Een zeer heldere lezing van Hamlet. Die maakte regisseur Greg Hersov van Shakespeares langste theatervoorstelling. In The Young Vic klokt de voorstelling af op drie uur en tien minuten met een pauze. Vooral het eerste deel (goed voor een uur en drie kwartier theater) voelt bij momenten aan als een lange zit. Dat komt door de declamerende stijl, eerder dan acteurs die we zien acteren, lijken we ze vooral te zien voordragen, wat erg klassiek aanvoelt. Daardoor komt de zaak niet zelden als grotesk over, ook wat het neerzetten van donkere emoties (rouw, haat en madness) betreft. En missen we dus voldoende inleving van de acteurs.

Een polonaise met Frans Bauer en zo vals als een kat Ebony & Ivory zingen voor de badkamerspiegel in deSingel! Een Mexican Wave die doorheen de Rode Zaal gaat. Massaal meezwaaien en in de handjes klappen. Dat kan alleen maar ironisch bedoeld zijn in Een oprechte ode aan de ironie van de Warme Winkel die er zo de commerciële cultuursector ook eens flink van langs geeft. Maar ook de wokers moeten eraan geloven, met hun gezeur. Zo mag Florian Myjer De Warme Winkel en haar repertoire in een redelijk lange vurige monoloog stevig proberen onderuit te halen. Vrijblijvend vindt ie het allemaal en vooral een gebrek aan smaak vertonen. Hij pleit voor waarheid, oprechtheid en schoonheid (het klassieke/traditionele beeld van de kunsten kortom). Na zijn tirade is de repliek hilarisch kort en krachtig: ‘Een stuiptrekking van de jeugd’.

Eindelijk. Zo’n 40 jaar nadat we zelf al ernstige vermoedens hadden dat onze knuffels een eigen leven leidden, vooral dan als we sliepen, want hoe kon het anders dat we die de volgende ochtend bijna steeds helemaal ergens anders aantroffen dan waar we die meenden achtergelaten te hebben? Of nog, dat die mee in bed ging, en de volgende ochtend er helemaal niet meer in lag? Nu is er – dat werd tijd - een antwoord op die vragen. Zo’n mysteries vroegen dan ook om onderzoek. En eindelijk is dat er, met dank aan Speelman dat de knuffels van de kleuters van nu onderwerpt aan grondig wetenschappelijk onderzoek.

Te associatief. Te repetitief. En vooral: te vrijblijvend. Dat is Ik ben mijn straat, de jongste voorstelling van Mokhallad Rasem en Jessa Wildemeersch die op de zolder van de Bourla in première ging. Na veertig minuten kijken we al voor een eerste keer op onze klok omdat de spanningsboog niet echt goed zit. Sommige toeschouwers dommelen in, andere ondervinden ook halfweg moeite om bij de les te blijven, wat je ziet in het schuifelen op de stoeltjes. De twee acteurs roepen hun kindertijd terug op en willen een boek uitbrengen over de straat waar ze gewoond en gespeeld hebben als kind. Zij in België, hij in Irak. Om tenslotte te zien hoe veel gelijkenissen ze hebben en hoe ze hun oude straat in de nieuwe hebben binnengebracht.

Een draaiend cirkelvormig podium als hét beeld voor het verstrijken van de uren. Dan weer tergend traag en slepend (wat de voorstelling bij momenten dan ook is), tot zelfs stilstaand. En plots, als je het niet meer verwacht, komt er (even) een rotvaart in. Sterke keuze dus om voor zo’n draaiend platform te gaan om de levens van drie vrouwen gedurende een dag uit totaal verschillende tijden te vertellen en dat te combineren met de muziek van Thijs van Vuure die voor zowel trage indie-melodieën gaat met glissandi naar beneden (die in mineur helemaal de onderliggende beklemmende sfeer oproepen) of dan weer een hip clubsfeertje oproepen. Thijs gebruikt bestaande composities, zo laat ie de drie vrouwen op het einde elk achter een microstandaard James Blakes ‘Godspeed’ brengen, en laat ie ook nieuw materiaal horen. De Noorse regisseuse Eline Arbo kiest net zoals de roman van Michael Cunningham die ondertussen bijna 20 jaar geleden verfilmd werd door Stephen Daldry met Meryl Streep, Julianne Moore en Nicole Kidman, om geen oordeel te vellen over deze vrouwen maar ze invoelbaar voor te stellen. Ook de muziek, die de acteurs ook live brengen op het podium, oordeelt niet.