The enforcer van regisseur Richard Hughes voelt wat geforceerd aan. De prent heeft weliswaar een nobele boodschap: een man zorgt ervoor dat verschillende mensen een beter leven kunnen leiden door zichzelf daarvoor op te offeren. En daarmee is meteen ook het beste gezegd, want wat de actie betreft blijven we op enkele degelijke scènes na toch wat op onze honger zitten, de dialogen voelen bijzonder stroef, ja zelfs wat dom en vlak aan. Ze voegen gewoon onvoldoende toe aan de psyche van de personages.

Als een grote metafoor voor de Ierse burgeroorlog en bij uitbreiding de Westerse samenleving. Zo leest de The Banshees of Inisherin, de jongste film van regisseur, schrijver en producer Martin McDonagh 5 jaar na diens magistrale Three Billboards Outside Ebbing, Missouri dat vele malen sterker is dan deze donkere tragikomedie. Een banshee is een mythisch wezen, een fee-vrouw die de dood aankondigt. Het woord stamt van het Ierse ‘bean sí’. De titel van de film verwijst naar de folkmuziek compositie voor viool waar Colm (Brendan Gleeson) aan werkt. Inisherin is het fictieve Ierse eiland waar ie woont.

Een speelgoedpop die een eigen leven begint te leiden en aan het moorden slaat. Dat vormt het uitgangspunt van de film M3gan die Gerard Johnstone regisseerde. Maar waar hebben we dat nog gehoord? Inderdaad, bij Chucky en Annabelle. We hadden dan ook een bijzonder hoog déjà vu-gevoel toen we deze Amerikaanse sci-fi horrorprent zagen die geschikt zou zijn voor 16-plussers wat wij redelijk streng vinden. Geen enkele scène vonden we namelijk écht eng en de finale vonden we zelfs wat voorspelbaar.

Een speeltuin als levenswerk. Dat realiseert Mr. Williams (de 73-jarige Bill Nighy in een sublieme hoofdrol die hier terecht voor genomineerd voor de Golden Globes) in Living. Het Britse drama werd geregisseerd door Oliver Hermanus. Het script is van Kazuo Ishiguro die zich baseerde op de Japanse film Ikiru van Akira Kurosawa uit 1952. De grote realisatie van het hoofdpersonage leest als een metafoor waarin hij een laatste strijd aangaat, met al wat hem verhinderd heeft om te leven. De bureaucratie op het stadhuis waar hij werkt, de klassieke opvatting van leiderschap waarbij een diensthoofd vooral onbereikbaar moet proberen te zijn enz.

Top Gun aan een veel lager tempo en in een context van een biografische oorlogsfilm, gebaseerd dus op waargebeurde feiten, dat is Devotion (toewijding) van regisseur J. D. Dillard die zijn prent baseerde op Adam Makos’ boek ‘Devotion: An Epic Story of Heroism, Friendship, and Sacrifice’. Wie Top Gun Maverick gezien heeft, herkent ongetwijfeld Glen Powell die in de prent Hangman neerzette en hier de rol speelt van Tom Hudner die een eremedaille ontving omdat ie zijn kameraad Jesse Brown (neergezet door Jonathan Majors die volgend jaar onder andere te zien zal zijn in Ant-Man and the Wasp: Quantumania en Creed III) heeft proberen te redden tijdens de Slag om het Choisinreservoir, in het begin van de Koreaanse oorlog eind 1950. Hoewel historisch correct, trekt de film ook de Black Lives Matter-kaart. Hier door de kijker mee te geven dat Brown, de enige zwarte piloot in het VF-32 squadron destijds, dubbel zo hard heeft moeten knokken (o.a. via een zwemproef) om daar te kunnen geraken waar hij wou geraken.