Ze lijken het zelf nauwelijks te vatten wat hen overkomt, de acteurs en actrices van Contes et légendes als ze een minutenlang oorverdovend applaus ontvangen van een zeer goed gevuld Théâtre National.  De bitterzoete komedie van de Franse regisseur Joël Pommerat die in verschillende scènes ethische vragen oproept hoe we met robots, of artificiële mensen straks zullen omgaan, gaat niet alleen over de toekomst. Ze houdt ons ook vooral een spiegel voor hoe dysfunctioneel onze gezinnen nu zijn geworden, hoe mannen van vrouwen van elkaar mentaal gescheiden zijn geraakt, hoe gepolariseerd wij denken tussen zij en wij. Maar even goed ook hoe blind we zijn, dat technologie een antwoord zou kunnen bieden om een moeder die nog maar maximum vijf maanden te leven heeft, vervangen kan worden door een robot van de eerste generatie. Een robot met een creepy lachje die op ‘c’est dégueulasse’ repliceert ‘oh la, c’est la language de Arno!’, op een keuze-vraag ‘ja’ antwoordt en dus duidelijk niet in staat zal zijn om die huishoudelijke taken voor zijn rekening te nemen, wat de vrouw die een tunnelvisie gecreëerd heeft niet wil inzien. Manlief zou technisch daar niet toe in staat zijn om het huishouden voor zijn rekening te nemen, en is ook zelden thuis door zijn werk. De opvoeding van kinderen wordt nu al uitbesteed (aan het onderwijs) en straks worden kinderen (zelfs als ze baby zijn) gewoon aan een robot gegeven om die te wiegen bijvoorbeeld. Dat hun zoon er absoluut tegen is dat een robot zijn moeder gaat vervangen straks, wordt droogweg afgewimpeld met. ‘Het is niet dat het niets kan schelen wat ze ervan denken’ klinkt het ‘we vinden gewoon dat ze ongelijk hebben’.  Kortom: de kinderen hebben niks te zeggen in het gezin wat mee verklaart waarom ze opstandig zijn.

“In het boek werkt het, ik ben niet zeker of dat ook het geval is op het podium.” Dat zegt een vrouw tegen haar gezelschap voor ons die net zoals wij naar de Underground van Leicester Square wandelt nadat ze The Ocean at the end of the lane in The Duke of York’s theatre heeft gezien. Ze verwoordt exact dezelfde twijfel die bij ons binnengeslopen is, voornamelijk dan tijdens het tweede bedrijf waar regisseur Katy Rudd blijkbaar moeilijk de draad weet op te pikken van de in het eerste bedrijf opgebouwde spanningsboog.

Een zeer heldere lezing van Hamlet. Die maakte regisseur Greg Hersov van Shakespeares langste theatervoorstelling. In The Young Vic klokt de voorstelling af op drie uur en tien minuten met een pauze. Vooral het eerste deel (goed voor een uur en drie kwartier theater) voelt bij momenten aan als een lange zit. Dat komt door de declamerende stijl, eerder dan acteurs die we zien acteren, lijken we ze vooral te zien voordragen, wat erg klassiek aanvoelt. Daardoor komt de zaak niet zelden als grotesk over, ook wat het neerzetten van donkere emoties (rouw, haat en madness) betreft. En missen we dus voldoende inleving van de acteurs.

Een polonaise met Frans Bauer en zo vals als een kat Ebony & Ivory zingen voor de badkamerspiegel in deSingel! Een Mexican Wave die doorheen de Rode Zaal gaat. Massaal meezwaaien en in de handjes klappen. Dat kan alleen maar ironisch bedoeld zijn in Een oprechte ode aan de ironie van de Warme Winkel die er zo de commerciële cultuursector ook eens flink van langs geeft. Maar ook de wokers moeten eraan geloven, met hun gezeur. Zo mag Florian Myjer De Warme Winkel en haar repertoire in een redelijk lange vurige monoloog stevig proberen onderuit te halen. Vrijblijvend vindt ie het allemaal en vooral een gebrek aan smaak vertonen. Hij pleit voor waarheid, oprechtheid en schoonheid (het klassieke/traditionele beeld van de kunsten kortom). Na zijn tirade is de repliek hilarisch kort en krachtig: ‘Een stuiptrekking van de jeugd’.

Eindelijk. Zo’n 40 jaar nadat we zelf al ernstige vermoedens hadden dat onze knuffels een eigen leven leidden, vooral dan als we sliepen, want hoe kon het anders dat we die de volgende ochtend bijna steeds helemaal ergens anders aantroffen dan waar we die meenden achtergelaten te hebben? Of nog, dat die mee in bed ging, en de volgende ochtend er helemaal niet meer in lag? Nu is er – dat werd tijd - een antwoord op die vragen. Zo’n mysteries vroegen dan ook om onderzoek. En eindelijk is dat er, met dank aan Speelman dat de knuffels van de kleuters van nu onderwerpt aan grondig wetenschappelijk onderzoek.