Een Magnus Opus, ofwel en meesterwerk, dat is Tragedy of a friendship van Jan Fabre (regie), Stefan Hertmans (tekst) en Moritz Eggert (compositie). Een drie uur durend orgie aan sterke beelden en geluiden die zo’n impact hebben dat we een week nadien nog niet helemaal bekomen zijn. Tragedy of a friendship werkt beklemmend, toont waanzin, schoonheid maar ook erg veel wreedheid. In onze puberteit gingen we naar de film Se7en, een KNT-film die onze maag overhoop haalde (ook omdat we er simpelweg niet klaar voor waren en nog geen zestien waren). Ook deze Tragedy of a friendship doet dat. Alle begrip voor de erg vele toeschouwers dus die de zaal verlaten omdat de voorstelling erg confronterend en beklemmend werkt. Een levensechte (voor alle duidelijkheid: er komt geen penetratie aan te pas) verkrachting door twee mannen met een naakte danseres die wild om zich tegenspartelt en het uitgilt, een golden shower over een kaars, second skin van de huid trekken (als beeld voor het vervellen van de slang), 5 mannen die in de schoot van een vrouw hun laatste adem uitblazen, een minutenlange harde neukscène met de lucht, … Tragedy of a friendship is beenhard.

Een herneming van een productie uit 2008. Die brengt De Munt met Pelléas en Mélisande. Waarom, is ons een compleet raadsel. Ook zo voor de studenten die als een verplicht nummertje van school naar deze productie moesten gaan. De foute opera om voor het eerst met het genre kennis te maken wegens veel te declamatorisch. Er gebeurt nauwelijks wat, en ook qua situatischets/psyche graaft ie niet diep genoeg. Het resultaat is een opera die vis noch vlees is. Te vertellend, te weinig spel en te weinig psychologische diepgang hoe jaloezie op basis van (foute) vermoedens ontstaat. Het boeit het jonge volkje – terecht – niet ook al staat er centraal een sculptuur (bron en baarmoeder) van Anish Kapoor op het podium. Het beeld dat ons bij deze Pelléas en Mélisande bij zal blijven, is een meisje dat met haar buik op de benen van haar liefje voorover ligt in een loge rechts op het gelijkvloers.

Amfortas is gewond, enkel een reine dwaas kan hem redden door de speer van de Graal in de wonde te brengen. De Wereld van de Graal is zeer ascetisch en mannelijk. Het reinigen van de voeten van kinderen staat als ritueel op zich. Het doet wat aan jaren ’60 - ’70 denken: op kostschool, in internaten, zelfs vakanties van katholieke jeugdorganisaties waar volwassenen min 12-jarigen wassen. Andere tijden waren dat. Nu kom je er niet mee weg om dat te doen bij de hedendaagse, erg mondige kids. Met een ongemakkelijk makende zorgvuldigheid, kalmte, slow motion suggereert de Duitse regisseur Tatjana Gürbaca meer dan we zien. Wat vooral opvalt: de kindjes in hun wit broekje en onderlijfje ogen erg kwetsbaar. Daar tegenover staat de wereld van Klingsor waar genot en lust wel kan. Parsifal wordt er door vrouwen verleid. Allemaal willen ze hem. De interne concurrentie is groot.  Hij zal ze allemaal afwijzen. Parsifals missie: de Speer die Klingsor gestolen heeft terugbrengen. Enkel Kundry kan zich in beide werelden begeven.

Een komedie in één acte, in proza en op muziek van Benoît Mernier naar het oeuvre van Mariveaux brengt de Munt met La Dispute. Een wereldcreatie die meer weg heeft van muziektheater dan van opera. Het verhaal is flinterdun, oersimpel, net zoals de dialogen en het libretto. Een contrast met de muziek die verre van eenvoudig is. Maar het geheel blijft te één dimensionaal. Amor versus Cupido. Vuur, passie, verlangen, jaloezie en de hogere waarde van de liefde. Beide goden willen weten wat mensen ontrouw maakt. Verlangen naar het onbekende, het nieuwe, blijkbaar. Ze zetten een Big Brother-achtig experiment op. 4 Mensen worden opgevoed, 2 meisjes, 2 jongens. En dan zien hoe de natuur zijn gang gaat.

De Munt brengt Gaetano Donizetti’s Lucrezia Borgia uit 1833 in het Koninklijk Circus. Geen concertante opera als bij Nabucco, wel een volledig scenografisch werk. Best een uitdaging, omdat het operahuis dus kiest om in een driedimensionale ruimte te werken. Concerten die het in the round-concept toepassen kenden we al lange tijd. En ook de arenaspektakels van opera -en musicalproducties kiezen er wel eens voor. Maar in een kleinere zaal als het Koninklijk Circus dat principe toepassen, was ook voor ons nieuw.