Surrealistisch, absurd en filosofisch. Dat is Mise en place van cie Barbarie en Theater Stap dat in hetpaleis in première ging voor zes-plussers. Een voorstelling over er zijn of er niet zijn, to be or not to be that’s the question. Over het ik, maar niet over ‘je’ want dat is – boventiteld – voor volgende week. Over niet op een lijst staan hoewel je er toch bent. ‘Nee, ik ben hier alleen.’ – ‘Ik ben hier ook alleen, aangenaam!’ klinkt het onder andere hartverwarmend in een dialoog die samen alleen zijn verwoordt in een individualistische samenleving als de onze.

5 jaar nadat we haar On Ice in deSingel zagen, ging Holy Shit van Suzanne Grotenhuis in première in corso. Een monoloog die perfect de tijdsgeest samenvat waar thema’s als mentale gezondheid (burn-out) en klimaat hoog op de agenda staan. Dit brengt ze zo persoonlijk, emotioneel, met een verfijnd laagje humor erover en tegelijkertijd universeel zodat het herkenbaar is en tegelijkertijd iedereen raakt, dat die staande ovatie achteraf niet meer dan verdiend was. Grotenhuis heeft een dochter op de wereld gezet wat een klein mirakel achteraf bleek, zo ontdekken we beetje bij beetje. Terwijl het onduidelijk is wiens verdienste dat is, die van de osteopaat, de craniosacraal therapeut, of iemand anders. We gokken op wat het meest voor de hand ligt: zijzelf. Dat er zo veel mogelijkheden zijn om geholpen te worden, maar je toch finaal een noodkreet om hulp slaakt in een wereld die mensen snel opbrandt, een die het ouderschap ook veel te rooskleurig voorstelt, zien en horen we. Neen, Suzanne zit niet op een roze wolk. Het leven blijft gewoon aan je voorbijrazen. Het verschil is dat ze nu de dagelijkse rush beleeft met een baby op de arm. Een vetplantje die nochtans geen zorg nodig heeft, kreeg ze van een vriendin. Maar na een week bleek die toch zo dood als een pier.

Met de Kersenvla zet Abattoir fermé op naar ons aanvoelen té subtiele wijze het theaterwereldje in zijn hemd. Passeren de revue: de regisseuse die haar team helemaal niet in de hand heeft, de schrijver die uit de schaduw van zijn broer wil proberen te geraken, de debutante die geen contract heeft laat staan een manager of agent, de diva ‘de pers is meestal genadeloos … lovend’ die teert op haar cv, 101 outfits meesleurt, op haar pauzes staat en kickt op applaus, en de oudere acteur die er niet voor terugdeinst om naar de borsten van actrices te grijpen. Een man die houdt van humor uit 1905 (zoals doen alsof hij zich mistrapt), meteen vraagt hoeveel vrijkaarten hij krijgt zodat hij zijn familie kan uitnodigen: ‘het zou ongehoord zijn als mijn familie zou moeten afdokken om me aan het werk te zien’, wil weten of er tijdens de repetities iets van catering is voorzien en vindt dat hij geen tekst moet kennen omdat hij de job van souffleurs niet in het gedrang wil brengen.

Waar begint het begin? Wanneer je geboren wordt en de navelstreng wordt doorgeknipt? Wanneer je de vliezen van je moeder laat breken? Of komt dat vroeger? Wanneer je een hormoon uitstuurt zodat de eerste weeën volgen? Is het begin misschien nog maanden eerder terug te vinden wanneer je baby in wording rond de twaalfde week al een hartslag heeft? Als het eigen weefsel begint aan te maken? Bevindt het begin zich misschien nog vroeger wanneer twee geliefden besluiten om zich in elkaar te verstrengelen? Of al een naam hebben voor je, een idee, een gedachte, en jou al inbeelden? Of moeten we zelfs nog verder gaan dan dat, dat de eicel waaruit je komt, al in de baby in wording waar je grootmoeder van beviel (je moeder dus) aanwezig was, en het begin dus bij je grootmoeder ligt. Begin van Elena Peeters filosofeert kortom over baby’s en bevallen om zo vooral onze eigen maatschappij tegen het licht te houden.

Studio Orka is neergestreken in Antwerpen met haar voorstelling Pied de poule. Een behoorlijk maatschappijkritische voorstelling is het. Het publiek zit in de kleermakerszaak Retouche Wilfried. De man is een goedzak die gewoon geen ‘nee’ kan zeggen. Samantha die hem om de zo veel tijd geld vraagt en haar leventje niet op orde krijgt, blijft hij toch geld toestoppen tegen beter weten in, Dieter die hem belooft om mee te komen helpen die 650 shirts van het Sint-Vincentiuscollege van een logo te voorzien, is dan weer bezig met een filmpje van hem te maken, maar heeft ook een ongeval met de wagen van de zaak, Joke, zijn dochter die met een eetstoornis in de kliniek is beland wil wel wat anders horen dan constant hoe het met haar gewicht gesteld is, en Amy die verkleedt zich graag, of beter: ze houdt ervan om ‘in character’ te zijn.