Wat moet je doen als je in de vroege jaren ’60 in Antwerpen woont, geen job hebt en scheel ziet van de honger? Dan laat je je toch meezuigen in de onderwereld van Linkeroever door jobs te aanvaarden voor twee bazen die op dezelfde plaats rondhangen, maar geen weet hebben van elkaar. Het is misschien niet wat u zou gedaan hebben, maar wel wat Frankie, gespeeld door Sven De Ridder, deed in De Komedie Compagnie’s ‘Ene gast, twee bazen’. Het resultaat: een hoop misverstanden, verdraaide situaties, verbaasde blikken en grappige momenten. Sven De Ridder droeg de voorstelling, speelde op kruissnelheid, maar werd toch nog overklast door de traagheid en geweldige mimiek van Walter Baele die een onvergetelijke ober wist neer te zetten. Zijn prestatie was om van te smullen. Het enige jammere van deze scène was dat het beste kruit al verschoten was voor de pauze bereikt was. Het liet ons in het tweede deel een beetje op onze honger zitten.

Een grandioos visueel, speels en humoristisch feest, daarvoor tekenden Dita Von Teese, de koningin van de burlesque, haar Vontourage, 5 andere performers en de host van de avond Jonny McGovern. Nog voor de show moest starten, voelde je al dat de lucht zwanger was van sensualiteit, en een vleugje ondeugende seksualiteit en dat alles in een vintage jasje. Heel wat fans (vooral de vrouwen dan) – de Stadsschouwburg was tot de nok gevuld – hadden zich speciaal voor de gelegenheid in een cocktailjurk gehesen die met hun zwarte kleuren, zilver en goud niet zelden verwezen naar de jaren ’20. Erg veel opwinding voelde je bij de toeschouwers ook, zowel in de foyer als in de zaal zelf. Von Teese is dan ook in de burlesque scene wat Metallica is in de metalscene: de absolute top.

Met zijn jongste voorstelling ‘Levend en Vers’ zoomt komiek Wouter Deprez in op het familiegeluk. Centraal staat zijn vrouw Marjan die op 6 september 2017 zich kon kronen tot ‘overlever van borstkanker’ iets wat hij ontdekte toen ze na anderhalf jaar terug zaken naar zijn hoofd slingerde wanneer ze kwaad was. Zeer herkenbare taferelen brengt hij overigens in de Arenberg zoals wanneer je vrouw je naar de winkel stuurt om vlees te gaan halen dat er mooi moet uitzien. Hoe zie je dat? Of over de jongste die maar blijft zeuren in de auto of het raampje naar beneden mag en het aantal kilometer dat je nog moet rijden op de gps mee luidop afleest om maar iets te zeggen. Over stront eten op restaurant waarbij je aars zich afvraagt of dat niet afgeleverd werd op de verkeerde verdieping, aan de telefoon hangen met je moeder terwijl je je strijkplank strijkt, dat je je altijd ‘minder’ voelde wanneer je op een tabouretje moest eten terwijl je broers op een echte stoel mochten zitten, je Albanese kuisvrouw beter in soep maken blijkt dan dan in kuisen, over de ‘onrechtvaardigheid’ van twee minuten extra rekenoefeningen moeten doen en daarover uren zitten doorbomen als kind voor én nadat je ze gemaakt hebt. En over een vakantie in godbetert Pamplona laten organiseren door je vrouw met alle gevolgen van dien… Maar vooral: zonder ergens klef te worden, gaat deze voorstelling over elkaar graag zien en dat ook aan elkaar durven zeggen.

Er zijn nog zekerheden in het leven, zoals: zet een Limburger op een podium en de voorstelling loopt gegarandeerd uit. Ook zo bij Meuris Tirade 2.017 in de Roma. De eindejaarsconference ging initieel een uur en veertig minuten duren. Uiteindelijk klokte de would be stand up comedian af op bijna twee uur. Bijna twee uur waarbij hij van zichzelf vond dat ie grappig was maar in werkelijkheid zaten er slechts een erg beperkt aantal goeie momenten tussen. Meuris beperkt zich ook nagenoeg tot de Belgische politiek als onderwerp waardoor ie heel wat erg dankbaar komisch materiaal (waarmee Van Peel overleeft 2017 wel doeltreffend aan de slag gaat) links laat liggen. Helemaal schrijnend werd het toen ie twee grappen van zijn vorige show klakkeloos overnam in deze: ‘Als je voornaam in het Engels ‘grap’ betekent, begin er dan niet aan.’ zo zei ie over Joke Schauvliege. En over de zelfmoord van Steve Stevaert liet ie zich opnieuw ontvallen: ‘Het Albertkanaal heet nu de Stee-vaart’ waarop ie nog eens opnieuw ‘je zou denken dat echt politiek talent komt bovendrijven.’ afvuurde op de 900 toeschouwers, waaronder enkele wedstrijdwinnaars, in de Roma. Kan er iemand Meuris dus dringend zeggen dat ie onvoldoende talent heeft als conferencier? Dank u!

‘Feeling good’ uit de musical ‘The Roar of the Greasepaint – The Smell of the Crowd’, dat vooral gekend is in de versie van Nina Simone en later ook door Michael Bublé, daarmee start Van Peel overleeft 2017. Opvallend optimistisch dus. Maar daar zit meteen ook de angel in zijn eindejaarsconference. Hij meent het én is ironisch tegelijkertijd. Op het podium verwijst ie in de backdrop én met de kroonluchter in de lucht naar de prent ‘The Great Gatsby’ uit 2013, over je opwerken tot de elite die immoreel en oppervlakkig is. Daarmee is deze eindejaarsconference scherper dan die van vorig jaar. Boetes die eigenlijk belastingen zijn, de graaicultuur en machtshonger van onze politici, het fileprobleem, … het zijn maar enkele thema’s die Van Peel messcherp fileert.