Een verhaal dat een eigen leven begint te leiden en je schaakmat kan zetten in het leven. Daarover gaat Rumor, de opera van Christian Jost in een regie van Guy Joosten naar de novelle “un dulce olor a muerte (de zoete geur van de dood) uit 1994 van Guillermo Arriaga. Over een gemeenschap die weinig beleeft tot de jongeman Ramón het lijk van Adela in het moeras gevonden heeft. Wie is het meisje, hoe kwam ze om het leven en wie is de dader? Geruchten mengen zich met wat zich echt heeft voorgedaan. En zo is Rumor een erg sterk psychologische opera geworden met een onrustige partituur die vaak de kaart trekt van de psychologische thriller/whodunit.

De mensenwereld (Solaris) en onderwaterwereld (Lunatic – hebt u ‘m?) zijn sterk met elkaar verstrengeld. Of toch alvast in de filosofie van regisseur Stefan Herheim in zijn regie van het lyrisch sprookje “Rusalka” dat van de hand is van Antonín Dvořák. De Munt bracht het werk opnieuw nadat het al in 2008 in deze schouwburg in première was gegaan. Reden ook voor de VRT om de matinee op te nemen voor Canvas. Visueel levert de productie alvast erg sterke beelden op, de decorwissels zitten erg vernuftig in elkaar. Koor, orkest en solisten zetten een puike prestatie neer.

‘La Forza Del Destino’,  ( De Kracht van het Noodlot) de naam doet al iets vermoeden. Deze klassieke opera van de Italiaanse componist Guissepe Verdi werd gisterenavond in première gespeeld in de Vlaamse Opera in Antwerpen.

We hebben het allemaal al eens gezien. Dat gevoel hadden we bij het zien van Guy Joostens regie van Richard Strauss Salome in de Munt. Ook hij laat een paleis in verval zien waar alles zich afspeelt. De sleutelscène waar Salome haar “dans van de zeven sluiers” opvoert bevat verwijzingen naar de incestueuze relatie met haar stiefvader Herodes. In de tafelscène kunnen we te veel parallellen trekken met de film Festen van Thomas Vinterberg uit 1998.  Ook die ging over incest, maar de regie en beeldtaal die gebruikt wordt, geeft een veel indringender effect zodat de Duitse Nicola Beller Carbone als Salome het verschil moet maken in deze opera.

Een zeer dubbel gevoel hebben we met spektakelopera’s. Enerzijds bereiken ze een groot en breed publiek, wat goed is voor het genre opera en de prachtige muziek die Verdi en andere componisten geschreven hebben. Aan de andere kant hebben die schitterende partituren zo’n grootschaligheid niet nodig zo bewees de Munt in april van dit jaar nog met een zeer gesmaakte concertante uitvoering van Nabucco in het Koninklijk Circus. Het wordt weliswaar problematisch wanneer toeschouwers een grootse triomftocht van Aïda met olifanten die uit de kast gehaald worden élke keer dat die laatstgenoemde opera geprogrammeerd staat, verwachten. In se draait het daar immers niet om, en het zou daar ook niet om mogen draaien.