Een speelgoedpop die een eigen leven begint te leiden en aan het moorden slaat. Dat vormt het uitgangspunt van de film M3gan die Gerard Johnstone regisseerde. Maar waar hebben we dat nog gehoord? Inderdaad, bij Chucky en Annabelle. We hadden dan ook een bijzonder hoog déjà vu-gevoel toen we deze Amerikaanse sci-fi horrorprent zagen die geschikt zou zijn voor 16-plussers wat wij redelijk streng vinden. Geen enkele scène vonden we namelijk écht eng en de finale vonden we zelfs wat voorspelbaar.

Een speeltuin als levenswerk. Dat realiseert Mr. Williams (de 73-jarige Bill Nighy in een sublieme hoofdrol die hier terecht voor genomineerd voor de Golden Globes) in Living. Het Britse drama werd geregisseerd door Oliver Hermanus. Het script is van Kazuo Ishiguro die zich baseerde op de Japanse film Ikiru van Akira Kurosawa uit 1952. De grote realisatie van het hoofdpersonage leest als een metafoor waarin hij een laatste strijd aangaat, met al wat hem verhinderd heeft om te leven. De bureaucratie op het stadhuis waar hij werkt, de klassieke opvatting van leiderschap waarbij een diensthoofd vooral onbereikbaar moet proberen te zijn enz.

Top Gun aan een veel lager tempo en in een context van een biografische oorlogsfilm, gebaseerd dus op waargebeurde feiten, dat is Devotion (toewijding) van regisseur J. D. Dillard die zijn prent baseerde op Adam Makos’ boek ‘Devotion: An Epic Story of Heroism, Friendship, and Sacrifice’. Wie Top Gun Maverick gezien heeft, herkent ongetwijfeld Glen Powell die in de prent Hangman neerzette en hier de rol speelt van Tom Hudner die een eremedaille ontving omdat ie zijn kameraad Jesse Brown (neergezet door Jonathan Majors die volgend jaar onder andere te zien zal zijn in Ant-Man and the Wasp: Quantumania en Creed III) heeft proberen te redden tijdens de Slag om het Choisinreservoir, in het begin van de Koreaanse oorlog eind 1950. Hoewel historisch correct, trekt de film ook de Black Lives Matter-kaart. Hier door de kijker mee te geven dat Brown, de enige zwarte piloot in het VF-32 squadron destijds, dubbel zo hard heeft moeten knokken (o.a. via een zwemproef) om daar te kunnen geraken waar hij wou geraken.

Wat een prachtig kerstgeschenk heeft Netflix ons bezorgd met Matilda the musical en wat een fijn verjaardagscadeau is dat voor de musical in Londen die 10 jaar werd! Een ware Roald Dahl revival ontspint zich dezer dagen. Zo kan je deze kerstvakantie in Nederland én Vlaanderen naar Charlie and the chocolate factory the musical gaan kijken in de theaters. En nu is er ook een film gebaseerd op zijn boek, Matilda, uit 1988. Het is niet de eerste keer dat het boek verfilmd werd. Eerder zat Danny DeVito in de regiestoel om Mara Wilson de titelrol te laten spelen in 1996. Wilson is onder andere gekend van haar rol in Mrs. Doubtfire en Miracle on 34th street. Achter deze Netflixfilm zit niemand minder dan de Britse regisseur Matthew Warchus die tien jaar geleden terecht een Olivier Award won voor zijn regie van de gelijknamige musical die nog steeds loopt in het Cambridge Theatre in Londen.

Im Westen nichts neues mag dan wel niet zwaar gepromoot worden door Netflix, waar de prent al sinds 28 oktober te zien is, negeren kan je deze prent die Edward Berger regisseerde niet langer. De film die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Erich Maria Remarque heeft namelijk zowel de shortlist gehaald van de Golden Globes als de Oscars voor beste buitenlandse film en dat is wat ons betreft terecht. Op de European Film Awards won de prent de prijs voor beste make up en haar naast die van beste visuele effecten.