Origineel en uniek. Dat zijn de twee termen die na de hedendaagse voorstelling van compagnie Lune bleven hangen. Bij binnenkomst stonden de dansers in doorschijnend pak al op het podium op een spacy deuntje te wachten. Het publiek was nog plaats aan het nemen toen de voorstelling abrupt begon. Even verschieten, maar de aandacht was meteen gevangen. De sierlijke Leen De Clercq, de krachtige Anna Karenina Lambrechts, de gecontroleerde Cliff Pots en de stoere Gerrit Deschuyteneer. De vier dansers kregen elk een verhaal toegeschreven en lieten hun eigen karakter zien, maar waren heel goed op elkaar ingespeeld. Ze hielden elkaar constant in het oog. De muziek werd verzorgd door Gasper Piano die mee op het podium stond en af en toe live zijn gitaar liet horen. En dan was er nog dat extraatje dat de performance compleet maakte. De ‘schrijver’ die de dansers commandeerde wat ze moesten doen. De ietwat akelige stem die als dictatuur, heerser, schrijver… van de nieuwe toekomst fungeerde en zijn boek ‘2115: En we leefden niet lang en gelukkig’ schreef.

Dimitris Papaioannou baseert zich in “Still Life” op de mythe van Sisyphus. Die werd door de goden gestraft wegens hoogmoed en moest eeuwig een rotsblok op een steile berg duwen. De Griekse choreograaf creëerde het werk in 2014 in volle Griekse crisis. En die problematiek ademt het werk ook volledig uit. Papaioannou gebruikt herhaling als thema, maar tussen de bij momenten uitzichtloze situatie, de druk op de schouders (het blok aan het been) en het onheil boven hun hoofden (een groot doorzichtig plastic zeil waarin lucht dan weer rook wordt in geblazen), toont de Griek dat er hoop is.

Zeer groot nieuws bij Disney On Ice. Want de enige ijsshow van betekenis die ons land aandoet, grijpt terug naar de oude formule waar het in de jaren ’90 ook o zo populair mee werd in Flanders Expo Gent en Vorst Nationaal: 1 lang verhaal dat van begin tot einde verteld wordt met de verschillende karakters. In 2017 brengt het gezelschap Frozen. Wat we tijdens Disney on Ice Betoverende Werelden op een half uur te zien kregen op het einde, doet alvast verlangen naar meer. De wondermooie muziek, in combinatie met magische pirouettes op het ijs én veel special effects (vuurwerk  en schuimmachines): de magie werkte. Ook de scène met de wereldhit “Laat het los”, herleid tot zijn essentie in een nagenoeg lege ruimte toonde nog maar eens aan dat het nummer zo veel kracht in zich heeft dat het op zich kan staan.

Zestien jaar heeft het publiek er op moeten wachten. Op een nieuwe De Notenkraker van Ballet Vlaanderen. In tegenstelling tot de première in 1892 in Sint Petersburg, kunnen we spreken van een commercieel succes voor het Vlaamse ballet. Zo’n 15 000 toeschouwers trekken naar volle zalen in Antwerpen en Gent. Dat is veel, zeer veel voor het medium. De Notenkraker is dan ook een traditioneel stuk dat steeds meer landen op hun programma plaatsen rond de feestdagen. Die traditie komt van Anglicaanse contreien. Het hernieuwd succes is vooral te danken aan de extreem sterke partituur van P.I. Tsjaikovski. De oorspronkelijke choreografie van Marius Petipa kon in de negentiende eeuw op weinig bijval rekenen. Ballet Vlaanderen vroeg de Argentijnse choreograaf Demis Volpi om zelf aan de slag te gaan met het werk. Maar ook zijn visie om meer theater toe te voegen, kan niet op ons begrip rekenen. Het resultaat leidt tot opmerkelijk weinig dans en theater waar weinig ruimte is voor spel omdat er nu eenmaal bitter weinig verhaal zit in de Notenkraker.

Isabelle Beernaert mag met haar nieuwste productie ‘Under my skin’ alweer een staande ovatie afvinken. En die verdient ze. Beernaert werd een bekend gezicht als een van de choreografen van So You Think You Can Dance, maar is die stempel ondertussen al een tijdje ontgroeit. ‘Under My Skin’ is haar zesde productie waarin ze ons opnieuw meeneemt in haar tour de l’amour. Onderhuidse gevoelens als die eerste prikkelende vlinders en jeukend verleidelijk bedrog die tot uiting komen in dierlijke en sierlijke bewegingen, maar de sfeer is milder deze keer. Terwijl ze in ‘Ne me quitte pas’ en ‘C’est la vie’ brute, woeste realiteit toonde, ligt bij ‘Under My Skin’ meer de focus op de zachtere tederheid van het liefdesspel. Ook al komt er verleiding en bedrog aan te pas, het wordt niet getoond op de rauwe soms gewelddadige manier die in de stukken van de choreografe steeds vaker binnen sijpelen. Maar ze heeft nogmaals bewezen dat het verhaal van de liefde onuitputtelijk veel kanten kent en het nooit saai wordt om die te vertellen. Integendeel.