De Filippijnse danseres Eisa Jocson bracht met “Macho Dancer” het nachtleven uit haar geboorteland naar Antwerpen. Mannen die zowel mannen als vrouwen imponeren met hun uiterst mannelijke en dus ook stoere, dans. Daar wou Jocson het fijne van weten en dus vroeg ze op de man af enkele dansers om als vrouw zo’n dans neer te kunnen zetten. Met “Macho Dancer” integreert ze dus het (trans)gender-thema in haar voorstelling. Met cowboyboots aan stampte ze meermaals furieus op de paar podiumelementen waar het publiek rond zat.  Een dominante man zette ze dan ook neer, weerspiegeling van de maatschappij waarin ze leeft. Want geld betekent macht in haar land, lang niet het enige waar het kapitalisme zegeviert. En ook al zette Jocson een erg geloofwaardige mannelijke, stoere , hoekige choreografie neer met soms ook extreem trage bewegingen, toch was ze ons nog voor zo’n 15% te vrouwelijk. Vooral in de geur toen ze traag, met onbloot bovenlijf (kleine borsten, platte buik, zandlopermodel) voorbij ons stoeltje passeerde (die zoete douchegel/parfum/deo!),  en ook in het stilstaan, en zacht achteruitgaan merkten we aarzeling, twijfel. Wat op zijn zachtst gezegd atypisch is voor een macho. Welke macho komt er nu op zijn stappen terug?

De beste voorstelling die je in je ganse leven hebt gezien als je een voetbalveld aan lijntjes bij elkaar gesnoven hebt. Dat is de harde niet mis te verstane kritiek aan het adres van de Duitse choreograaf Arco Renz.  Een dragqueen die letterlijk glitters van de jurk verliest tijdens zijn act. 4 Van de zes dansers die al na een minuut op het podium geen klein beetje staan te zweten, neen, ze staan te lekken! Een danstaal die wel erg repetitief is, waar na een half uur al alle elementen op zijn en Renz de volgende veertig minuten  nog nauwelijks iets aan toevoegt,...  Alles is plastic en kunst-matig lijkt dan ook het credo van deze voorstelling. Net als de plastic stoel, reepjes die het doek vormden, en de kledij. Qua niveau een kunstinstelling als deSingel onwaardig, flirtend met amateurisme. Dat was Coke kort samengevat. Een voorstelling met – letterlijk ook – een geurtje aan (die plastic!).

AH HA ontleedt de beweging en (gelaats)expressie van de extase, het geluk op een haarscherpe manier. Voetvolk heeft met deze dansvoorstelling van choreografe Lisbeth Gruwez die tevens instond voor het concept een ge-ni-ale choreografie in huis die slim van de slow motion gebruik maakt om menselijke gedragingen in het verleidingsproces uit te vergroten. De dansers buigen in het begin zeer stapsgewijs hun lichaam voor een green key alsof ze aan het poseren zijn voor een fashion shoot. Alle types zijn aanwezig: de seut, de hipster, de alternatieve griet, de nerdy wat wereldvreemde kerel en de coole stoere gast.

Meer dan 26 000 toeschouwers verwacht de Lotto Arena dit weekend voor wat ondertussen een traditie is geworden: Disney On Ice. Thema dit jaar is “100 jaar magie” wat garant staat voor de grootste ijsshow die Disney on tour heeft. De productie heeft zestien trucks nodig. Er is vuurwerk, er zijn special effects met vliegende elementen, maar vooral er is véél, zeer veel te zien op het ijs: met maar liefst 65 (sprookjes)figuurtjes uit 18 verhalen, is het van begin tot einde de ogen uitkijken. “100 jaar magie” is een straffe show, met prachtig romantisch kunstschaatsen in duo (paarrijden), tot geweldige massascènes in formatie ijsschaatsen (synchroonschaatsen). Verbluffend noemen ze dat.

“Als ik aerobics wil zien, dan ga ik wel naar een fitnessclub. Waar is hier de esthetiek? Waar is hier de boodschap?“ - “Eén lang gerokken SM-nummertje. Als ze daar in het begin staan te springen, leek het wel of de choreograaf vergeten is om de handboeien aan te doen.“ - “De hysterische vrouwen, die hypnotiseur Messmer tijdens de Franse revolutie rondom de meiboom liet springen, zijn terug“. De meningen zijn verdeeld over het prachtige stuk van Jan Martens.