Met Berberio brengt Zonzo Compagnie een tijdloos frisse muziektheatervoorstelling rond de Italiaanse componist Luciano Berio en diens vrouw en muze Cathy Berberian. Het resultaat is een zeer leuke afwisselende voorstelling voor 6-plussers geworden die meermaals in interactie met de kids gaat, sterke visuals en video van de hand van regisseuse Letizia Renzini toont, en een geweldige blend van geluidjes laat horen die over gaan in toon en muziek, waarbij onomatopeeën uitgeroepen worden tot een soort van gesproken stripverhaal onder andere. Tenslotte is er ook de kakafonie aan verschillende fragmenten die sopraan Lore Binon, fluitiste Caroline Peeters, harpiste Anouk Sturtewagen en alviolist Kris Hellemans laten horen terwijl ze kriskras op de tribunes komen spelen.

HetPaleis is 20 en viert dat met een herneming van Sunjata, de leeuwenkoning van Mali, een musical die ondertussen al weer 11 jaar oud is maar nog steeds werkt. De interactie met het publiek (een choreografioe wordt samen uitgevoerd), de taalhumor (‘Ei. Jak. Het is eigenlijk meer een buffel dan een jak.’ , ‘ze is een takkenwijf.’ wanneer ze het over een houtsprokelaarster hebben, enz.), verwijzingen naar bestaande liedjes (‘Is dat dan geen dochtertje waard?’ op de tonen van Nieuwjaarke Zoete en ‘Hij komt mijn lieve goede kind’ op die van het gekende Sinterklaasliedje), de opzwepende ritmes, de eclectische muziek van wereldmuziek (trombone, sax, bongo’s, percussie, gitaren) tot rock waarbij Pieter Embrechts instond voor de teksten en samen met Wawadadakwa de muziek componeerde, de onafgebroken rijmelarij (‘Wij zijn de helden die de buffel velden.’, ‘Deze buit wordt mijn bruid’ enz.), een hilarische scène waarbij twee mannen en een vrouw (Pieter Embrechts, Bert Huysentruyt en Leen Diependaele) verkleed als oude vrouwtjes met een handtas in de hand ‘Wij zijn drie tovenaressen’ zingen, de knipogen naar het theatergenre (‘Misschien moeten we ons voorstellen. Want uiteindelijk is het een voorstelling.’ zeggen de jagers), Kabouter Plop en niet in het minst die naar musical (‘Zing het jongen. Het is uiteindelijk een musical.’) werkt tien jaar nadat de voorstelling de Musicalprijs van 2007 in de wacht sleepte nog altijd. De Musicalprijzen mogen ondertussen dan wel een stille dood gestorven zijn, het epische verhaal van Sunjata en het ontstaan van Mali gelukkig niet.

Een in vele opzichten vernieuwende musical. Dat levert regisseur Frank Van Laecke af met Disney’s The Little Mermaid. Niet in het minst op vlak van adembenemende kledij die van de hand is van Cocky Van Huijkelom en die zich moeiteloos kan meten met Cirque du Soleilkwaliteit. Ook op technisch vlak is de productie erg modern. Zo zien we Ariel de pauze in vliegen over het publiek (er komt ook een vleugje luchtacrobatie aan te pas met het ensemble ook), zijn er fonteinen in het podium verwerkt, is er een onwaarschijnlijk straffe onweersscène met echte regen waarbij de boot van prins Erik op het podium simultaan vergaat in combinatie met de visuals op het grote ledscherm achteraan – een knap huwelijk van Prismax, Painting with light en Pixelscreen is dat – worden er bellen het publiek in geblazen en is er confetti bij ‘Diep in de zee’. Maar ook inhoudelijk heeft de regisseur deze Disneyklassieker aan de huidige tijd durven updaten. Zo huwelijkt koning Triton zijn jongste dochter Ariel niet uit aan prins Erik: “Mijn zegen? Ariel kan zelf wel beslissen.” klinkt het dan ook beslist uit de mond van Hans Peter Janssens. The Little Mermaid is dan ook een coming of age verhaal van een meisje dat volwassen wordt, die het meermin zijn wil inruilen voor een leven tussen de mensen, die haar dromen achterna gaat, haar hart laat spreken ook al is er ‘verboden’ liefde in het spel. Ze voelt zich ook niet passen tussen al de rest. Prins Erik is dan weer van zijn kant op zoek naar een meisje dat zorgeloos en bruisend is als de zee...

Follies, een musical van Stephen Sondheim die we onder andere kennen van het geweldig straffe Sweeney Todd en zijn werk als tekstschrijver voor West Side Story, speelt nog t.e.m. 3 januari 2018 in The National Theatre in Londen. De musical is 46 jaar oud en werd in die tijd niet zo gek vaak opgevoerd (waarvan de belangrijkste, los van de semi staged en concertante voorstellingen drie runs op Broadway zijn in 1971, 2001 en 2011, 1 in Los Angeles in 1972, en 3 in Londen in 1987, 2002 en nu dus opnieuw in 2017). In ons land was de musical te zien in 2000 in de versie van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Dat de musical zo weinig op de affiche staat, heeft onder andere te maken met het feit dat je een cast van 37 man nodig hebt en een orkest van 21 muzikanten. Maar vooral: je moet in staat zijn om jonge musicalartiesten te koppelen aan oudere en hun stemmen moeten nog eens blenden ook. Want naast de pastiche op de stijl van Broadwaycomponisten uit de jaren ‘20 en ‘30 – een woord dat Sondheim zelf gebruikte in het interview dat vooraf ging op de live streaming in Kinepolis overigens – is Follies vooral een voorstelling die over de midlife (crisis) gaat: ‘We don’t do things. We say them.’

We waren klaar voor een namiddag jeugdsentiment en een date met dat ondeugende meisje met haar uitstekende, rosse vlechten, haar eindeloze fantasie en een overschot aan energie. Maar ondanks het leuke verhaal bleven we een beetje op onze honger zitten. Want hoewel Free Souffriau de rol van Pippi Langkous vlot speelde en goed zong, kwam ze in de regie van Tijl Dauwe een beetje te braaf uit de hoek. We misten de deugnieterij die uit de fonkelende oogjes van Pippi zou moeten af te lezen zijn en het hyperactieve van deze roodharige belhamel. Tommy, gespeeld door Dorian Liveyns, was een net iets te verwijfde huilebalk en Annika had niet echt een persoonlijkheid. Het waren dan ook vooral de prestaties van Peter Thyssen als de pappa van Pippi en William Boeva als de boef Blom die deze ‘Pippi zet de boel op stelten’ van productiehuis Uitgezonderd. moesten dragen.