In de musical Was getekend Annie M.G. Schmidt in een regie van Paul Eenens zoomt de voorstelling in op het woelige privé- en professioneel leven van een van Nederlands bekendste schrijfsters en hoe moeilijk haar zoon Flip van Duijn (William Spaaij) het had om ‘zoon van’ te zijn. Zo komen we te weten dat ze worstelde met haar uiterlijk en haar daar behoorlijk onzeker over voelde, in deze musical heerlijk becommentarieerd door Simone Kleinsma waarbij Annies zelfspot en -relativering meermaals aan de oppervlakte komt: ‘Als lelijkheid een baksteen was, ben ik de Chinese Muur’. Op seksueel vlak experimenteerde ze als enige vrouw in een triootje (te horen in ‘Wij doen samen met één vrijer’ en een scène waarin van de grond gaan met een fokker, beeldspraak is voor neuken). Uiteindelijk vond ze de liefde van haar leven nadat ze eerst een relatie met een man had die droger was dan gortepap op zondagochtend en wanneer ze ook eens verliefd was geweest op een homo. Dé man uit haar leven ontmoette ze via een contactadvertentie. Alleen, die man: chemicus Dick van Duyn, was getrouwd met Olga. Anna (de echte voornaam van Annie) moest hem dus delen met een andere vrouw en had hem enkel tijdens de weekends. Wanneer hij er niet was, voelde ze zich als een zak patatten achter een schrijfmachine: ‘Ik was niet bestand tegen zo veel liefde’ laat Simone Kleinsma optekenen als hoofdrolspeelster. Ofwel: de Nederlandse kende verdriet en eenzaamheid. Nooit schreef ze naar eigen zeggen echter autobiografische werken, wel liet ze zich inspireren door haar eigen leven. Daarin ging ze steeds op zoek naar vrijheid, die ze eigenlijk in haar hoofd ook altijd beleefde terwijl ze aan de andere kant angstig was om haar succes én er gevangene van werd omdat ze zo veel aanvragen bleef krijgen. En verder was er dat eeuwige verlangen van haar om ondeugend als een kind te mogen zijn.

Wie On your feet, de musical naar het levensverhaal van Gloria en Emilio Estefan, nog in Utrecht wil zien, de allereerste plek ooit buiten de States waar de productie geprogrammeerd staat, moet zich stilaan reppen. Op 5 augustus 2018 valt het doek immers over deze jukebox-musical om vanaf september plaats te maken voor Mamma Mia!, die op zijn beurt vol ABBA-hits zit. Na The Bodyguard is het even wennen om een qua plot wat lichtere musical in het Beatrix Theater te zien, wat straks overigens ook geldt voor Mamma Mia! De reacties in de voornamelijk (Nederlandse) pers waren eerder lauw en ook binnen de musicalsector hoorden we echo’s dat On your feet, niet je dat is. We zijn het daar maar gedeeltelijk mee eens. Eerst en vooral is er de catalogus aan hits die Estefan te bieden heeft, denken we maar aan onder andere ‘1-2-3’, ‘Anything for you’, ‘Conga’, ‘Rhythm is gonna get you’, ‘Dr. Beat’, ‘Don’t wanna lose you’, ... Een voorstelling met zo veel klassiekers, kan niet mis gaan. Toch klopt het dat On your feet soms wat vrijblijvend aanvoelt en het niveau van een Hollands coverbandje (weliswaar een goeie) niet overstijgt. In de diepte heeft Vajèn van den Bosch die de rol van Gloria Estefan speelt, een heerlijk warm timbre waar het nodige karakter in zit, maar naar haar hoge noten grijpt ze soms iets te kelig waardoor ze flirt met roepen. Qua spel weet ze ons het meest van al te overtuigen in Estefans revalidatiescène. Tommie Christiaans stem als Emilio is dan weer zacht, soms iets té, in zijn kopstem. De strafste vocale prestaties komen – opvallend – van de bijrollen. Van Talita Angwarmasse als Gloria Fajardo, Estefans moeder in fe-no-me-naal sterke versies van ‘Mi tierra’ en ‘If I never got to tell you’ (met Tommie Christiaan), een song die van de hand is van Emily, Gloria Estefans dochter die speciaal voor de musical geschreven werd. Verder schittert Frank van Hengel als José Fajardo, Gloria Estefans vader tijdens een indrukwekkend ‘When someone comes into your life’ (gezongen met van den Bosch).

