Zonder muziek en met een sober decor gaf Noé Soulier ons twee korte, experimentele solo’s die samen uit vier deeltjes bestonden. In een grijs T-shirt en met een korte sportbroek aan legde hij telkens uit wat hij ging doen. Technisch zaten de stukken helemaal goed, maar je kon moeilijk spreken over een echte dansvoorstelling. Daarvoor was het veel te kort. Een leerrijke ervaring die aan een snel tempo voorbij vloog.

Dat Venn verwijst naar wetenschap, was ergens te verwachten. Venn komt van Venndiagram, dat relaties legt tussen verzamelingen. Unie, doorsnede, en symmetrisch verschil worden in de verzamelingenleer door twee cirkels die elkaar overlappen weergegeven (in deze voorstelling ook te zien wanneer de dansers rond hun as draaien in twee cirkels in elkaar overigens). Rond 1880 vond de Brit John Venn ze uit, vandaar de naam. Logisch dan ook dat onderlinge relaties, en geometrische vormen centraal staan in deze voorstelling tussen studenten Dans van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen en professionals. De vraag die zich echter stelt, is wie er zich nu toonde in hetPaleis: de studenten of de professionals?

Rauw gaat over spelen, dromen en doen alsof. Over het opgroeien in soms moeilijke omstandigheden. Over kinderen die zich willen nestelen in hun speelwereld, maar genoodzaakt teruggetrokken worden naar de harde realiteit. Met veel emotie zetten acht jonge kinderen een soms vrolijke, maar eigenlijk harde choreografie neer. De dansstukken werden niet altijd perfect uitgevoerd, maar perfectie kan je ook niet vragen van een kind. Wild en levendig bewogen ze zich soms hand in hand en soms afstandelijk met twee volwassenen over de zwarte vloer. Door het verhaal kwam het dansen meer op de achtergrond terecht waardoor het eerder een stilzwijgend toneelstuk werd, begeleid door een gitaar. Het was duidelijk dat het grut plezier heeft gehad bij het maken van het stuk, maar dat ze ook wel diep zijn moeten gaan. Zeer confronterend, maar heel mooi.

Starend naar het niets en zichzelf langzaam ontdekken via aanrakingen in het eerste deel. Dynamiek laten overheersen en zich geven op de absurde muziek en klanken in het tweede deel. Charlotte Van Den Eynde laat in deze unieke double bill twee kanten van zichzelf zien. Hoewel het eerste deel zeer rustig opbouwt en bijna geen dans is, volgt in het tweede deel een uiting van expressie en emotie. De twee stukken zijn duidelijk perfect op elkaar ingespeeld.

De namiddagvoorstelling van Doornroosje was een schot in de roos. Zo vond ook de aanwezige jeugd. Kreten als ‘Bravo’ en ‘Wow’ rolden uit het jonge publiek. Zeker de kostuums en de decors, afkomstig van de hand van de Chileense ontwerper Pablo Nuñez, vielen in de smaak. Het houten bed versierd met bloemen en uitgesneden krullen was prachtig detailwerk. Maar niet alleen dat. We kregen feilloze techniek op het hoogste niveau. Iets anders verwachtten we ook niet van Ballet Vlaanderen. Hoogtepunten waren de verschijningen van de slechte fee Carabosse als androgyne zwartharige schoonheid. Het ene moment op een immense troon, het andere als een reus omringd door zwarte doeken. Alain Honorez zet een bangelijke balletprestatie neer, maar ook de goede Seringenfee gespeeld door Ana Carolina Quaresma is het academische voorbeeld van hoe een ballerina sierlijk over het podium moet dartelen.