Tippelhoeren, flags die een pain in the ass zijn, Benny Claessens die de – ‘Fucking homophobes!’ - relnicht mag uithangen als regisseur in het stuk (foeterend over de wijn op scene die appelsap blijkt en nepsigaretten die hem maar niet kalmeren), Marjan De Schutter die de tijd wat vult tijdens een scènewissel ‘Yes, they are doing a scene change. Otherwise you would be staring at a red curtain’ met de klassieke grap ‘How does a soprano sing a scale? Do, Re, Mi, Me, Me, Me, Me ME!’, een choreo in haar groene latexpakje mag uitvoeren en een poging ondernemen om de aria van de Koningin van de Nacht uit de Toverfluit te zingen, kunnen niet verbergen dat Der Silbersee (muziek van Kurt Weill en een tekst van Georg Kaiser) niet kan tippen aan pakweg Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny dat ie met Bertold Brecht drie jaar eerder had gemaakt.

Het zijn zeldzaamheden, die voorstellingen waarbij je achteraf het gevoel hebt dat je eigenlijk een event op zich meemaakte. The time of our singing van Kris Defoort hoort tot die categorie. De componist trekt de eclectische kaart in zijn score, refererend naar modern klassiek, opera, musical, indie pop, hiphop (die laatste twee zijn ook een kolfje naar de hand van Abigail Abraham) om het Black lives matter thema open te trekken naar een verhaal over identiteit in de heerlijke smeltkroes die onze maatschappij is. Regisseur Ted Huffman laat het verhaal afspelen in een polyvalente ruimte of repetitieruimte als je wil die staat voor onze samenleving waar ieder zijn identiteit zoekt. The time of our singing verloopt net voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, ziet populariteit van Martin Luther King groeien tot ie vermoord wordt, er rassenrellen uitbreken in verschillende steden in de States, net zoals er ook later zullen plaatsvonden in LA in 1992 wanneer alweer politieagenten vrijgesproken worden nadat ze Rodney King buitensporig gewelddadig arresteerden en hem mishandelden. Ruths vriend, de Black Panther Robert stierf eerder door een politiekogel.

Enkele maanden verdiepte theatermaakster Kyoko Scholiers zich in de materie jeugdhulp en alles wat er bij komt kijken. De wereld van onder andere pleegouders, sociaal maatschappelijk werkers, consulenten, jeugdrechters, individueel begeleiders bij het centrum voor kinderzorg en gezinsondersteunig (CKG) en kinderpsychiaters bracht ze zo in kaart. Daaruit ontstond het verhaal rond Boy, een jongen van tien, wiens vader in de cel zit en zijn moeder verslaafd is aan pijnstillers.  Hij wordt uiteindelijk geplaatst bij een pleeggezin hoewel er wachtlijsten zijn. Zijn biologische moeder wil hem wekelijks zien maar dat weigert de jeugdrechtbank. Het blijft bij een maal per maand, en na een tijd wordt haar na een incident zelfs een contactverbod opgelegd. Maar ze heeft wel iets te zeggen, zo weigert ze dat haar zoon naar Disneyland in Florida gaat met zijn pleegouders. Gevolg: Boy begint op den duur te lijden aan een dissociatieve stoornis wat zijn pleegouders (die te maken krijgen met o.a. zijn uitgesmeerde kak in de gang) danig op de proef stelt terwijl de kinderpsychiater van mening is dat het slechtste dat het kind nu kan overkomen, hem weghalen is uit die tamelijk nieuwe maar broze gezinssituatie.  

Genieten is het van die heerlijke mix muziektheater en opera in Le Nozze van DESCHONECOMPANIE. Onder een brandende zon – een zeldzaamheid deze zomer in ons land – bracht het gezelschap de Mozart- Da Ponte trilogie op één dag. Vermits we Don Juan en Cosi al eerder zagen, grepen we onze kans nu volop om ook Le Nozze te kunnen recenseren. Daarvoor trokken we naar het evenementenplein van de Universiteit Antwerpen op Campus Drie Eiken waar CC De Kern met deze titel de reeks opende. Een heerlijke klucht levert het op waarbij de muzikanten (zoals Saxofina) mee acteur worden en de acteurs Van Ostayengewijs met hun ‘plom plom’s onder andere muzikant. Naar het einde komen ze samen op een rij staan en steken ze een pleidooi af om het een en ander te relativeren in het leven.

A Revue van Benjamin Abel Meirhaeghe werd ontzettend enthousiast onthaald in deSingel. Het publiek dat op het podium zit aan de zijkanten, gaf ei zo na een volledige staande ovatie. En wie rechtstond combineerde dat met fel gejoel en een stevig applaus. Groter kon het contrast niet zijn met hoe wij ons achteraf voelden. Wij behoorden tot het deel dat bleef zitten en een applaus gaven uit beleefdheid. Een poging om uit te leggen waarom.