Met haar Carole King tribute, een festivalversie van haar theatervoorstelling, startte Sabien Tiels haar concertreeks op Parkies in Sint-Niklaas. Een gedurfde zet, want het grootste kleinste festival van Vlaanderen is eerder gekend om artiesten best of-optredens te laten brengen dat voor instant ambiance zorgt. Maar nu,  in een veel kleinschaligere setting door corona, met bankjes en stoeltjes in het Romain De Vidtspark, pasten de Carole King-songs perfect bij de ondergaande zon en de sfeervolle kleurige lampions op het festivalterrein. Dat de nummers Tiels als gegoten zitten, bleek al toen ze vertelde dat ze als achttien-negentienjarige ‘Tapestry’ ontdekte. Met die plaat zou ze ooit iets doen, had ze zich toen voorgenomen. En kijk, zo veel jaren later vormt dat album de rode draad van haar jongste programma. Tijdens de lockdown vereeuwigde ze de songs overigens op een home sessions recording plaat.

Soms heeft een band gewoon een stortbui nodig bij het begin van een festivalset om er een magistraal optreden van te maken. Ook bij Arsenal op Leuven Air was het niet anders. Bij zo’n openluchtoptredens in barre weersomstandigheden stel je immers vast dat een groep of artiest standaard een tandje bij steekt, de bindteksten tot een minimum herleidt en dus sowieso een ontzettend strakke set neerzet. Arsenal deed het allemaal én spreidde de hits mooi over de ganse show zodat die nagenoeg perfect werd. En toch haalt dit subliem concert niet het maximum aantal sterren horen we u luidop denken. Inderdaad. De zwakte blijft John Roan, de zanger van de groep, die live onder andere ‘Bend in the river’ zo vals als een kat zong. Ook in andere nummers waar zijn backings zijn live zang onvoldoende camoufleren, ging hij hier en daar de mist in. Gelukkig lijkt zijn rol als zanger, zeker met een guest als Felix Machtelinckx, de zanger van Tin Fingers die ‘Wanderer’  (met Leonie Gysel aan de beatring en Roan aan de conga’s als verdriedubbelde ritmesectie) en het Franstalige ‘Animal’ – ‘le soir ça fait mal’ – (dat het publiek telkens 2 keer in de handen meeklapte) voor zijn rekening nam, beperkter dan vroeger. Maar Roans gebrek aan toonvast zingen, blijft het professionalisme van de groep op live vlak danig op de proef stellen.

Dit najaar verschijnt er een nieuw album van Bart Peeters, dat heet ‘de kat zat op de krant’, wat meteen het beste is wat dat ding kan overkomen naast je patatten erop schillen. Ergens lazen we op het net dat die plaat in volle coronaperiode geschreven is, maar toch positief zou zijn. Het moet zijn dat ze in Boechout een andere definitie hebben van ‘positief’. ‘Brombeer’, de nieuwe single, is een goedgezind nummer over slechtgezind zijn, in ‘Winterdip’ klinkt het hoopvol ‘Vandaag gaat het heel wat beter, morgen komt het goed’, ‘Genstertje’ gaat over hoe kleine oorzaakjes grote gevolgen kunnen hebben zoals je dochter die niet meer met je wil joggen omdat je haar niet meer kan bijhouden en je gevraagd wordt ‘wanneer ga je met pensioen?’ En de cover ‘Je nam je jas’ (naar ‘Porqué te vas’ van Jeanette), die de singer-songwriter als eerste toegift op het Lokerse publiek los liet, is zelfs een break up-song.

Toen aangekondigd werd dat Geike terug naar het moederschip keerde vorig jaar, was de aanleiding daarvoor een indoortour rond The Magnificent Tree. Op 29 juli was het dan weer een kwarteeuw geleden dat de band met Sint-Niklase roots ‘A New Stereophonic Sound Spectacular‘ uitbracht. Je zou dan denken als muziekliefhebber dat de band stevig zou putten uit die twee albums (die eerste was immers initieel ook de reden voor Alex om Luka ongenadig aan de kant te schuiven) op de Lokerse Feesten. Niet dus. Jackie Cane, Vinegar & Salt en Mad about you bracht de band uit The Magnificent Tree, en welgeteld 1 song: 2Wicky uit ‘A New Stereophonic Sound Spectacular‘ dat de band in 1999 tijdens hun eerste optreden op de Lokerse Feesten ook gespeeld heeft. Er moest dus vooral een nieuw album gepromoot worden: ‘Hidden stories’ dat het niet al te best doet qua verkoopcijfers. En zoals steeds op een festival liet nieuw materiaal het publiek al even koud als het dezer dagen tegen elven wordt tijdens deze kwakkelzomer op een festivalterrein. Net als onze zomer kwakkelde ook het concert van Hooverphonic overigens. En dat is nu eens geen kwakkel.

Ons eerste optreden van Black Box Revelation in openlucht dat we ons herinneren was aan de abdij van Hemiksem op het ongeëvenaarde Casa Blanca-festival 12 jaren geleden. Toen bestond de band live uit twee leden: Jan Paternoster aan de gitaar en Dries Van Dijck op drums. Het duo is nu met Jasper Morel op synths, electro, extra gitaar en beatring op het podium een trio sinds het ontstaan van hun vijfde plaat ‘Tattooed smiles’. En de bezielers van de band zijn geen jonkies meer. Ondertussen is Paternoster meneer De Roo en papa geworden.  Of dat er mee te maken heeft (het vaderschap maakt een man al snel minder scherp, schurend en snerpend) of onze met de jaren vervormde herinnering aan dat concert in Hemiksem, laten we in het midden. Feit is dat Black Box Revelation behoorlijk laid back overkwam in Leuven, zeker tijdens de eerste 40 minuten van het optreden. We misten daar punch, peper in hun gat, dat we wél in het tweede deel gelukkig te horen kregen. Ook qua attitude bleef het allemaal braafjes. Twaalf jaar geleden zagen we Jan nog op het drumstel gaan staan naar het einde toe. Nu zag je een band dat dat soort zotternijen en live waaghalzerij kennelijk ontgroeid is. Jammer. Kortom deze band kan wel wat extra vuur en attitude gebruiken. De remedie? Zich laten ‘ontvaderen’, terug in het repetitiekot, of vier maal daags tijdens de maaltijd en voor het slapen een sjot onder hun kont en wat (bijkomend) peper in hun gat.