“De vis wordt duur betaald.” Het is dé quote uit De Hoop van Tutti Fratelli dat in de Bourla in première ging. Erik Vlaminck bewerkte het 122 jaar oude stuk ‘Op hoop van zegen’ van de Nederlander Herman Heijermans naar een luisterspel. Het realistische werk ademt absoluut het begin van de twintigste eeuw uit, maar er zijn toch ook gelijkenissen met de wereld waar we nu in leven. In Heijermans’ tijd schreef ie zijn verhaal terwijl op de achtergrond de cholera-epidemie woedde: “De mensen zijn vergeten dat ze bloed hebben gescheten” klinkt het en hij zet dat kracht bij in de zin “In het Elisabethziekenhuis droegen ze de lijken in zakken naar buiten omdat er geen kisten voorhanden waren.” Maar het stuk gaat vooral over de scherpe rijk-arm tegenstelling waarbij het kapitalisme en winstbejag toen al kennelijk belangrijker geacht werden dan de veiligheid van mensen.

Via een moderne vorm van luchtpost hadden we er lucht van gekregen dat Lucht van Laika en Merel Denie (die daarmee afstudeert aan de Toneelacademie van Maastricht) in deStudio in première ging. We gaan u geen gebakken lucht verkopen maar meteen ter zake komen: het is nu al een van de beste kindervoorstellingen van het jaar dat nog jong is.

Surrealistisch, absurd en filosofisch. Dat is Mise en place van cie Barbarie en Theater Stap dat in hetpaleis in première ging voor zes-plussers. Een voorstelling over er zijn of er niet zijn, to be or not to be that’s the question. Over het ik, maar niet over ‘je’ want dat is – boventiteld – voor volgende week. Over niet op een lijst staan hoewel je er toch bent. ‘Nee, ik ben hier alleen.’ – ‘Ik ben hier ook alleen, aangenaam!’ klinkt het onder andere hartverwarmend in een dialoog die samen alleen zijn verwoordt in een individualistische samenleving als de onze.

5 jaar nadat we haar On Ice in deSingel zagen, ging Holy Shit van Suzanne Grotenhuis in première in corso. Een monoloog die perfect de tijdsgeest samenvat waar thema’s als mentale gezondheid (burn-out) en klimaat hoog op de agenda staan. Dit brengt ze zo persoonlijk, emotioneel, met een verfijnd laagje humor erover en tegelijkertijd universeel zodat het herkenbaar is en tegelijkertijd iedereen raakt, dat die staande ovatie achteraf niet meer dan verdiend was. Grotenhuis heeft een dochter op de wereld gezet wat een klein mirakel achteraf bleek, zo ontdekken we beetje bij beetje. Terwijl het onduidelijk is wiens verdienste dat is, die van de osteopaat, de craniosacraal therapeut, of iemand anders. We gokken op wat het meest voor de hand ligt: zijzelf. Dat er zo veel mogelijkheden zijn om geholpen te worden, maar je toch finaal een noodkreet om hulp slaakt in een wereld die mensen snel opbrandt, een die het ouderschap ook veel te rooskleurig voorstelt, zien en horen we. Neen, Suzanne zit niet op een roze wolk. Het leven blijft gewoon aan je voorbijrazen. Het verschil is dat ze nu de dagelijkse rush beleeft met een baby op de arm. Een vetplantje die nochtans geen zorg nodig heeft, kreeg ze van een vriendin. Maar na een week bleek die toch zo dood als een pier.

Met de Kersenvla zet Abattoir fermé op naar ons aanvoelen té subtiele wijze het theaterwereldje in zijn hemd. Passeren de revue: de regisseuse die haar team helemaal niet in de hand heeft, de schrijver die uit de schaduw van zijn broer wil proberen te geraken, de debutante die geen contract heeft laat staan een manager of agent, de diva ‘de pers is meestal genadeloos … lovend’ die teert op haar cv, 101 outfits meesleurt, op haar pauzes staat en kickt op applaus, en de oudere acteur die er niet voor terugdeinst om naar de borsten van actrices te grijpen. Een man die houdt van humor uit 1905 (zoals doen alsof hij zich mistrapt), meteen vraagt hoeveel vrijkaarten hij krijgt zodat hij zijn familie kan uitnodigen: ‘het zou ongehoord zijn als mijn familie zou moeten afdokken om me aan het werk te zien’, wil weten of er tijdens de repetities iets van catering is voorzien en vindt dat hij geen tekst moet kennen omdat hij de job van souffleurs niet in het gedrang wil brengen.