Een wedstrijdje Antwerpen-Leuven-Brussel leek het wel te worden op de slotdag van Leuven Air met Zwangere Guy, Vinci en Freddie Konings op de affiche. Uiteindelijk bleek het gewoon een familiefeest van de Brusselaar te worden die zelfs Jazz van Stikstof bijhad om naar het einde van zijn set een stuk uit Guttergang mee te zingen. ‘Papa ZG’ noemen zijn collega’s hem. Wie de twee voorprogramma’s van de Brusselse rapper zag, zag ‘m zelf ook even opduiken. Met Freddie zong ie ‘Bipolair’ (wat ie nadien nog even dunnetjes overdeed in Zwangere Guy’s eigen set) en met Vinci werd dat ‘Life goes on’.

Met de honger van een stel jonge veulens dat dag op dag 34 jaar geleden voor het eerst van zich liet horen op een festival, op Marktrock in Leuven welbepaald, stond Clouseau te shaken en te grooven alsof hun leven ervan afhing. Zeker, de band rond de broers Wauters, heeft de afgelopen jaren binnen hun Nederlandstalige segment behoorlijk wat collega’s bijgekregen die al dan niet behoorlijk in hun vaarwater komen, maar op Leuven Air zette Clouseau even de puntjes op de ‘i’ dat zij al jaren tot een van de grootste live en beste Nederlandstalige bands van het moment horen. Een wiens live sound ook dicht aanleunt bij wat je effectief te zien krijgt op het podium.

Je moet het m’ nageven Tourist LeMC, zonder bal aan de voet gewoon het ultieme doel vinden op Leuven Air. De handen in de lucht krijgen van de fans en laten meespringen op OLV dat in het refrein expliciet verwijst naar het geloof, met bezinnen en bidden. Straf, zeker als je weet dat we nog steeds in een seculiere maatschappij leven. Johannes Faes bracht in Leuven een set volgens het boekje, met een strakke start waarbij ie een nummer liet overgaan in het volgende zonder dus een pauze van stilte in te lassen. En hij maakte contact, massa’s contact met de fans.

Met haar Carole King tribute, een festivalversie van haar theatervoorstelling, startte Sabien Tiels haar concertreeks op Parkies in Sint-Niklaas. Een gedurfde zet, want het grootste kleinste festival van Vlaanderen is eerder gekend om artiesten best of-optredens te laten brengen dat voor instant ambiance zorgt. Maar nu,  in een veel kleinschaligere setting door corona, met bankjes en stoeltjes in het Romain De Vidtspark, pasten de Carole King-songs perfect bij de ondergaande zon en de sfeervolle kleurige lampions op het festivalterrein. Dat de nummers Tiels als gegoten zitten, bleek al toen ze vertelde dat ze als achttien-negentienjarige ‘Tapestry’ ontdekte. Met die plaat zou ze ooit iets doen, had ze zich toen voorgenomen. En kijk, zo veel jaren later vormt dat album de rode draad van haar jongste programma. Tijdens de lockdown vereeuwigde ze de songs overigens op een home sessions recording plaat.

Soms heeft een band gewoon een stortbui nodig bij het begin van een festivalset om er een magistraal optreden van te maken. Ook bij Arsenal op Leuven Air was het niet anders. Bij zo’n openluchtoptredens in barre weersomstandigheden stel je immers vast dat een groep of artiest standaard een tandje bij steekt, de bindteksten tot een minimum herleidt en dus sowieso een ontzettend strakke set neerzet. Arsenal deed het allemaal én spreidde de hits mooi over de ganse show zodat die nagenoeg perfect werd. En toch haalt dit subliem concert niet het maximum aantal sterren horen we u luidop denken. Inderdaad. De zwakte blijft John Roan, de zanger van de groep, die live onder andere ‘Bend in the river’ zo vals als een kat zong. Ook in andere nummers waar zijn backings zijn live zang onvoldoende camoufleren, ging hij hier en daar de mist in. Gelukkig lijkt zijn rol als zanger, zeker met een guest als Felix Machtelinckx, de zanger van Tin Fingers die ‘Wanderer’  (met Leonie Gysel aan de beatring en Roan aan de conga’s als verdriedubbelde ritmesectie) en het Franstalige ‘Animal’ – ‘le soir ça fait mal’ – (dat het publiek telkens 2 keer in de handen meeklapte) voor zijn rekening nam, beperkter dan vroeger. Maar Roans gebrek aan toonvast zingen, blijft het professionalisme van de groep op live vlak danig op de proef stellen.