Wie zin had in een avondje klassieke musical zoals die wel eens uit de pen van Lloyd Webber wil vloeien, kon beter thuis blijven om de krant te lezen. Wie zin had in een fout feestje, bracht diezelfde krant, zijn of haar waterpistool en een zakje rijst mee naar de Deep Bridge productie van ‘The Rocky Horror Show’ in De Shop in Antwerpen. Daar had regisseur Stany Crets Richard O’Brien’s geschifte ode aan de B-sciencefictionfilms en de obscure horrorfilms uit de eerste helft van de vorige eeuw tot een nieuw niveau van absurditeit gebracht zonder het cult-gehalte in gevaar te brengen. De fans mochten ongestoord hun rituelen uitvoeren en de Rocky-maagden leerden al snel wanneer je moest schuilen onder de krant of luidop “Slet!” moest scanderen. En tussen alle absurditeit, overacting en onvervalste rock leverden Laurenz Hoorelbeke, Shana Pieters en Nordin De Moor nog mooie zangprestaties ook. Wat moest een mens nog meer hebben? Latexhandschoenen misschien?

Deep Bridge was nog maar pas uit het ei of ze legden concurrenten Studio 100 en Music Hall al meteen het vuur aan de schenen met hun familiemusical ‘De ridders van de ronde keukentafel’ naar de gelijknamige jeugdroman van Mark Tijsmans. Flikken-acteur Ludo Hellinx mocht succesvol in de huid kruipen van de rare Merlijn de tovenaar, maar het waren toch vooral de jongeren die de show wisten te stelen. Kobe Verdonck verbaasde ons met een vrij warme zangstem terwijl Leonie Savaete en Charlotte Boudry als Gwynevere en Isolde ons mooi tweestemmig inpakten tijdens het gevoelige ‘Een stukje van de hemel’. ‘De ridders van de ronde keukentafel’ wist een sterk verhaal te combineren met heel diverse muziekstijlen. Componist Ad van Dijk had er zelfs een polonaise in verwerkt. Dankzij het komische duo Remi De Smet en Nolle De Kock als de broertjes Balan en Balin werden de ernstigere stukken opgevrolijkt met heuse slapstick zonder daarbij het verhaal te breken, want dat moest spannend blijven tot het slot.

De hitmusical Wicked staat ondertussen 11 jaar onafgebroken op de West End en haalt daarmee al meer dan 8 miljoen toeschouwers. Op 27 september 2017 werd die verjaardag overigens gevierd. De zestiende langst lopende voorstelling in Londen is het ondertussen. Samantha Thomas neemt als understudy de rol van Glinda voor haar rekening en staat tegenover een over de ganse lijn ontzettend straffe Alice Fearn als Elphaba. Rosa O’ Reilly speelt dan weer de aan de rolstoel gekluisterde zus van Elphaba terwijl we Katy Hanna aan het werk zagen als Madame Morrible. De musical is gebaseerd op het boek van Gregory Maguire en is een prequel op The Wizard of Oz terwijl de muziek en liedteksten van Stephen Schwartz zijn. Als u hier en daar Disney ontdekt in de songs (‘Popular’, ‘Defying Gravity’, ‘For good’ ...) dan is dat geen toeval. Schwartz tekende ook voor de scores van de tekenfilms Pocahontas, The Hunchback of Notre Dame en Enchanted terwijl hij voor DreamWorks die van The Prince of Egypt ook voor zijn rekening nam.

Les Misérables in Londen is nog steeds de real deal. Dat bewees de musical die er ondertussen al voor zijn 33ste jaar onafgebroken geprogrammeerd staat en nog steeds volle zalen weet te scoren. Niet meer dan terecht overigens want ook nu nog laat het verhaal van Victor Hugo in gezongen vorm niemand onberoerd. In die mate dat het wel erg stil werd op het einde wanneer Jean Valjean (een overweldigende Killian Donnelly die er destijds zijn West End debuut mee maakte) aan de zijde van Fantine (Carley Stenson) en Eponine (Alice Ellen Wright die met Les Mis debuteert op de West End) het tijdelijke voor het eeuwige ruilt. Gesnik en gesnotter was links en rechts van ons te horen. Les Misérables is anno 2017 nog steeds erg straf en laat niemand onberoerd.

Op 6 januari 2018 valt definitief het doek over de West End musical ‘An American in Paris’. Deze dansmusical is geïnspireerd op de Hollywoodklassieker met Gene Kelly en bevat gekende songs van George Gershwin en Ira Gershwin zoals ‘I Got Rhythm’, ‘‘S Wonderful’, ‘I’ll Build a Stairway To Paradise’ en ‘They Can‘t Take That Away from Me’ naast composities van George Gershwin zoals ‘Concerto in F’ en ‘An American in Paris’. Op Broadway won de musical 4 Tony Awards waaronder die voor beste choreografie, beste orkestratie, decor en lichtontwerp. In Londen staat de productie in een veel te grote zaal waardoor het bij momenten intieme karakter van de voorstelling volledig verloren gaat. Dat de overigens drukke Central metrolijn voor de deur een halte heeft in het station Tottenham Court Road en het gedaver van de underground te voelen en te horen is in de zaal, komt de beleving verre van ten goede. Wellicht ook daarom dat een toeschouwer op onze rij het kort nadat het tweede bedrijf begonnen was, voor bekeken hield.