Terwijl zowat de ganse Vlaamse showbizz verzamelen blies in Middelkerke voor de eenmalige opname van Tien om te Zien, koos Jelle Cleymans ervoor om solo voor een beperkt publiek in de tuin van het districtshuis van Merksem op te treden met zijn soloprogramma ‘Alleen in het ruime sop’. Deze kleine zelfstandige buitte zijn probleem – dat ie na 10,5 jaar uiteen ging met zijn vriendin in de hoop dat ze elkaar zo terug zouden vinden – financieel uit en dat vormde dan ook de rode draad doorheen zijn jongste optreden. Net zoals zijn passage met Jonas Van Geel in Liefde voor Muziek vinden we dat hoewel hij liedjes brengt die dicht bij hem aanleunen, hij zich ook verstopt achter een façade van (wellicht fake) zelfrelativering. Net voor ie eerste toegift ‘Welk oog een hoeveel tranen’ laat horen zet ie even een regel in van ‘Te min voor Anja’ als hij het heeft over de enige provinciale hit die hij heeft gescoord. Cleymans lacht dus met Spring of relativeert dat terwijl hij in december wel drie keer in een uitverkocht Sportpaleis, een paar meter verder van waar hij nu optrad, staat. Hoe kan je nu in godsnaam serieus genomen worden als artiest als je zelf wat staat de zwanzen om wie je bent en wat je gepresteerd hebt tot nog toe? Dat je over je grootste successen wat lacherig doet en dat ook nog eens gaat doen met je kleine liedjes (die vaak wat te veel van hetzelfde zijn)?

‘Dank u wel Leuven. Merci voor het komen. Over twaalf minuten is dat gedaan.’ zei Tom Barman na opener ‘The Architect’. De man mag dan wel frontman zijn van dEUS, een goeie weersvoorspeller bleek ie niet in Heverlee of het moet zijn dat ie een aantal data van het KMI of weerapps verkeerd geïnterpreteerd had en zijn bindtekst ‘over een uur een twaalf minuten’ had moeten zijn. Enkel het laatste kwartier bleef het namelijk droog aan de Hertogstraat en midden de set kregen we zelfs een ware douche over ons in de vorm van een stortbui.

De bodem is ondertussen bereikt bij Studio 100. Nadat het productiehuis uit Schelle deze week negatieve persaandacht kreeg door verschillende getuigenissen van studenten die ooit hebben gewerkt voor Plopsaland in de Panne, waar ze de werkomstandigheden en verloning aankaarten (waardoor het wel erg cynisch wordt, als dat klopt, dat het productiehuis Daens opvoert terwijl het volgens deze getuigenissen praktijken zou hanteren die aardig in de buurt komen van wat er zich destijds in Aalst afspeelde), eenzelfde geluid horen we trouwens al jaren van (musical)acteurs, meestal freelancers uiteraard, die vaststellen dat Studio 100 ook bij hen contractueel steeds vaker het onderste uit de kan halen (al hebben ze dat ook aan zichzelf te danken. Wanneer er een acteur onder de prijs gaat, gaan de gages logischerwijze in vrije val, versneld door het overaanbod aan werkzoekende - niet zelden - B acteurs), merk je dat als bezoeker nu ook aan de shows die het produceert.

Balthazar bewees in Leuven wat het zingt in Entertainment terwijl we de bongo’s betokkeld horen worden: Entertainment is what the world needs. Hoe heerlijk was dat om vrij te kunnen bewegen op het festivalterrein aan de Hertogstraat. Het Depot had overigens voor een verrassing van formaat gezorgd. Nergens werd het gecommuniceerd, in tegenstelling tot bij Leuven Air, dat ook tijdens het extra concertweekend met Balthazar op vrijdag en dEUS op zaterdag er gratis shuttles zouden rijden tussen het station van Leuven en Heverlee. Een aangename verrassing werd dat dus en het maakt dat wat ons betreft Leuven Air het beste nieuwe festival van ons land is. Zo goed georganiseerd dat het is. Een festival dat wél rekening houdt met gebruikers van openbaar vervoer (eat that Herman Schueremans met je Werchter Parklife waar dat he-le-maal niét het geval was). Ook leuk is dat je in zo’n shuttlebus achteraf kan horen wat de concertgangers er zelf van vonden. En die zijn het meestal helemaal met ons eens.

‘Geweldig. We hebben gewoon de regen getrotseerd!’ klinkt het triomfantelijk uit de mond van Metejoor op het einde van zijn concert op Parkies in Sint-Niklaas. Nou, echt regenen deed het niet, tenzij je miezerregen toch als volwaardig beschouwt. Figuurlijk deed de zanger die met ‘Rendez-vous’ en ‘1 op een miljoen’ (radio)hits te pakken heeft, de regenwolken absoluut verdwijnen in het Romain De Vidtspark. Heerlijke congaritmes hoorden we Peter Schneider bijvoorbeeld spelen bij ‘Ideaal’, refererend naar ‘Conga’ van Gloria Estefan. Het publiek klapte dat dan al stevig mee in de handen in die mate dat de zanger vergat om even mee te trommelen op de percussie instrumenten van zijn muzikant. Iedereen had het duidelijk naar zijn zin. Met deze absolute publiekslieveling kon het evenement al wekenlang het bordje uitverkocht bovenhalen, alleen bleek zoals wel vaker bij artiesten de backing vocaal de sterkste. Lisa van Rossem heeft dus als je het ons vraagt betere zangkwaliteiten dan haar broer die soms zowel in het middenregister als in de hoge noten bij ‘Hoe kon ik zo dom zijn’ bijvoorbeeld niet altijd even toonvast klinkt. En Lisa is niet alleen een goeie zangeres, ze bleek ook nog eens een supervrouw te zijn, een stand in voor zowel Emma Heesters als Babet. Twee prachtige vrouwen in één kortom.