Een zeer uitbundig applaus na de laatste noot van Nabucco tijdens zijn première. Meer is er niet nodig om aan te tonen dat dit wel eens de operaproductie van het seizoen kan worden. De Britse regisseur Daniel Slater vertaalde het verhaal van de Assyriërs en de Hebreeën naar 2011. Kapitaal (de aanbeden gouden Wall Street bull) versus het gewone volk, toont hij. Die laatste wordt onderdrukt, vindt hoop in een hogere macht, en zal uiteindelijk verlost worden van de onderdrukking. Zeer sterke zangers, met een verrukkelijke Iano Tamar als Abigaille die haar personage een dubbele laag geeft, een geweldig koor en orkest dat de rijke partituur van Verdi alle eer aandoet zijn maar enkele ingrediënten die het publiek zeer wist te smaken.

Puccini’s Manon Lescaut is een niet voor de hand liggende opera naar Antoine François Prévosts novelle “L’histoire du chevalier Des Grieux et de Manon Lescaut” uit 1731.  Daar zijn verschillende redenen voor: eigenlijk draait het verhaal over Des Grieux, een eenzame man, een neuroot zeg maar die (als je wil) met een oedipuscomplex zit en een onbereikbare liefde nastreeft. Realiteit, droom en nachtmerrie mengen zich in de voorstelling. De regisseur speelt daar handig op in door de tijd via LCD-leds voor te stellen, Die draait door of terug waardoor de tijdsbeleving van het publiek, hoe zij de vertelde tijd en verteltijd aanvoelt, verstoord wordt. Die keuze valt dus zeker te begrijpen, maar de partituur en het libretto mist nog steeds coherentie.

Wanneer we een concertante opera op de affiche zien, verwachten we dat solisten achter een muziekstandaard plaatsnemen en hier en daar een interpretatie van hun rol neerzetten. Niet zo bij de operette Die Fledermaus van Johann Strauss II in de Munt. Deze eindejaarsproductie, onder leiding van Guy Joosten en Adám Fischer is ondanks de korte productietijd meer dan een uitgewerkte schets geworden. De semiscenische voorstelling biedt ruimte voor improvisatie met een stevige geut humor die op de actualiteit inspeelt én de recente mediahetze rond La Traviata. Zelfrelativering en  spontaniteit in een mix met sterke prestaties van solisten, koor en orkest: een ronduit heerlijke cocktail.

Mozarts Die Zauberflöte is een veel lastiger werk om te regisseren dan algemeen wordt aangenomen. Het Singspiel (waar deels in gesproken wordt en sommige passages onafgewerkt aanvoelen) is namelijk deels een verhaal over avontuur met een behoorlijke dosis actie in. Verder gaat het over volwassen worden, een vrijheidsstrijd, hindernissen in het leven overwinnen, het ontdekken van de liefde. Aan de andere kant, speelt alles zich af in een Valse Wereld, ergens tussen natuur en cultuur. Erg veel personages stellen zich vragen, en zijn op zoek naar zichzelf in aria’s die verre van makkelijk zijn om te zingen, laat staan om er nog eens bij te acteren ook. Zij zijn op zoek naar een identiteit, naar oriëntatie. De Frans-Duitse David Hermann brengt in de Vlaamse Opera een veel verdienstelijkere regie dan zijn voorganger Nicholas Hytner, die er exact twaalf jaar geleden een erg statische voorstelling van maakte in dezelfde zaal. Maar ook hier rijdt de regisseur zich vast.

Andrea Breths regie van Verdi’s opera La Traviata zorgt voor heel wat controverse. Haar zeer directe, straight in your face-aanpak - dat is het Muntpubliek in veel mindere mate gewend dan dat van de Vlaamse Opera – zindert na. Een hyperrealistisch beeld krijgen we van luxeprostitutie, heroïnehoertjes en kindermisbruik.  Violetta die zich in dit milieu beweegt, ontdekt de ware liefde bij Alfredo. Maar die komt er voor haar te laat. Haar immorele leven moet ze bekopen met de dood.