Fatal attraction is het thema dit seizoen in de Vlaamse Opera. En welke voorstelling kan dan beter het seizoen openen als Tristan und Isolde van Wagner? Voor de tweede keer deed het huis beroep op regisseur Stef Lernous van Abbatoir Fermé. Lernous maakte eerder L’Intruse in 2011 en bracht nu een eerder brave regie van de Wagnerklassieker die 5 uur duurt.

“Dear Beyoncé. Sometimes I feel aloneith and thy music, alone, comfortith. Do you ever think that you’re like everybody else? Just another human farting around this damned earth? Cause I can identify with that feeling. Yours.” Het zou een fanmail uit de 17de eeuw kunnen zijn, erg hoog gezongen dan door sopraan Shara Worden. Hedendaagse muziek, die de structuur van een popsong heeft (erg repetitief en simpel) maar dan op zijn baroks (met gamba, violone, cornetto’s, luiten, barokharp, trompet, baroktrombone, theorbe, klavecimbel en orgel onder andere) door BOX gebracht: het minste wat je dus kan zeggen, is dat “You us we all” erg verrassend is.

De verontwaardiging van de gewone man tegenover de staat. Het is de fond van de fenomenale dansvoorstelling Choeurs van Gentenaar Alain Platel. Een rollercoaster van emoties laat ie horen en zien op en rond het podium. Hoe een volk – vocaal sterk en alomtegenwoordig via het 80 koppige koor – beetje bij beetje zich verzet om uiteindelijk in een grootse opstand te komen. Choeurs is met de Arabische lente in het achterhoofd, maar ook de revolutionaire stroom in eigen land, om het bestaande systeem te vervangen, hyperactueel, vindt meteen een weg naar de haartjes op onze armen die in geen tijd recht komen staan, en legt de verantwoordelijkheid uiteindelijk bij de mens zelf:  leiders én het gewone volk hebben bloed aan de handen. Een revolutionaire voorstelling over het ontstaan van revoluties en de vraag: wat erna?

Met Candide van Leonard Bernstein (bekend van West Side Story) sluit de Vlaamse Opera wat ons betreft een bewogen heavy operaseizoen af. La Traviata in de Munt, Tragedy of a Friendship in de Vlaamse Opera, … het waren producties die lang nazinderden, ervoor zorgden dat we lange tijd van de melk waren en waarbij we in sommige gevallen enkele dagen nodig hadden om tot rust te komen. Met een herneming van de komische operette uit 2009 in een regie van de Brit Nigel Lowery, naar de satire van Voltaire, stuurt dat laatste operahuis ons de zomer in. Lichtvoetig, luchtig, maar dan met een scherp kantje.

Vorig weekend lazen we pas in een gespecialiseerd blad dat vrouwen wanneer ze dertiger zijn het meest kans hebben om een scheve schaats te rijden. Op hun vijfendertigste zou een vrouw de beste seks uit haar leven meemaken. Ook Michael Haneke, de Oostenrijkse regisseur die onlangs nog met zijn film Amour (2012) een Oscar in de wacht sleepte voor beste buitenlandse film en ook een Gouden Palm in Cannes in ontvangst mocht nemen, heeft begrepen dat de Mozartopera Così fan tutte (zo doen alle vrouwen) nog steeds niets aan actualiteit heeft ingeboet. Ontrouw als thema, de beweegredenen en wat een psychologische ravage het kan aanrichten toont de regisseur die zelf en psychologiediploma bezit in een erg sterke enscenering die non-verbale elementen toevoegt aan het libretto. Maar vooral: zijn solisten blinken solo en meerstemmig uit. Wat een knappe seizoensafsluiter in de Munt!