Misschien had men de voorstelling ‘Cover Up’ van BRONKS maar beter in de doofpot gestoken. Wat zich veelbelovend liet aankondigen als ‘Een voorstelling waarin de vier leden van een Kate Bush-coverband elkaar vinden in hun onvoorwaardelijke liefde voor Kate, hun zoektocht naar identiteit en de drang om erbij te horen.’ bleek uiteindelijke niet meer te zijn dan Lotte Diependaele, Femke Stallaert, Tomas Pevenage en Ciska Thomas die gekleed in glanzende leggings de muziek van Kate Bush een uur lang vermassacreerden. Met Ciska’s zin “Ik vind het niet gemakkelijk om mijzelf te zijn.” kunnen we de volledige diepgang van ‘Cover Up’ samenvatten. Meer uitwerking van de beloofde thema’s hebben we helaas niet kunnen vinden.

Heftig maar ook behoorlijk belerend in een poging het publiek een geweten te schoppen. Dat is Feroz van Danili Llanos Quzada. Die ging de mosterd halen voor zijn jongste voorstelling bij het boek Mi Infierno en el Sename van Edison Llanos die de wantoestanden aankaart van de instellingen waar minderjarige delinquenten, drugsverslaafden enz., kortom kwetsbare jongeren dus opgesloten zitten waar hij zelf ook een tijdlang zijn jeugd heeft doorgebracht. Daar kunnen ook tieners bij zijn die iets zwaars mispeuterd hebben en die door de rechtbank geplaatst werden in een detentiecentrum voor minderjarigen. Maar even goed gaat het om probleemjongeren die vaak niets anders konden dan bv. stelen om hun families te onderhouden.

Lang geleden dat we nog het gevoel hadden ogen en oren te kort te hebben tijdens een voorstelling. Het was het geval bij Sun-set waarbij visueel artiest Ezra Veldhuis die licht als onderwerp gebruikt in haar multidisciplinaire aanpak, Bosse Provoost en Oshin Albrecht spelen met de ruis die je zintuigen waarnemen. Hier je zicht en gehoor. Want wellicht heb je het zelf al eens gemerkt dat wanneer je in een pikdonkere ruimte zit, geen zwart voor je ogen ziet. Maar wel witte en rode stippen die lijken te dansen over je netvlies, al dan niet rustig, met een zachte korrel en hier en daar wat witte strepen erbij. Dan weer feller, ruwer en groter. Het is daarmee, ook auditief horen we in Sun-set zachte ruis (het geluidsontwerp is van Benjamin Cools n.v.d.r.) die subtiel crescendo gaat naar luidere in een surround omgeving, dat de makers spelen. Hoe het komt dat we dansende puntjes waarnemen in zo’n omstandigheden, daar is geen verklaring voor stelt deze voorstelling en performance in een. De visie dat onze ogen die beweginkjes voorzien als waren het screen savers voor onze hersenen, vinden we wel een erg mooie en eigentijdse gedachte. Het idee, hoe ontstond uit het grote niets iets, wordt zo ook bevattelijk.

Wat een warme, intieme, tedere voorstelling over vergeten en ouder worden is Tchaïka. Een hartelijk applaus gaf het publiek dan ook aan het wondermooie poppenspel van Tita Iacobelli. Zij staat alleen op het podium met een pop die een oudere vrouw voorstelt. Een actrice die afscheid neemt van de scène en de jongere vrouw als souffleur, en zelfs op den duur als actrice nodig heeft om het van haar over te nemen. ‘De leegte. De angst.’ klinkt het voorbij de helft van de voorstelling waarin we helemaal in het hoofd kruipen van een oudere actrice die eigenlijk op is, die al bij het tweede bedrijf van de Meeuw van Tsjechov moe is. Maar ze is bovenal verward.

Wanneer geloof in een wetenschappelijke oplossing ontaardt in een wetenschappelijk gesteund en niets ontziend streven naar economische vooruitgang, kan je alleen nog maar dromen van betere tijden. Tenzij er geen tijd meer is om te dromen omdat de nachtrust vervangen is door een pil en vijfenveertig minuten slaap. Tegen deze achtergrond speelt het ijzersterke verhaal van ‘La Dernière Nuit du Monde’ zich af. Het is een verhaal waarin verdraaide waarheden en rationaliteit lijnrecht komen te staan tegenover de liefde en de verbondenheid. Het is een gedachtenexperiment dat de toeschouwer doet nadenken over de moraliteit van het blijvend verleggen van grenzen. Schrijver Laurent Gaudé durft in deze voorstelling maatschappelijke tendensen die soms nog een beetje verdoken onder de radar blijven openlijk aan de kaak stellen via de belevingen van het personage van Gabor. Het is Fabrice Murgia die vervolgens in de huid kruipt van Gabor en het publiek volledig in deze vervormde en bikkelharde realiteit meesleurt. Om het geheel terug in balans te brengen, is er dan de zachtheid van Nancy Nkusi die het personage van Lou neerzet.