Follies, een musical van Stephen Sondheim die we onder andere kennen van het geweldig straffe Sweeney Todd en zijn werk als tekstschrijver voor West Side Story, speelt nog t.e.m. 3 januari 2018 in The National Theatre in Londen. De musical is 46 jaar oud en werd in die tijd niet zo gek vaak opgevoerd (waarvan de belangrijkste, los van de semi staged en concertante voorstellingen drie runs op Broadway zijn in 1971, 2001 en 2011, 1 in Los Angeles in 1972, en 3 in Londen in 1987, 2002 en nu dus opnieuw in 2017). In ons land was de musical te zien in 2000 in de versie van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Dat de musical zo weinig op de affiche staat, heeft onder andere te maken met het feit dat je een cast van 37 man nodig hebt en een orkest van 21 muzikanten. Maar vooral: je moet in staat zijn om jonge musicalartiesten te koppelen aan oudere en hun stemmen moeten nog eens blenden ook. Want naast de pastiche op de stijl van Broadwaycomponisten uit de jaren ‘20 en ‘30 – een woord dat Sondheim zelf gebruikte in het interview dat vooraf ging op de live streaming in Kinepolis overigens – is Follies vooral een voorstelling die over de midlife (crisis) gaat: ‘We don’t do things. We say them.’

We waren klaar voor een namiddag jeugdsentiment en een date met dat ondeugende meisje met haar uitstekende, rosse vlechten, haar eindeloze fantasie en een overschot aan energie. Maar ondanks het leuke verhaal bleven we een beetje op onze honger zitten. Want hoewel Free Souffriau de rol van Pippi Langkous vlot speelde en goed zong, kwam ze in de regie van Tijl Dauwe een beetje te braaf uit de hoek. We misten de deugnieterij die uit de fonkelende oogjes van Pippi zou moeten af te lezen zijn en het hyperactieve van deze roodharige belhamel. Tommy, gespeeld door Dorian Liveyns, was een net iets te verwijfde huilebalk en Annika had niet echt een persoonlijkheid. Het waren dan ook vooral de prestaties van Peter Thyssen als de pappa van Pippi en William Boeva als de boef Blom die deze ‘Pippi zet de boel op stelten’ van productiehuis Uitgezonderd. moesten dragen.

Wie zin had in een avondje klassieke musical zoals die wel eens uit de pen van Lloyd Webber wil vloeien, kon beter thuis blijven om de krant te lezen. Wie zin had in een fout feestje, bracht diezelfde krant, zijn of haar waterpistool en een zakje rijst mee naar de Deep Bridge productie van ‘The Rocky Horror Show’ in De Shop in Antwerpen. Daar had regisseur Stany Crets Richard O’Brien’s geschifte ode aan de B-sciencefictionfilms en de obscure horrorfilms uit de eerste helft van de vorige eeuw tot een nieuw niveau van absurditeit gebracht zonder het cult-gehalte in gevaar te brengen. De fans mochten ongestoord hun rituelen uitvoeren en de Rocky-maagden leerden al snel wanneer je moest schuilen onder de krant of luidop “Slet!” moest scanderen. En tussen alle absurditeit, overacting en onvervalste rock leverden Laurenz Hoorelbeke, Shana Pieters en Nordin De Moor nog mooie zangprestaties ook. Wat moest een mens nog meer hebben? Latexhandschoenen misschien?

Deep Bridge was nog maar pas uit het ei of ze legden concurrenten Studio 100 en Music Hall al meteen het vuur aan de schenen met hun familiemusical ‘De ridders van de ronde keukentafel’ naar de gelijknamige jeugdroman van Mark Tijsmans. Flikken-acteur Ludo Hellinx mocht succesvol in de huid kruipen van de rare Merlijn de tovenaar, maar het waren toch vooral de jongeren die de show wisten te stelen. Kobe Verdonck verbaasde ons met een vrij warme zangstem terwijl Leonie Savaete en Charlotte Boudry als Gwynevere en Isolde ons mooi tweestemmig inpakten tijdens het gevoelige ‘Een stukje van de hemel’. ‘De ridders van de ronde keukentafel’ wist een sterk verhaal te combineren met heel diverse muziekstijlen. Componist Ad van Dijk had er zelfs een polonaise in verwerkt. Dankzij het komische duo Remi De Smet en Nolle De Kock als de broertjes Balan en Balin werden de ernstigere stukken opgevrolijkt met heuse slapstick zonder daarbij het verhaal te breken, want dat moest spannend blijven tot het slot.

De hitmusical Wicked staat ondertussen 11 jaar onafgebroken op de West End en haalt daarmee al meer dan 8 miljoen toeschouwers. Op 27 september 2017 werd die verjaardag overigens gevierd. De zestiende langst lopende voorstelling in Londen is het ondertussen. Samantha Thomas neemt als understudy de rol van Glinda voor haar rekening en staat tegenover een over de ganse lijn ontzettend straffe Alice Fearn als Elphaba. Rosa O’ Reilly speelt dan weer de aan de rolstoel gekluisterde zus van Elphaba terwijl we Katy Hanna aan het werk zagen als Madame Morrible. De musical is gebaseerd op het boek van Gregory Maguire en is een prequel op The Wizard of Oz terwijl de muziek en liedteksten van Stephen Schwartz zijn. Als u hier en daar Disney ontdekt in de songs (‘Popular’, ‘Defying Gravity’, ‘For good’ ...) dan is dat geen toeval. Schwartz tekende ook voor de scores van de tekenfilms Pocahontas, The Hunchback of Notre Dame en Enchanted terwijl hij voor DreamWorks die van The Prince of Egypt ook voor zijn rekening nam.