Dé must-see musicalproductie van deze paasvakantie in ons land? Dat moet ongetwijfeld Blood Brothers zijn van InTeam producties in de Rode Zaal van het Fakkeltheater in een regie van Niels de Valk. Werkelijk alles klopt van begin tot einde in deze voorstelling die het origineel omarmt. Blood Brothers zag in 1983 het levenslicht aan de andere kant van het Kanaal, nadat Willy Russell het werk geschreven had als een schoolmusical. Op de West End liep de productie meer dan 24 jaar en werd daarmee de derde langstlopende musical in Londen. InTeam producties kiest er – terecht – voor om volledig de 80’s te laten herleven in deze voorstelling die teruggrijpt naar de originele tekst (de vertaling is van de hand van Koen van Dijk), zet de acteurs en actrices in geruite kostuums wat een knipoog is naar de Mod-periode of steekt ze in veelkleurige wollen truien. Het sobere decor, stellingen en klimrekken uit een turnzaal, dat net als de kostuums van de hand is van Yannic Duchateau en de regisseur, is erg efficiënt en tevens een knappe verwijzing naar de wil/de (financiële) beperkingen om op te klimmen op de sociale ladder. Want dat is in eerste instantie het hoofdthema van deze musical. Met een ijzersterke cast (wat een vijftal die Liesbeth Roose, Sarah Kefi, Jeroen Logghe, Jervin Weckx en Pieter Van Keymeulen!) die geloofwaardig speelt én waanzinnig goed zingt – werkelijk alle stemmen blenden piekfijn met elkaar en een zeer goede live band onder leiding van Pietro Ramman aan piano, Jacob Hus aan de basgitaar, Keanu De Poorter op toetsen, Sam Enthoven op drums, Thomas Renard op gitaar en Jan Schaeken op sax, plaatst het gezelschap dat liefhebbers en pas afgestudeerden bij elkaar brengt zich op eenzame hoogte in het Vlaamse musicallandschap.

Met Zoo of Life heeft de Antwerpse Zoo er na 175 jaar een draak bij. Een musicalvoorstelling die verzuipt in overmoed en overdaad. Met maar liefst 27 rollen op het podium waarvan niemand echt een hoofdrol speelt, gaat nagenoeg alle aandacht van deze ‘spektakelmusical’ die weinig spektakel te bieden heeft op een paar confettivlinders na op het einde, naar de haven, de stad (de Meir) en uiteraard de Zoo zelf. Zoo of Life wordt daardoor één langgerekte product placement-show waarbij geen enkel personage echt goed is uitgewerkt. Oppervlakkigheid troef dus in een show die erg flauw is, waar de scènes niet goed aan elkaar samenhangen en vooral de match tussen de moeilijk bekkende lyrics die niet in het gehoor blijven hangen (van Jan Geers en Glenn Desmedt) op muziek van Sam Gevers erg opvalt. Een paar lichtpuntjes kunnen dit verdronken kalf niet redden.

Een in alle opzichten overweldigende Sunset Boulevard. Die is nog tot en met 8 april 2018 te zien in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Ronduit briljant is het meesterwerk dat gebaseerd is op Billy Wilders film over een voormalige diva die de overgang van de stomme film naar de gesproken vorm niet overleefd heeft in haar carrière. Door haar butler Max Von Meyerling die tevens haar eerste man geweest is, blijft ze in de waan dat ze nog steeds veel fans heeft. Hij schrijft al haar fanbrieven. In realiteit is iedereen haar bijna vergeten. Met een miserabel script hoopt ze een comeback – of beter ‘een return’ zoals ze het liever hoort – te forceren op het witte doek. Scriptschrijver Joe Gillis belandt per toeval in haar huis, wordt in haar fake wereld gezogen en dreigt erin te verstikken als haar gevangene. Wanneer blijkt dat Paramount Pictures helemaal niet geïnteresseerd is in haar script (regisseur Cecil B. Demille – neergezet door Carl Sanderson – ontvangt haar per toeval tussen twee scènes door op de set) laat staan het idee om haar opnieuw op het scherm te krijgen genegen is, maar slechts interesse heeft om haar auto te gebruiken in een film, doorprikt Joe na een tijd de bubbel waarin Norma leeft. Max blijft de schijn hoog ophouden. Enerzijds verblind door jaloezie omdat Joe ook Betty date, vermoordt Norma Joe. Een laatste keer schrijdt Norma van de showtrap – in psychotische toestand – terwijl haar butler haar vertelt dat de camera’s eindelijk zijn aangekomen. Hij, die ooit haar regisseur was, vraagt nog een keer dat de spotlights op haar mogen schijnen, terwijl ze zich klaarmaakt voor haar close up. ‘This is my life. It always will be. There‘s nothing else. Just us. The cameras. And those wonderful people out there in the dark.’De tragiek in Norma Desmonds personage is zo tastbaar, zo verdomd echt, en zo herkenbaar als je ziet hoe veel (Vlaamse maar ook internationale) artiesten, ook musicalartiesten, nog steeds doen alsof ze ‘big’ zijn en daar allerlei vaak op opgeklopte lucht gebaseerde marketingtrucs voor uit hun hoed toveren, is schrijnend. Deze tourproductie uit het Verenigd Koninkrijk zet de puntjes op de ‘i’ en toont hoeveel hoger de lat daar wel ligt. Alleen daarom al is het nooit een verkeerd plan om even een retourtje Amsterdam te boeken.

