Een nieuwkomer op de werkvloer. Welke impact heeft dat op een bestaand team en op de hiërarchie in dat team? Elektra tg toont het haarfijn in de voorstelling “This place is looking for better men” dat het midden houdt tussen toneel en een dansvoorstelling. Tijs Bonner (Bert) is de nieuweling van dienst die in de plaats komt van nummer 5, Quinten.  “This place is looking for better men” geeft subtiele maatschappijkritiek over hoe het eraan toe gaat op de werkvloer: enerzijds word je als nummertje behandeld, anderzijds is er een amicale sfeer hoewel individuele ambities of privé perikelen die broze vriendschapsband wel eens op de proef stellen.

Een bak waar amfibieën en reptielen in worden gehouden. Zo lijkt het podium van “Zoo doen ze de dingen”, een voorstelling van Randi De Vlieghe die drie jaar geleden met 5 dansers en 2 stagiairs deze productie op poten zette. Overleven, intimideren en verleiden zijn de werkwoorden die centraal staan in het werk. Het gezelschap doet niet zo zeer dieren na – néén: de hand wordt niet tegen de neus gebracht en de andere arm niet door die gevormde cirkel met de arm gestoken om de slurf van een olifant of zo na te bootsen – wel gaan ze onder andere met z’n allen op elkaars buik liggen en stappen ze achterwaarts alsof ze een duizendpoot zijn. Tussen menselijk en dierlijk gedrag switchen ze ook, zodat het geheel erg komisch aanvoelt. Dé quote van de woordloze voorstelling: “Elaba”.

Fractus V is een uitloper van Sidi Larbi Cherkaoui’s korte “Fractus” dat hij in mei 2014 creëerde. Schreef ie Fractus voor een trio waar de breuk tussen individu en maatschappij het thema was, dan werd “Fractus V” een zoektocht naar vrije meningsuiting/vrijheid en informatievergaring. Net zoals in zijn andere werken integreert Cherkaoui ook tekst in zijn voorstelling. Dit keer is die onder andere gebaseerd op Noam Chomsky en gaan ze over (des)informatie.

Met Flanders Fields presenteert Ballet Vlaanderen vier compleet verschillende choreografieën waarvan eentje “In Flanders Fields” van Ricardo Amarante zijn wereldpremière kende. “Moving memories” heet het als baseline op het programmaboekje. Amarante’s neoklassieke werk op muziek van Sayo Kosugi dekt die lading nog het meest van al vermits het werk de sterkste emotionele laag bezit. Dat geldt ook in zekere zin voor Dialoog van Jeanne Brabants maar in mindere mate voor het te scenische en theatrale “De groene tafel” van Kurt Jooss en “Forgotten land” van Jiri Kylian waar de vorm of de esthetiek primeert.

Spirit is een double bill met Noetic van Sidi Larbi Cherkaoui voor en Metamorphosis van Saburo Teshigawara na de pauze. Beide werken hebben opvallende gelijkenissen, zo weten ze pas halfweg ons richting te geven waar ze naartoe willen. Opent Noetic met een meeslepende partituur van Szymon Brzóska die filmisch, dan weer barok, tot intimistisch aanvoelt dan trekt het werk gaandeweg de kaart van minimal music, visuele én geluidspatronen die elkaar herhalen. Teshigawara kiest dan weer voor een spacy, eerder monotone sound bij de start wat eindigt in pulserende beats die zowel qua ritme als op vlak van volume opgedreven worden.