Concert, muziektheater en video performance. Ghost in the Machine van muzikanten Han Stubbe (DAAU) en Hannes d’Hoine (Jon Doe One), en filmmaker/theatermaker Stijn Grupping (Post uit Hessdalen) is het allemaal. Het leven zoals het is in Antwerpen bekijken we op een andere manier tijdens deze voorstelling.

Een staande ovatie. Dat ontving het Wim Mertens Trio in Schouwburg Noord. Het publiek toonde haar blijk van gulheid vermits Wim Mertens (piano en stem), violiste Jolente De Maeyer en cellist Lode Vercampt ook van hun kant erg gul bleken. Werd er ons gecommuniceerd dat het concert zo’n 95 minuten zou duren dan werd dat immers bijna twee uur. Met maar liefst twee bisrondes waarbij Wim Mertens en zijn muzikanten de grootste hits zoals Close cover en Struggle for pleasure voor het einde hadden opgespaard.

12 meisjes horen we in Ophelia. Over de liefde, over de eerste kus, over liefdesverdriet … Hun gesprekken zijn zo naturel, en komen – hoewel er gemonteerd is – als ongefilterd over. De jongeren tonen zich op een verfijnde, erg subtiele vrouwelijke manier. Te zien al in de openingsbeelden ook van deze filminstallatie waarbij we een van hen ontzettend gracieus met haar handen en armen zien bewegen, rijkend naar de hemel. Een ander die we later zien, contrasteert daarmee en omarmt het aardse, de grond waarop ze ligt en zich in wentelt. De twee tegenovergestelden met andere woorden zien we uitgebeeld: de liefde als iets hemels of net iets aards.

Soms kan het een voordeel zijn om helemaal op de eerste rij te zitten van een voorstelling, soms ook niet. Bij I Silenti is helaas het laatste geval van toepassing. In de huidige coronatijden heb je als single niet altijd te kiezen waar je gaat zitten. Het zijn de zaalverantwoordelijken die je een plek toewijzen en daar moet je het mee doen. Het begrip ‘vrije zit’ is dus al even minder vrij dan het leven tijdens corona. Vanuit ons standpunt zagen we vanaf de allereerste seconde namelijk door de voorstelling. Dat Claron Mcfadden belletjes laat horen wanneer ze samen met de blinde Romaviolist en zanger Tcha Limberger opkomt, heeft niet zo zeer een muzikale reden. Ook later niet wanneer Nicola Wemyss rechts op een zwarte Pantonstoel zit en met haar voeten stampt. Het zijn auditieve cues zodat Limberger hen zou volgen en van plaats veranderen.

Een waanzinnig indrukwekkende auditieve ervaring. Dat biedt newpolyphonies van Myriam Van Imschoot. De regisseuse die ook de bedenker is van het concept deed daarvoor beroep op 4 stemmen van HYOID Voices, een groep klassiek geschoolde vocale solisten uit Brussel en 15 lokale performers die ingingen op een oproep. Naast datgene wat ze live presteren op het podium en tussen het publiek, moet – toegegeven ze worden meestal zelden en ook onterecht vernoemd in recensies – absoluut een pluim voor het geluidsontwerp van Fabrice Moinet en Wannes Gonnissen, de geluidsingenieur gegeven worden en mag het licht deze keer ook eens geschenen worden op het puike lichtontwerp van Lucas van Haesbroeck.