Met haar rol als Emma in de musical Magdalena heeft de zeventienjarige Fiene Zasada alle troeven in huis om een grote musicalartieste te worden. Nadat collega Sascha Siereveld haar twee jaar geleden – meer dan terecht overigens – vermeldde in de recensie van Muerto als dé revelatie, bevestigt ze in Magdalena dat dit geen toevalstreffer was. Integendeel, Fienes zang, dans, dictie en inlevingsvermogen is ronduit voortreffelijk. Van Wanne Synnave die haar lief Aedan speelt in deze productie heeft ze dan ook een cadeau van jewelste gekregen. Wanne stond immers ook in voor het script en de liedteksten terwijl Sam Verhoeven tekende voor de muziek en een meeslepende romantische score afleverde die niet zelden verwijst naar Ierse folk (zoals in ‘Het dorpsfestival’) met de typische ritmes en de fluiten erin verwerkt. Een prachtige rol kreeg Fiene aangeboden. Als Emma mag ze een wondermooie boog maken van geëmancipeerde jonge vrouw die strijdlustig, belezen (ze is fan van Virginia Woolfs Mrs. Dalloway en diens quote: ‘het is een hoofdzonde om niet te zeggen wat je voelt’) én verliefd is – wat leidt tot hét hoogtepunt van de show, een prachtig duet tussen haar en Wanne in ‘Wij met twee’ – tot een vrouw die getraumatiseerd achterblijft, de strijdlust opgeeft en wegzinkt in het tweede deel. Fiene zet dat allemaal op een zeer geloofwaardige manier mét veel gevoel overtuigend neer. Dit jaar studeert ze af aan het Lemmensinstituut in Leuven in de richting Woordkunst-Drama. Lang geleden dat we nog zoveel goesting hadden om naar een afstudeerproject te gaan kijken. Mocht onze drukke agenda het toelaten, we zouden het wel weten!

Met de Efteling Sprookjesmusical de Gelaarsde Kat onderstreept Efteling Theaterproducties nogmaals zijn oerdegelijke vakkennis. Heerlijk is het dan ook om tussen de gekende en makkelijke titels van prinsessen- en prinsenmusicals die allerhande producenten de voorbije jaren op ons afvuurden ein-de-lijk nog eens een sprookje in musicalvorm voorgeschoteld te krijgen dat minder evident is om op het toneel te brengen. Een sprookje dat we de afgelopen tien jaar ook niet of nauwelijks in programmabrochures opgenomen zagen. Vreemd is dat vermits het in de Gelaarsde Kat gaat over een onmogelijke liefde tussen molenaarszoon Bas (gespeeld door Jeroen C. – wat een toeval – Moolenaar in een wat kleurloze underdogrol) en prinses Tessa (een oogverblindende Nienke Latten). Het wordt tijd dat ze trouwt, vindt haar vader Koning Christiaan van den Eersten – de tweede (een hilarische Dick Cohen die maar liefst drie rollen voor zijn rekening neemt in deze productie: naast die van de koning speelt hij ook die van het kattenvrouwtje en die van molenaar Toon). En dus maakt de koning zich klaar voor een mannendefilé waar onder andere Lord Whisky van Lochness en de Sultan van Couscous op afkomen. Maar Tessa is niet overtuigd. In ‘Trouwen?’ verzet ze zich zelfs tegen het idee om tegen haar zin uitgehuwelijkt te worden: ‘Ik wil een man juist trouwen vanuit liefde’ klinkt het.