Straks, in 2012 zal het precies 220 jaar geleden zijn dat Gioachino Rossini het levenslicht zag. Op zijn drieëndertigste – in  1925 – kwam Il Viaggio à Reims tot stand dat ie voor de Parijse opera maakte en waarvoor hij zijn laatste Italiaanse opera afleverde. Een opera die over niets gaat dan over wachten, waar de tijd gevuld wordt, (liefdes)problemen de kop op steken en de ene het al sneller op de heupen krijgt dan de ander. Semiramide van Rossini mag dan wel een veel sterkere karakterschets van personages in zich hebben, deze opera blinkt uit in de rol voor de dwarsfluit, het sextet, het 14 stemmige ensemblenummer en het rijke palet aan klankkleuren van de 10 (hoofd)rollen die dit keer wel zéér zorgvuldig zijn uitgekozen. 

Isouard en Rossini deden het Massenet al voor, begin negentiende eeuw: het verhaal van Assepoester naar een opera vertalen. Massenet kon op het einde van die eeuw niet achterblijven. Assepoester was een populair en geliefd verhaal in toneelstukken, balletten, en ook de opera. Technisch gezien was dit sprookje boeiend voor de theatertechniek die in volle ontwikkeling was, maar het was vooral de muziek en de humor die het ‘m deed. In de Munt was het niet anders met Laurent Pelly’s regie. 

De Duitse regisseuse Tatjana Gürbaca maakte van de klassieke opera Tsjarodejka een fris vernieuwend stuk. Het werk, ook wel gekend als de “Tovenares”, is van de hand van Tsjaikovski en staat nu in de Vlaamse Opera geprogrammeerd. 

Met George Enescu’s Oedipe blijft de Munt alvast zijn rol spelen om ook recente (20^ste eeuwse) producties die niet altijd de aandacht kregen die ze verdienden te programmeren. Oedipe is er zo een van, zo vinden ze in het Brusselse operahuis. In 1936 ging de opera die het ganse leven van geboorte tot dood van Oedipus volgt in première in Parijs. Twintig jaar later stond ie in Brussel, twee jaar later pas in Roemenië, het land waar Enescu geboren is. Operaliefhebbers kregen nog niet gek veel kansen om deze opera live te zien. 

Tot twee keer toe knock out geslagen in dezelfde ronde (het tweede bedrijf). Met dat gevoel verlaten we de Vlaamse Opera na Kurt Weills Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny. Bertold Brecht bewees dat ie tussen de twee Wereldoorlogen in messcherpe maatschappijkritiek kon uiten. De consumptiemaatschappij en het zuivere kapitalisme wordt de mantel uit geveegd. Net daarom, wanneer de eurocrisis anno 2011 wereldwijd om zich heen tekeer gaat, is deze opera nog steeds brandend actueel. In zijn hard- en rauwheid houdt die een spiegel voor van een samenleving op drift, van een marginaal hoopje waar oppervlakkigheid regeert: ALL you can eat (vreetwedstrijden), ALL you can fuck, ALL you can drink en ALL you can fight schiet er dan nog over: pure driften dus om te eindigen in death & decay als zuivere overlevingstechniek. Wie de rekening niet kan betalen, daarmee wordt finaal een rekening mee vereffend.