De Zundays in de Zillion. Zo speciaal waren die nu ook weer niet blijkt als je Babylon van regisseur Damien Chazelle die de film ook schreef, gezien hebt. Jazeker, in deze prent zien we decadente feestjes waar er seks in alle vormen bedreven wordt, van anale seks over plasseks, met bondage, sm, en dwergen, maar als je die scènes afzet ten opzichte van de ganse duur van de film, Babylon duurt drie uur en 8 minuten, kan je bezwaarlijk stellen dat het een extreme fysieke prent is waar Gaspar Noé bijvoorbeeld om gekend is. Neen, Chazelle vaart met zijn epische dramedy een koers die vooral lijkt op één grote stijloefening. Er zijn massa scènes, er is een link naar het horrorgenre met maffiabaas James McKay (Tobey Maguire), een misdaadfilm à la Scorsese maar even goed zie je er ook elementen van de musicalfilm in, zo wordt er duidelijk verwezen naar ‘Singing in the rain’, en van de romcom.

Een immens mooie feministische film over anders zijn. Dat is het Frans-Italiaanse drama L‘immensità van regisseur Emanuele Crialese met in de hoofdrollen Penélope Cruz, Luana Giuliani en Vincenzo Amato.

Als een ode aan de onbekende soldaat én als een grote verontschuldiging naar de Senegalese bevolking toe om de vele Senegalezen die vaak tegen hun wil verplicht werden om zich aan te sluiten bij het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog (en later ook tijdens de tweede). Soldaten die niet meer terugkeerden en verscheurde families achterlieten in hun moederland. Zo leest Tirailleurs, het oorlogsdrama van Mathieu Vadepied met niemand minder dan Omar Sy (Lupin) in de hoofdrol.

The enforcer van regisseur Richard Hughes voelt wat geforceerd aan. De prent heeft weliswaar een nobele boodschap: een man zorgt ervoor dat verschillende mensen een beter leven kunnen leiden door zichzelf daarvoor op te offeren. En daarmee is meteen ook het beste gezegd, want wat de actie betreft blijven we op enkele degelijke scènes na toch wat op onze honger zitten, de dialogen voelen bijzonder stroef, ja zelfs wat dom en vlak aan. Ze voegen gewoon onvoldoende toe aan de psyche van de personages.

Als een grote metafoor voor de Ierse burgeroorlog en bij uitbreiding de Westerse samenleving. Zo leest de The Banshees of Inisherin, de jongste film van regisseur, schrijver en producer Martin McDonagh 5 jaar na diens magistrale Three Billboards Outside Ebbing, Missouri dat vele malen sterker is dan deze donkere tragikomedie. Een banshee is een mythisch wezen, een fee-vrouw die de dood aankondigt. Het woord stamt van het Ierse ‘bean sí’. De titel van de film verwijst naar de folkmuziek compositie voor viool waar Colm (Brendan Gleeson) aan werkt. Inisherin is het fictieve Ierse eiland waar ie woont.