Zelden zo veel ‘What the fucks!’ en ‘Allez jongs’ gehoord tijdens een film in de cinema als bij Cocaine Bear. De prent die Elizabeth Banks regisseerde naar een scenario van Jimmy Warden gaat er dan ook los over. De dialogen zijn bij momenten gewoon vreemd alsof verschillende personages onder invloed wat naast elkaar zitten te lullen. De film is heel losjes gebaseerd op waargebeurde feiten uit 1985 toen een zwarte beer cocaïne opgegeten had. Het dier overleefde het niet. Er vielen geen slachtoffers. In deze prent loopt het een tikkeltje anders af…

De dramedy film A man called Otto die Marc Forster regisseerde werkt verrassend goed op beide emoties: een lach en een traan. Maar vooral, door het slimme scenario van David Magee die zich baseerde op de roman ‘A Man Called Ove’ uit 2012 van Fredrik Backman die 3 jaar later verfilmd werd door Hannes Holm, ga je op den duur deze knorpot in je hart sluiten. Omdat je beetje bij beetje meekrijgt hoe hij de man geworden is die hij nu is: nors. Niet meteen het type kortom waarvan je denkt dat ie een groot hart heeft.

Ik weet niet wat het is, maar ik vind dat Steven Spielberg het al een tijdje niet meer heeft. West Side Story, The post … het waren stuk voor stuk films waar ik verschillende keren op mijn klok keek omwille van de slappe spanningsboog, de lengte van de film en het trage vertelritme. Spielbergs films zijn gewoon ontzettend saai geworden de laatste tijd en voelen bijzonder gekunsteld aan om toch maar een zekere esthetiek te bereiken. Neem nu de scène in The Fabelmans waarin we Sammy (Gabriel LaBelle) John Ford (Gabriel LaBelle) zijn sigaar zien opsteken naar het einde van de film toe. Meermaals zien we dan een bijzonder hoge vlam als ie die sigaar aansteekt, terwijl we op de achtergrond een filmposter van Inferno zien. Spielberg trekt die scène zo lang zodat de kijker het toch maar zou doorhebben op den duur. Net door dat rekken, maakt ie van de prent die losjes gebaseerd is op zijn eigen leven een lange zit. Maar ook: hij lijkt de kijker intellectueel te onderschatten. Iets anders dat me wat tegenviel: die verwijzing naar E.T. in de fietsscène ligt er gewoon te dik op. Spielberg lijkt dus niet meer goed te kunnen doseren als je het mij vraagt.

‘It’s never too late to stop being a dick’, ‘I have holes!’ en ‘If there‘s one thing life has taught me, it‘s that there‘s always room to grow.’ zijn maar enkele van de belangrijkste quotes uit Ant-Man and the Wasp: Quantumania, de jongste Marvel superheldenfilm van Peyton Reed. Zoals we gewend zijn van Marvel is ook deze zowel grappig, cheesy als spannend. En helemaal een te gekke rit wordt het in 4DX met die fel bewegende zetels.

Dominique Deruddere levert met The Chapel een sterk psychologisch drama af. Een film waarin de 23-jarige Jennifer Rogiers (Taeke Nicolaï) het schopt tot finaliste van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano en net als de elf anderen op afzondering moet in de muziekkapel in Waterloo een week voor de finale plaatsvindt in Bozar. Daar kunnen ze o.a. het opgelegd werk instuderen. Jennifer die echter streng opgevoed is door haar moeder Sara (Ruth Becquart) komt zo voor het eerst op eigen benen te staan en wordt geconfronteerd met de demonen uit haar jeugd. De boodschap van deze film is dat de weg naar het resultaat minstens even belangrijk of zelfs belangrijker is dan het uiteindelijke eindresultaat.