie ooit. De musical die dit voorjaar in zaal Elckerlyc speelde met Tinne Oltmans als prinses, staat opnieuw twee weekends in Antwerpen maar deze keer dan in de mooiste zaal van ‘t stad: de Koningin Elisabethzaal. Wegens agendaproblemen kan Tinne de rol niet spelen op zaterdag en zondag. Dat is goed nieuws want in Helle Vanderheyden vond Deep Bridge een betere hoofdrolspeelster. Want daar waar Tinne wat ons betreft de zwakste schakel was in de musical qua zang en dictie (te scherpe klinkers en s’-en), zet Helle een Doornroosje neer om door een ringetje te halen zowel qua spel als zang. In die zin dat haar solo ‘Mijn droomprins’ ondertussen samen met ‘Geen feest’ en ‘De slaapspreuk’ tot de allerbeste live songs behoren.

Nog tot 5 augustus 2018 speelt de internationale productie van Flashdance the musical in het Kursaal van Oostende. Die is gebaseerd op de voorstelling die vijf jaar geleden in Stockholm speelde. Vorig jaar stond Footloose in Oostende, dus is Flashdance een logische opvolger. De allergrootste hits – What a feeling  en Maniac– hier gezongen door het trio Kiki (Sia Dauda), Tess (Demmileigh Foster) en Gloria (Hollie-Ann Lowe) komen erg schel over. Geen idee wie er instond voor de casting maar deze stemmen blenden voor geen meter, ook in andere ensemblenummers zit niet alles lekker. Dat kan trouwens – voornamelijk in het eerste deel – ook gezegd worden van de geluidsmix die de hoge tonen te prominent op de voorgrond plaatst. Belletjes, buisklokken, koperblazers komen zo buitenproportioneel in het geheel door en zorgen ervoor dat het ganse eerste deel erg zwak overkomt. Gelukkig komt er verbetering in het tweede deel. Flashdance moet het dan ook hebben van de minder gekende songs in deze productie zoals ‘A million to one’, het duet tussen Alex (Joanne Clifton) en Hannah (Ann Van den Broeck) waarbij Van den Broeck ‘Ik geloof nog steeds in een goede rol voor mij. Het kan nog niet gedaan zijn.’ zingt en je als toeschouwer de meerwaarde voelt van een musicalactrice in Vlaanderen die het ondertussen in buitenlandse producties moet zoeken om voldoende tot haar recht te komen omdat Vlaamse musicals focussen op – hoe ironisch – tv sterren (waarvan Gloria beweert dat je geen talent moet bezitten om dat te kunnen worden), hobbyisten, goedkope musicalstudenten of pas afgestudeerden. Andere hoogtepunten zijn ‘Here and now’ tussen Alex (Joanne Clifton) en Nick (Ben Adams) en de solo van Nick in ‘245mm enough’.

Wat een onwaarschijnlijk groot succes is de musical Soldaat van Oranje in Nederland in een regie van Theu Boermans! De vijftiende cast zagen we zijn dernière beleven. Wat volgt is een welverdiende zomerbreak van enkele weken waarna de repetitieperiode begint voor cast 16, een mengeling van huidige castleden met nieuwe. Zij kennen eind augustus hun eerste voorstellingen wat zal leiden tot de viering van 8 jaar Soldaat van Oranje op het Vliegveld Valkenburg in Katwijk op 30 oktober 2018. Voor de enige Vlaming Florian Avoux betekent het ook meteen het afscheid na 1,5 vast in dienst te zijn geweest. Een droom kwam voor hem in vervulling om in deze productie te mogen staan. Heel wat afscheidsritueeltjes zal ie wellicht meegemaakt hebben. Enkele klassiekers zijn het warm zingen van de cast op de tekst ‘Amore’ waarbij de castleden rond diegene gaan staan die afscheid neemt. En ook een ‘doop’ in het water hoort er naar verluidt bij. Verder is er ook een afscheidsfeestje dat nu eenmaal bij een dernière hoort. En krijgen castleden een gele koffer mee als aandenken volgens onze info.

Een heerlijk visuele, lichte en grappige over the top muziektheatervoorstelling/musical. Dat levert het Düsseldorfer Schauspielhaus af met Der Sandmann in een regie, scenografie en exquis en strak getimed lichtontwerp van Robert Wilson op de immer geweldige muziek van Anna Calvi. Wilson ging de mosterd deze keer halen bij E.T.A. Hoffmann die in 1816 een werk schreef over de kleine Nathanael die op tijd in bed moet en moet slapen want anders komt de zandman langs die zand in de ogen van de kinderen strooit om die er uit te laten rollen zodat hij ze kan voeren aan zijn kinderen in zijn nest op de halve maan. Wanneer Nathanaels vader sterft, door een alchemisch experiment waarop een explosie volgt, denkt de jongen echter dat zijn vader het slachtoffer werd van de zandman. Volgens de jongen is de advocaat Coppelius misschien wel de zandman. Droom, nachtmerrie, realiteit haalt ie vanaf dan gaandeweg door elkaar waardoor acteur Christian Friedel een knappe boog mag maken tussen kind zijn en in een (angst)psychose belanden. Het kinderlijke gegiechel krijgt op die manier een dubbele laag, die van het kind zijn enerzijds maar ook die van de angst die diep in de vezels van de tiener en jongvolwassene is doorgedrongen ook.