Cleymans & Van Geel is een grap, maar wel een goeie. Dat bewees het olijke duo tijdens Maanrock in het park. Rode draad, slim bekeken hoor, door de show werd het feit dat Jelle een tijdje in Walem gewoond heeft en dus een maneblusser was. Sterker nog, hij heeft gestudeerd aan het lyceum van Mechelen. Als kind droomde hij er al van om eens op Maanrock te kunnen optreden. Als zestienjarige zag ie immers Cpex op de Grote Markt tijdens het grootste gratis stadsfestival van Vlaanderen zo herinnerde ie zich nog. Kennelijk is het hem nooit eerder gelukt om solo op de affiche te geraken, en ook niet met Spring (‘naast corona, de tweede pandemie’ aldus Jonas die ons echter geruststelde ‘ze zijn bezig met een vaccin’). Da’s om te rotten hé? Zeker, maar je legt zo ook de bal helemaal voor doel zodat Jonas Van Geel er verder hartelijk om mee kan lachen door bijvoorbeeld de Ketnetband te verwarren met Spring.

Toegegeven, onhandige vrouwen daar hebben we altijd al een boontje voor gehad. Schattig en sexy vinden we ze. Neem nu Emma Bale. Enkele jaren geleden zagen we haar op het sectorfeestje van de Mia’s in haar eentje wat rondwandelen in de hoop herkend en aangesproken te worden. We vonden dat zo schattig dat we haar even wilden aanspreken om haar te vragen of ze dat net aan het zoeken was. Maar het kon ook zijn dat ze de uitgang van de Vlaamse showbusiness zocht. Op dat punt leek ze alvast te staan toen ze dit jaar deelnam aan Liefde voor Muziek, dat voor veel artiesten een laatste reddingsboei is om hun carrière uit het slop te halen. Bij Emma is dat tv format kiezen een wat onhandige beslissing vermits haar debuutalbum Retrospect toen nog moest uitkomen. Een album waar bijna niemand op scheen te wachten als je de verkoopcijfers bekijkt. Kortom: ze is erin geslaagd om de media exposure niet of onvoldoende vast te houden.

Terwijl zowat de ganse Vlaamse showbizz verzamelen blies in Middelkerke voor de eenmalige opname van Tien om te Zien, koos Jelle Cleymans ervoor om solo voor een beperkt publiek in de tuin van het districtshuis van Merksem op te treden met zijn soloprogramma ‘Alleen in het ruime sop’. Deze kleine zelfstandige buitte zijn probleem – dat ie na 10,5 jaar uiteen ging met zijn vriendin in de hoop dat ze elkaar zo terug zouden vinden – financieel uit en dat vormde dan ook de rode draad doorheen zijn jongste optreden. Net zoals zijn passage met Jonas Van Geel in Liefde voor Muziek vinden we dat hoewel hij liedjes brengt die dicht bij hem aanleunen, hij zich ook verstopt achter een façade van (wellicht fake) zelfrelativering. Net voor ie eerste toegift ‘Welk oog een hoeveel tranen’ laat horen zet ie even een regel in van ‘Te min voor Anja’ als hij het heeft over de enige provinciale hit die hij heeft gescoord. Cleymans lacht dus met Spring of relativeert dat terwijl hij in december wel drie keer in een uitverkocht Sportpaleis, een paar meter verder van waar hij nu optrad, staat. Hoe kan je nu in godsnaam serieus genomen worden als artiest als je zelf wat staat de zwanzen om wie je bent en wat je gepresteerd hebt tot nog toe? Dat je over je grootste successen wat lacherig doet en dat ook nog eens gaat doen met je kleine liedjes (die vaak wat te veel van hetzelfde zijn)?

‘Dank u wel Leuven. Merci voor het komen. Over twaalf minuten is dat gedaan.’ zei Tom Barman na opener ‘The Architect’. De man mag dan wel frontman zijn van dEUS, een goeie weersvoorspeller bleek ie niet in Heverlee of het moet zijn dat ie een aantal data van het KMI of weerapps verkeerd geïnterpreteerd had en zijn bindtekst ‘over een uur een twaalf minuten’ had moeten zijn. Enkel het laatste kwartier bleef het namelijk droog aan de Hertogstraat en midden de set kregen we zelfs een ware douche over ons in de vorm van een stortbui.

De bodem is ondertussen bereikt bij Studio 100. Nadat het productiehuis uit Schelle deze week negatieve persaandacht kreeg door verschillende getuigenissen van studenten die ooit hebben gewerkt voor Plopsaland in de Panne, waar ze de werkomstandigheden en verloning aankaarten (waardoor het wel erg cynisch wordt, als dat klopt, dat het productiehuis Daens opvoert terwijl het volgens deze getuigenissen praktijken zou hanteren die aardig in de buurt komen van wat er zich destijds in Aalst afspeelde), eenzelfde geluid horen we trouwens al jaren van (musical)acteurs, meestal freelancers uiteraard, die vaststellen dat Studio 100 ook bij hen contractueel steeds vaker het onderste uit de kan halen (al hebben ze dat ook aan zichzelf te danken. Wanneer er een acteur onder de prijs gaat, gaan de gages logischerwijze in vrije val, versneld door het overaanbod aan werkzoekende - niet zelden - B acteurs), merk je dat als bezoeker nu ook aan de shows die het produceert.