De power! De punch! De pathos! Na een run in het Coliseum Theatre vorig jaar is Bat out of hell, de Meat Loafmusical van Jim Steinman in een regie van Jay Scheib terug in Londen. De productie ziet het groots nu het geprogrammeerd staat in het Dominion Theatre. De zaal heeft trouwens ervaring met rockmusicals. Van 2002 tot 2014 stond daar 12 jaar aan een stuk ‘We will rock you’, de musical met nummers uit de catalogus van Queen. Hitmusicals zoals Mamma Mia!, met de grootste hits van ABBA in, spelen al jaren ononderbroken op de West End. Recent kwam daar Joop van den Endes Tina bij waarin het leven en het repertoire van Tina Turner de revue passeert. Bij Bat out of hell, ligt de klemtoon op de hits van Meat Loaf, op de rock ‘n roll, en in mindere mate op het verhaal rond Falco (gespeeld door Rob Fowler) die met ijzeren hand de stad controleert in het post apocalyptische Obsidian. The Lost zijn achttienjarigen wiens DNA bevroor, een groep die buiten de samenleving leeft, feest in een bar en zich ophoudt in de buurt van een riool. The Obsidian Times, een krantje dat op onze stoel ligt bij het binnenkomen van de zaal, quote Falco: ‘Entire areas of the city have become no go zones, ruled by criminals and the lowest of the low. It’s unacceptable. I’m going to make Obsidian great again.’ een duidelijke verwijzing naar Trump is dat terwijl Falco opereert binnen een repressieve politiestaat.

Wat doe je als je twee onafhankelijke musicaladviseurs er een compleet andere mening op nahouden over een productie? Zelf die handel gaan checken uiteraard. De ene vindt Aladdin een draak, de ander vindt de musical die aan zijn tweede jaar bezig is in Londen en al 4 jaar op Broadway staat de max. Feit is dat wij met mixed feelings de zaal verlieten. Enerzijds komt dat omdat Disney net als in de tekenfilm afwijkt van het originele verhaal dat net iets harder is en we in onze kindertijd als luisterboek (ingesproken door Conny Neefs) constant door onze walkman joegen. Er komt geen tijger, papegaai of aapje die Disney introduceerde in de tekenfilm uit 1992 in deze podiumvoorstelling voor trouwens. Aladdin heeft in de musical drie vrienden: Babkak, Kassim en Omar. Slechterik van dienst Jafar heeft Iago in dienst, een man. Terwijl Jasmine drie hofdames heeft die haar helpen. Maar de grootste minpunten van Aladdin zijn dat er behoorlijk wat inkakmomenten zitten in deel 1 én deel 2 en de nieuwe songs van Alan Menken gewoon te zwak zijn. Helemaal onvergeeflijk is dat het prachtige ‘To be free’, zelfs in een instrumentale versie de musical niet gehaald heeft!

Drie WhatsOnStage-awards won Everybody’s talking about Jamie dit jaar. Die voor beste nieuwe musical, beste vrouwelijke bijrol in een musical: Lucie Shorthouse (in de rol van Pritti Pasha) en beste mannelijke hoofdrol in een musical: John McCrea. Die award voor Shorthouse die een straf West Enddebuut optekent, is volkomen terecht. Ook in onze notities staan naast haar vocale passages grote uitroeptekens. Of ze nu ‘Spotlight’ in het eerste deel of ‘It means beautiful’ in het tweede neerzet, telkens weet haar stemtimbre en de emotie die ze in de songs legt ons te bekoren. Of McCrea een sterke Jamie neerzet, weten we niet. Wij zagen understudy Luke Bayer aan het werk die weliswaar erg goed speelde, geloofwaardig een jongen van zestien neerzette die niet droomt om vorktruckchauffeur te worden maar verder als dragqueen door het leven wil gaan waarbij hij vrouwelijke trekjes perfect onder de knie, of zelfs daarboven, heeft. Alleen bleek ie vocaal soms behoorlijk onder de toon te gaan in zijn middenregister, terwijl die kopstem wel goed zat. Bayer zweette ook erg hard op het podium, iets te veel waardoor hij aan glamour inboette. Het grootste applaus van de avond was trouwens weggelegd voor Josie Walker als Jamies moeder Margaret. Tijdens ‘He’s my boy’ zong ze de sterren van de hemel, de ziel uit haar lijf, wat een zinderende publieksreactie uitlokte. Walker blies alles en iedereen omver als een voorjaarsstorm in april. In de kleinere rollen weet Lauran Rae ons als Becca in haar speels en fris acteren, erg te boeien. Iemand om in het oog te houden de komende jaren.

