Chaska Pouwels en Tommie Thie namen als jonge Nala en jonge Simba afscheid van de musical The Lion King in Nederland. En op wat een knappe manier deden ze dat! De musical hangt zeker in het eerste deel af van hun acteer- en zangprestaties vermits zij de ontluikende liefde tussen de twee leeuwtjes moeten spelen en één van de grote hits mogen zingen uit de show: ‘Dan ben ik de baas van het land’. Maar misschien nog crucialer is de rol voor de jonge Simba die zijn vriendinnetje in gevaar brengt door in de verboden zone te komen, daar waar de hyena’s en Scar regeren: het olifantenkerkhof. Beide kinderen spelen op een zeer sterke en naturelle manier dat het zonde is dat ze wettelijk niet meer voorstellingen mogen spelen dan voorzien. Opvallende vaststelling van The Lion King, die al sinds 1997 een succes is en onafgebroken speelt in New York, ook een succesvolle run kent in Londen, en nu in Scheveningen voor de tweede keer op de affiche staat nadat de musical er in 2004 voor het eerst werd opgevoerd, is dat die vooral de muzikale kaart trekt van de Afrikaanse melodieën, meerstemmige zang en ritmes. Een van de weinige songs die zo goed als onaangeroerd bleef in vergelijking met de tekenfilm is ‘Hakuna Matata’, gezongen door twee Antwerpenaren, in het opgepoetst Antwerps dialect: Steve Beirnaert als Timon en Kobe Van Herwegen als Pumbaa. De overbekende melodie van de ballad ‘Voel je hoe de liefde groeit’ wordt in het tweede bedrijf echter naar de achtergrond geplaatst en de Afrikaanse sound naar de voorgrond.

Een feest van de wansmaak. Eén grote foute gay parade. Dat is de jongste Ketnetmusical ‘Unidamu’ van Ketnet en Studio 100 geworden. Dé Ketnetmusical te veel, die geproduceerd werd, volgens ons. Een van de pot gerukt verhaal waar de personages onvoldoende uitgewerkt zijn, dat van begin tot einde compleet ongeloofwaardig is, hangt met haken en ogen aan elkaar, en promoot eerder de eenzijdige kleurrijke over the top gay cultuur die de massamedia én commerciële podium- en concertsector ondertussen zo vaak opvoeren dat het niet alleen erg voorspelbaar wordt, maar ook een flauw en te clichématig beeld oplevert van holebi’s (net zoals metalheads in de massamedia steevast vertoond worden als mensen die enkel zwart in hun garderobe hebben hangen, volstaan met tattoos en bijna hun volledige lijf doorboord hebben met piercings). Ook de zoveelste keer dat Studio 100 het nodig acht om school in een ruk te associëren met woorden als ‘saai’ en ‘gevangenis’ doet ons de vraag stellen of van stigmatisering stilaan geen sprake kan zijn. Kan er iemand opstaan bij het productiebedrijf in Schelle, en er een kwaliteitsmanager aanstellen? Want dat de creativiteit ondertussen zo goed als op is ginder, wordt pijnlijk duidelijk in Unidamu dat geregisseerd werd door Tijl Dauwe.

We moesten deze keer niet naar Londen of New York afreizen om een kwalitatief erg hoogstaande musicalproductie te zien. We konden gewoon met het openbaar vervoer naar de Koningin Elisabethzaal in het hartje van Antwerpen waar de internationale productie van “Cats” te gast was. Volgens ons is deze voorstelling die componist Andrew Lloyd Webber baseerde op het boek “Old Possum‘s Book of Practical Cats” van T.S. Eliot zeker niet het beste wat de man ooit schreef, maar de uitvoering was ronduit geweldig. Alleen al het meerstemmige koorwerk, de dansende katten en de magistrale uitvoering van het overbekende “Memory” door Joanna Ampil maakten een bezoek aan deze voorstelling meer dan de moeite waard.

Het mysterie rond de dood van Marilyn Monroe heeft deze legendarische actrice een mythische status opgeleverd. Ze had niet het grote zangtalent, acteren was eigenlijk ook niet haar sterkste kant en toch spreken weinig artiesten zo tot de verbeelding als Marilyn. Tot op de dag van vandaag inspireert deze blondine kunstenaars en artiesten, niet in het minst Allard Blom en Sam Verhoeven van Judas TheaterProducties. Musicalsterren Anne Mie Gils en Ann Van den Broeck mochten beiden in de huid kruipen van dit icoon om het publiek mee te nemen in het verhaal van de laatste jaren van haar leven en de aanloop tot haar zelfmoord. “Goodbye, Norma Jeane” was een erg kleine productie met minimale cast en decor, soms een beetje gebrek aan variatie in de muziek, maar vooral erg gedragen door de acteer- en zangprestatie van Anne Mie en Ann. Michiel De Meyer deed ook erg zijn best, maar naast twee sterke vrouwen viel het op dat hij nog een beetje groen achter de oren was.

“¡Ambras! Cervantes dolend door Vlaanderen” was meer dan gewoon een kleine musical. Het was soms ook opera, verhaal en poëzie, videokunst en klassiek theater. Soms klonk het erg sacraal en dan weer uiterst modern. Het was een voorstelling in het Spaans, het West-Vlaams en een taal daar tussenin. De veelheid van stijlen en elementen waren de kracht van de voorstelling, maar tegelijk ook de zwakte. Kurt Defrancq, Hans Peter Janssens en Valérie Vervoort speelden en zongen goed, maar we geraakten ondanks het trage tempo van de voorstelling wat verloren in de veelheid aan impulsen. Het was luisteren naar de muziek en de tekst in het Brugs, lezen van ondertitels in het Nederlands om de rijkdom van de beeldtaal te ontdekken en tegelijk kijken naar de acteerprestatie en de soms erg knappe videomontages van Fabien Delathauwer. Soms was het van het goede wat te veel.  Misschien hadden auteur Frank Adam en componist Pol Vanfleteren iets zuiniger moeten omspringen met de verschillende componenten.