Vuur op het podium van deSingel. En wat een levensvreugde! Tanztheater Wuppertal Pina Bausch brengt ‘Masurca Fogo’ dat in 1998 het levenslicht zag naar aanleiding van Expo 98 in Lissabon opnieuw. ‘Fogo’ betekent dan ook vuur in het Portugees en dat bleek 17 jaar na datum nog lang niet gedoofd. Integendeel. Het stuk ademt ontegensprekelijk de jaren ’90 uit. Zo zien we enkele VHS filmpjes in kleur met een heerlijke korrel in. Op het podium veel spelplezier en zotternij. Zeker, voor de achterste rijen in de zaal komt het wellicht allemaal wat vrijblijvend en bij momenten Baywatch-achtig over wanneer de vrouwen in badpak in een met water gevulde grote plastiek van de een kant van de scène naar de andere glijden. Maar wie zoals wij op de eerste rijen zat, kreeg extra’s en had ogen te kort tijdens dit visueel spektakel.

De relatie tussen muziek en dans. Die bestudeerde Anne Teresa De Keersmaeker de voorbije jaren voornamelijk met de focus op abstractie. In het verleden heeft de choreografe echter ook gewerkt met tekst. Al sinds de jaren ’80 speelt ze met het idee om iets te doen met Die Weise von Liebe und Tod des Cornets Christoph Rilke van Rainer Maria Rilke uit begin twintigste eeuw. Een koortsdroom over sneuvelen in de oorlog is het. Een tekst die in beide Wereldoorlogen overigens als propagandamateriaal is gebruikt. De Keersmaeker zelf deed op het einde van de Belgische première van haar recentste creatie tijdens het buigen haar schoenen, werklaarzen uit net als de danser Michaël Pomero en fluitiste Chryssi Dimitriou. Een statement richting Parijs, waar een mars voor het klimaat door de terreurdreiging niet mocht doorgaan, en honderden mensen dan maar bij wijze van symbool hun schoenen achterlieten aan de Place de la République. De Keersmaeker en co zetten hun schoenen daar op deze manier bij, terwijl een foto van Reuters op de achtergrond geprojecteerd wordt.

Een double bill stelt Ballet Vlaanderen voor als eerste dansproductie onder de nieuwe artistiek directeur Sidi Larbi Cherkaoui. Fijn om vast te stellen dat het Ballet door de komst van de artistiek directeur een nieuw publiek weet aan te trekken naast de die hard balletfans. Opvallend was dat het publiek – geheel terecht overigens – als een blok viel voor de kortste choreografieën: Faun van Cherkaoui (15 minuten) en Solo van Van Manen ( 6 minuten). Twee werken die niet toevallig de meest emotionele laag hebben terwijl Four Schumann Pieces van Van Manen en het nieuwe Fall van Cherkaoui toch wel wat aan de lange kant waren en vooral vorm laten primeren.

In tegenstelling tot heel wat recenter werk van Anne Teresa De Keersmaeker waar de geometrische figuren, het mathematische (en ook soms wel de kille lijnvoering) regeert en daardoor een emotionele laag soms durft te ontbreken, kiest de choreografe in haar herwerking van Verklärte Nacht volledig voor de emotionele laag. Hoogromantisch is dan ook de partituur die Arnold Schönberg in 1899 schreef voor een strijkers sextet die verwijst naar het gedicht van Richard Dehmel.  De Keersmaeker kiest voor een uitvoering voor strijkorkest door Pierre Boulez waardoor de muziek weelderiger klinkt door de toegenomen dynamiek.  In 1995 creëerde De Keersmaeker de choreografie voor de Munt. Toen liet ze zes koppels en twee solisten op het podium, nu herleidt ze het werk tot 2 mannen en een vrouw die de driehoeksrelatie uitbeelden. Het motto: “Less is more”. En of!

Danseres Melati Suryodarmo wil de Griekse mythe van Sisyphus nieuw leven inblazen en als inspiratiebron daarvoor gebruikt ze de performancekunst van haar lerares, de bekende kunstenares Marina Abramovic, en ze mengt deze met de sjamanistische tovenaarspraktijken uit het Javaanse binnenland.