OY, de jongste figurentheatervoorstelling van FroeFroe, gaat breed, zowel thematisch als vormelijk. Iets te breed zodat de focus wat verloren gaat. En het narratief? Dat durft zo nu en dan ook wel eens sputteren. Het neemt niet weg dat OY een erg mooie, poëtische, ja misschien wel een van de meest intimistische voorstellingen van deze makers in jaren geworden is.

In 2013 creëerde Ontroerend goed al Fight night. 11 jaar later, omdat het hét verkiezingsjaar bij uitstek is in binnen- en buitenland staat een herwerkte versie op de planken die nog steeds volle zalen weet te trekken zoals in hetpaleis. Op een vrijdagavond in Antwerpen bleek 49% echter niet betaald te hebben om deze avond waarbij de stem van het publiek en dus ook de meerderheid centraal stond, mee te maken.

In 1965 schreef Valerie Solanas Up your ass, dat net als SCUM Manifesto, een radicaal feministisch werk is. Ze had Andy Warhol in gedachten om het stuk te produceren, gaf ‘m de tekst maar die weigerde. Zijn kopie was ie kwijtgeraakt vertelde hij. Solanas vreesde dat ie zelf iets zou gaan doen met haar werk zonder haar, wat wellicht mee de reden was waarom ze Warhol neerschoot. De voorstelling die Nona Demey Gallagher en Lieselot Siddiki maakten, refereert daar trouwens ook even naar. Niet alleen in de proloog, via de boventiteling wanneer deze satire gekaderd wordt, maar ook in een korte scène verderop het stuk.

Hoe veel kwetsbaarder kan je je tonen tijdens een monoloog dan hoe Julie Delrue dat doet tijdens Mamamanie? In haar voorstelling heeft ze het over de zwangerschap en bevalling van haar kindje waarbij ze met 10 centimeter ontsluiting het ziekenhuis binnenging met een dubbele duim omhoog. Helemaal excited klonk het nadien ook: ‘Bevallen is de max! Mag ik nog een keer?’ Maar na enkele dagen staken de eerste tekenen van een psychose op wat ze ook had gezien bij haar mama toen die haar borstkankerdiagnose te horen had gekregen. Julie begon ook op kleine briefjes van alles te schrijven bijvoorbeeld. Haar hersenen stonden constant op ‘aan’, terwijl haar lijf na verloop van tijd vooral nood had aan rust.

Een indringende, integere en bijzonder persoonlijke, ja zelfs ambachtelijke, tijdsintensieve creatieve voorstelling brengt Stefanie Claes met Ravensbrück dat ze opdraagt aan haar grootmoeder en moeder. Claes’ grootmoeder zat tijdens de Tweede Wereldoorlog een jaar vast in Ravensbrück, een Duits concentratiekamp voor vrouwen. Dat werd het vertrekpunt van een woordeloze voorstelling die universeel is en tijdloos. Het feit dat Claes voluit de beeldende kaart trekt in combinatie met muziek en bruitage zorgt ervoor dat de boodschap stevig binnenkomt.