Een tergend trage film. Dat is Broker van de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda die recent La vérité en Shoplifters creëerde. Traag, in die zin dat er een filmliefhebber halfweg de prent het voor bekeken hield. Ook wij zagen maar liefst twee keer (na drie kwartier en na anderhalf uur) op onze klok, en da’s minstens een keer te veel. Nochtans geeft Broker pas helemaal op het einde zijn geheimen prijs en zie je dan pas het hele plaatje wanneer je als kijker de cruciale info meekrijgt welke keuze Moon So-young (Lee Ji-eun) gemaakt heeft.

Met De zonen van Van As de cross is er nu een film na de serie die vorig jaar stopte bij aflevering 67 op vtm.  Een zesde seizoen kwam er niet, dus koos men als waardig alternatief voor een komische langspeelfilm. Wij trokken totaal onbevooroordeeld naar de cinema om de heel eenvoudige reden dat we geen enkele van die 67 afleveringen ooit gezien hebben. Maar wat hebben we ons kostelijk geamuseerd met deze bij momenten hilarische film!

White Noise dat Noah Baumbach regisseerde naar het gelijknamige boek van Don DeLillo uit 1985 is niet meteen het soort film dat je op je nuchtere maandagochtendmaag wil zien. De prent is namelijk behoorlijk intellectualistisch en de weetjes of fake news worden je om de oren geslagen. “De familie is de bakermat van fake news.” klinkt het dan ook. Er is iets van.

In de VS is abortus al minstens in 10 conservatieve staten terug verboden nadat het Amerikaanse Hooggerechtshof in juni dit jaar dat op lokaal vlak terug mogelijk maakte. In Amerika maar ook daarbuiten leverde dat behoorlijk wat kritiek op, niet zelden vanuit vrouwen en vrouwenrechtenorganisaties. Ook artiesten namen een standpunt in op social media maar ook tijdens hun optredens. Call Jane dat geregisseerd werd door Phyllis Nagy komt er dus op het juiste moment. De prent gaat over The Janes die in de jaren ’60 tot begin jaren ’70, toen abortus illegaal was in de States, vrouwen hielp met een veilig abortus. Probleem echter was dat de dokters die het risico namen om hun licentie te verliezen, behoorlijk stevig konden doorrekenen voor zo’n ingreep waardoor heel wat (jonge) vrouwen niet geholpen konden worden.

Neen, Good luck to you, Leo Grande, de dramedy die Sophie Hyde regisseerde naar een script van Katy Brand wist ons niet te bevredigen. Sterker nog, we vonden de prent twee derde van de tijd ronduit saai. Hoe dat komt? De expositie waarin de twee hoofdpersonages Nancy Stokes/Susan Robinson (Emma Thompson) en Leo Grande/Connor (Daryl McCormack) aan de kijker worden voorgesteld duurt véél te lang. Het is meer dan een uur (!) wachten tot plotpunt 1, wanneer Stokes tegen de sekswerker Leo Grande die ze inhuurt om er in een hotelkamer seks mee te hebben, vertelt dat ze zijn échte naam (Connor) te weten is gekomen en ze info over hem online heeft opgezocht.