Wanneer we vorig jaar met Unidamu dachten dat de inspiratie ondertussen echt wel op was bij Ketnet en Studio 100, blijkt Team U.P. – de vierde Ketnetmusical ondertussen, en de tweede op rij die er te veel aan is wat ons betreft – een doorslagje geworden van de vorige scripts terwijl de Ketnetserie GoGoGo of Disney’s High School Musical eerder al de basketbal- en bij uitbreiding sportkaart trok. Ook hier weer duikt een directrice op, in dit geval Conny Versporter (gespeeld door Goele De Raedt), die net als Loes Van den Heuvel als kampleidster Cornelia Blok in de eerste Ketnetmusical hartstochtelijke gevoelens koestert. In dit geval voor Franky Champion, een zwemkampioen die verdacht veel lijkt op Jean Marie Pfaff wiens bordkartonnen afbeelding Conny aanbidt. Zwaargewicht Milou (Anne-Laure Schoonjans) staat – ietwat vreemd – aan de top van het klassement van Conny’s sportschool U.P., de Universiteit van Prestatie. Wanneer Lars, de zoon van Franky, als nieuweling arriveert, blijkt hij niet meteen uit te blinken in sport. ‘Sporten is leuk. Maar ik hoef niet direct de beste te willen zijn.’ klinkt het uit de mond van Ruben Deejaegher die vocaal kennelijk ook niet de ambitie heeft om de allerbeste te willen zijn van de club. Om kort te gaan: Team U.P. is vooral meer van hetzelfde waarbij Ketnet en Studio 100-klassiekers zo afgevlakt worden zoals in nummers als ‘Jong’ en ‘Trein naar Oostende’ van Spring waar alle punch uitgeperst wordt. Wat overblijft is een smakeloze flauwe en erg voorspelbare show waar over the top acteren door Goele De Raedt, Marthe Willems en Nono – zoon van Koen – Wauters danig op de zenuwen werkt op den duur.

Dé must-see musicalproductie van deze paasvakantie in ons land? Dat moet ongetwijfeld Blood Brothers zijn van InTeam producties in de Rode Zaal van het Fakkeltheater in een regie van Niels de Valk. Werkelijk alles klopt van begin tot einde in deze voorstelling die het origineel omarmt. Blood Brothers zag in 1983 het levenslicht aan de andere kant van het Kanaal, nadat Willy Russell het werk geschreven had als een schoolmusical. Op de West End liep de productie meer dan 24 jaar en werd daarmee de derde langstlopende musical in Londen. InTeam producties kiest er – terecht – voor om volledig de 80’s te laten herleven in deze voorstelling die teruggrijpt naar de originele tekst (de vertaling is van de hand van Koen van Dijk), zet de acteurs en actrices in geruite kostuums wat een knipoog is naar de Mod-periode of steekt ze in veelkleurige wollen truien. Het sobere decor, stellingen en klimrekken uit een turnzaal, dat net als de kostuums van de hand is van Yannic Duchateau en de regisseur, is erg efficiënt en tevens een knappe verwijzing naar de wil/de (financiële) beperkingen om op te klimmen op de sociale ladder. Want dat is in eerste instantie het hoofdthema van deze musical. Met een ijzersterke cast (wat een vijftal die Liesbeth Roose, Sarah Kefi, Jeroen Logghe, Jervin Weckx en Pieter Van Keymeulen!) die geloofwaardig speelt én waanzinnig goed zingt – werkelijk alle stemmen blenden piekfijn met elkaar en een zeer goede live band onder leiding van Pietro Ramman aan piano, Jacob Hus aan de basgitaar, Keanu De Poorter op toetsen, Sam Enthoven op drums, Thomas Renard op gitaar en Jan Schaeken op sax, plaatst het gezelschap dat liefhebbers en pas afgestudeerden bij elkaar brengt zich op eenzame hoogte in het Vlaamse musicallandschap.