Waar begint het begin? Wanneer je geboren wordt en de navelstreng wordt doorgeknipt? Wanneer je de vliezen van je moeder laat breken? Of komt dat vroeger? Wanneer je een hormoon uitstuurt zodat de eerste weeën volgen? Is het begin misschien nog maanden eerder terug te vinden wanneer je baby in wording rond de twaalfde week al een hartslag heeft? Als het eigen weefsel begint aan te maken? Bevindt het begin zich misschien nog vroeger wanneer twee geliefden besluiten om zich in elkaar te verstrengelen? Of al een naam hebben voor je, een idee, een gedachte, en jou al inbeelden? Of moeten we zelfs nog verder gaan dan dat, dat de eicel waaruit je komt, al in de baby in wording waar je grootmoeder van beviel (je moeder dus) aanwezig was, en het begin dus bij je grootmoeder ligt. Begin van Elena Peeters filosofeert kortom over baby’s en bevallen om zo vooral onze eigen maatschappij tegen het licht te houden.

Studio Orka is neergestreken in Antwerpen met haar voorstelling Pied de poule. Een behoorlijk maatschappijkritische voorstelling is het. Het publiek zit in de kleermakerszaak Retouche Wilfried. De man is een goedzak die gewoon geen ‘nee’ kan zeggen. Samantha die hem om de zo veel tijd geld vraagt en haar leventje niet op orde krijgt, blijft hij toch geld toestoppen tegen beter weten in, Dieter die hem belooft om mee te komen helpen die 650 shirts van het Sint-Vincentiuscollege van een logo te voorzien, is dan weer bezig met een filmpje van hem te maken, maar heeft ook een ongeval met de wagen van de zaak, Joke, zijn dochter die met een eetstoornis in de kliniek is beland wil wel wat anders horen dan constant hoe het met haar gewicht gesteld is, en Amy die verkleedt zich graag, of beter: ze houdt ervan om ‘in character’ te zijn.

4 performers met verschillende roots die een ongefilterde voorstelling brengen over nationalisme en extreem rechts. Dat is wat de Italiaanse Paola Pisciottano (concept en regie) doet met Extreme / Malecane in Théâtre National. Twee mannen en twee vrouwen zien we op het podium, een Belg wiens grootmoeder Spaans is, een Française die al enkele jaren in Vlaanderen woont, iemand uit Salmo en een Griek. Ze stellen zichzelf voor, hun favoriete liedjes. Dat zijn o.a. ‘Another love’ van Tom Odell en ‘7 years’ van Lukas Graham. De Griek houdt van rap maar zien we niet veel later traditioneel dansen op de tonen van de bouzouki. Het contrast kan niet groter zijn. De Griek uit zich als conservatief, want volgens hem moet geconserveerd worden wat er nog is. Het land en de politiek heeft volgens hem alles vernietigd. Of hoe conservatisme en antipolitiek hier hand in hand met elkaar gaan.

Dat de Metamorphoses van de Romeinse dichter Ovidius niet meteen een toonbeeld zijn van vrouwvriendelijkheid, legt de jongste voorstelling van Manuela Infante en Michael De Cock bloot. Deze klassieker focust namelijk op het mannelijk geweld, dat van de goden die de nimfen verkrachten, hun de mond trachten te snoeren door hun tong eruit te halen (Tiresias doet dat met zijn schoonzus Philomela – de god was getrouwd met haar zus Procne – nadat hij haar verkracht heeft. Visueel wordt er in deze voorstelling met microstatieven in schaduwspel achter het projectiedoek het woord ‘TONGUE’ gevormd), een mislukte poging ondernemen om een nimf te verkrachten (Apollo zit Daphne achterna om dit te doen en die laatste laat zich in een laurierboom veranderen om dat te verhinderen), ontrouw zijn (Jupiter maakt van Io een koe om te vermijden dat zijn vrouw furieus zou reageren als ze daar achter zou komen) maar vooral ook zoals de titel van het werk zegt een metamorfose laat ondergaan. Enkel in een van de laatste teksten die voorbijkomt is het Diana, de godin van de jacht, die er als sterke figuur uitkomt wanneer Aktaion haar begluurt terwijl ze baadt en zij hem verandert in een hert zodat niet zij maar vanaf nu hij opgejaagd zal worden, door zijn eigen honden nog wel.

De bevrijdende energie van een rockconcert werd ons beloofd in de programmatekst van Oresteia. Dat leek ons wel graaf en het kon al helemaal niet stuk toen bleek dat Koen De Graeve ook meedeed in het stuk. Maar uiteindelijk zou Simon De Vos’ werk eerder (zeker dat eerste uur) als een saaie zagerige (dat ahaha-deuntje op repeat door Tim Vanhamel en Sjoerd Bruil van Millionaire vat het allemaal goed samen) indievoorstelling overkomen waar de live muziek niet zelden het spel overstemt, en de acteurs alle moeite hebben van de wereld om niet uit te glijden, letterlijk op de overhellende scène, figuurlijk in de tekst van deze Griekse tragedie waar men onder andere met flauwe rijmelarij (‘Liquideren. Elimineren. Executeren.’, ‘De meedogenloze plot van het lot.’ …) en humor wat komische elementen in wou steken wat de dramatiek van Agamemnons dood danig doet verslappen. Nochtans zitten er ook goeie stukken in de tekst hoor (‘Redelijkheid is als een vlinder in de vuist wanneer de knokkels wit worden.’, ‘Kapituleer een beetje voor mij.’, ‘Wie heeft er baat bij onheilsprofeten?’ …) Wanneer we Koens personage naar beneden zien afglijden als die vermoord wordt door zijn vrouw Klytaimnestra, is het theaterbloed uit de gouden pot van Nadia Amin al halfweg de scène op. Ze blijft echter proberen om ook het laatste kunstbloed eruit te krijgen, eerder dan een sterk theaterbeeld op te leveren, komt dat nogal knullig over.