Nooit gedacht dat La damnation de Faust, gebaseerd op het boek van Goethe, op een luchtige, ironische manier zou werken. Het is alvast het uitgangspunt van de Amerikaanse regisseur Terry Gilliam, als cineast, coregisseur vooral bekend van de film The Monthy Python’s Holy Grail. De man die hiermee zijn operadebuut maakt, zette de schaar in Berlioz’ werk dat de componist aanvankelijk als een concertant stuk zag. Dat maakt de partituur erg levendig en wisselend in tempi en sfeer. Gilliams kadert het werk in de Duitse geschiedenis. Hij beslaat de periode van het einde van de negentiende eeuw tem de Tweede Wereldoorlog. Via projecties en snelle decorwissels haalt ie en erg snel verteltempo wat ongetwijfeld een van de sterktes van dit werk is. De crew die achter de schermen werkt, werd dan ook gevoelig uitgebreid. Zij mocht achteraf mee buigen, wat uitzonderlijk is maar niet meer dan terecht in dit geval.

Opvallend sensueel, intimistisch én lichamelijk. Dat is de choreografische opera Passion van Pascal Dusapin in een regie van Sascha Walz die zijn Belgische première kende in de Munt en een referentie voor het werk geworden is. Jawel, choreografie/dans en opera blenden in deze derde enscenering van het werk . De zangers Barbara Hannigan (Zij) en Georg Nigl (Hij) dansen terwijl ze vocaal straffe dingen laten horen.  Decor is er niet. Pure authentieke schoonheid is dit.

Het operaseizoen in de Vlaamse Opera startte met Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny al behoorlijk marginaal. Nu doet het operahuis dat even dunnetjes over met seizoensafsluiter Carmen. Met dat verschil dat we bij Carmen vaak het gevoel hadden dat regisseur Daniel Kramer een Mahagonny sequel bracht.  Of hoe de opener van het seizoen, ver boven deze enscenering van Carmen stak en we nu het gevoel hadden dat de Vlaamse Opera zich aan het herhalen was onder de noemer “kijk eens wat wij allemaal durven tonen”. Pornoboekjes op de scène, borsten waar erg lang stevig in genepen wordt, … zouden jaren geleden nog aanstootgevend zijn geweest. We herinneren ons onder de vorige intendant het gekuch van het publiek wanneer een vrouw haar naakte zelf mocht wezen op een buffetpiano met plastic kreeft op haar buik. Ondertussen is het publiek wel wat gewend…

Een erg uitzonderlijke voorstelling van het al even uitzonderlijke Le duc d’Albe dat zijn wereldpremière in Franse versie kreeg in Antwerpen, kregen we op 9 mei te zien. George Petean die de Hertog van Alva speelt, kreeg het doktersadvies om niet te zingen na een allergische reactie die op zijn stem was geslagen. De Vlaamse Opera koos voor de creatieve oplossing om Nabil Suliman de rol te laten zingen aan een muziekstandaard links op het podium terwijl Petean lipte en de rol speelde. Wonderwel lustte het kritische publiek dit. Hoewel Suliman en Petean met behoorlijk wat vraagtekens aan de voorstelling begonnen, kregen beide heren terecht een daverend applaus achteraf.

De Munt doet zijn vorig jaar bekomen titel “Opera house of the year” alle eer aan met een pure versie van Händels Orlando onder muzikale leiding van Gentenaar René Jacobs die onder andere een Grammy award mocht in ontvangst nemen voor beste opera opname (Le Nozze di Figaro van Mozart) en tevens een eredoctoraat van de universiteit van Gent kreeg. Voor de regie van deze nieuwe productie tekende Pierre Audi, sinds 2004 artistiek directeur van het Holland Festival. Een droomteam die een voorstelling van wereldklasse afleverde en ons na de voorstelling stuwde om een voor het genre zeldzame staande ovatie te geven.