De power! De punch! De pathos! Na een run in het Coliseum Theatre vorig jaar is Bat out of hell, de Meat Loafmusical van Jim Steinman in een regie van Jay Scheib terug in Londen. De productie ziet het groots nu het geprogrammeerd staat in het Dominion Theatre. De zaal heeft trouwens ervaring met rockmusicals. Van 2002 tot 2014 stond daar 12 jaar aan een stuk ‘We will rock you’, de musical met nummers uit de catalogus van Queen. Hitmusicals zoals Mamma Mia!, met de grootste hits van ABBA in, spelen al jaren ononderbroken op de West End. Recent kwam daar Joop van den Endes Tina bij waarin het leven en het repertoire van Tina Turner de revue passeert. Bij Bat out of hell, ligt de klemtoon op de hits van Meat Loaf, op de rock ‘n roll, en in mindere mate op het verhaal rond Falco (gespeeld door Rob Fowler) die met ijzeren hand de stad controleert in het post apocalyptische Obsidian. The Lost zijn achttienjarigen wiens DNA bevroor, een groep die buiten de samenleving leeft, feest in een bar en zich ophoudt in de buurt van een riool. The Obsidian Times, een krantje dat op onze stoel ligt bij het binnenkomen van de zaal, quote Falco: ‘Entire areas of the city have become no go zones, ruled by criminals and the lowest of the low. It’s unacceptable. I’m going to make Obsidian great again.’ een duidelijke verwijzing naar Trump is dat terwijl Falco opereert binnen een repressieve politiestaat.

Wat doe je als je twee onafhankelijke musicaladviseurs er een compleet andere mening op nahouden over een productie? Zelf die handel gaan checken uiteraard. De ene vindt Aladdin een draak, de ander vindt de musical die aan zijn tweede jaar bezig is in Londen en al 4 jaar op Broadway staat de max. Feit is dat wij met mixed feelings de zaal verlieten. Enerzijds komt dat omdat Disney net als in de tekenfilm afwijkt van het originele verhaal dat net iets harder is en we in onze kindertijd als luisterboek (ingesproken door Conny Neefs) constant door onze walkman joegen. Er komt geen tijger, papegaai of aapje die Disney introduceerde in de tekenfilm uit 1992 in deze podiumvoorstelling voor trouwens. Aladdin heeft in de musical drie vrienden: Babkak, Kassim en Omar. Slechterik van dienst Jafar heeft Iago in dienst, een man. Terwijl Jasmine drie hofdames heeft die haar helpen. Maar de grootste minpunten van Aladdin zijn dat er behoorlijk wat inkakmomenten zitten in deel 1 én deel 2 en de nieuwe songs van Alan Menken gewoon te zwak zijn. Helemaal onvergeeflijk is dat het prachtige ‘To be free’, zelfs in een instrumentale versie de musical niet gehaald heeft!

Drie WhatsOnStage-awards won Everybody’s talking about Jamie dit jaar. Die voor beste nieuwe musical, beste vrouwelijke bijrol in een musical: Lucie Shorthouse (in de rol van Pritti Pasha) en beste mannelijke hoofdrol in een musical: John McCrea. Die award voor Shorthouse die een straf West Enddebuut optekent, is volkomen terecht. Ook in onze notities staan naast haar vocale passages grote uitroeptekens. Of ze nu ‘Spotlight’ in het eerste deel of ‘It means beautiful’ in het tweede neerzet, telkens weet haar stemtimbre en de emotie die ze in de songs legt ons te bekoren. Of McCrea een sterke Jamie neerzet, weten we niet. Wij zagen understudy Luke Bayer aan het werk die weliswaar erg goed speelde, geloofwaardig een jongen van zestien neerzette die niet droomt om vorktruckchauffeur te worden maar verder als dragqueen door het leven wil gaan waarbij hij vrouwelijke trekjes perfect onder de knie, of zelfs daarboven, heeft. Alleen bleek ie vocaal soms behoorlijk onder de toon te gaan in zijn middenregister, terwijl die kopstem wel goed zat. Bayer zweette ook erg hard op het podium, iets te veel waardoor hij aan glamour inboette. Het grootste applaus van de avond was trouwens weggelegd voor Josie Walker als Jamies moeder Margaret. Tijdens ‘He’s my boy’ zong ze de sterren van de hemel, de ziel uit haar lijf, wat een zinderende publieksreactie uitlokte. Walker blies alles en iedereen omver als een voorjaarsstorm in april. In de kleinere rollen weet Lauran Rae ons als Becca in haar speels en fris acteren, erg te boeien. Iemand om in het oog te houden de komende jaren.