Stop het moddergooien en het slijpen van de messen. Zo eenvoudig kan je de boodschap lezen die de Belgische regisseur Ivo van Hove steekt in Age of Rage waarin ie de Griekse tragedies van Euripides en Aischylos verwerkt tot een bijna vier uur durende voorstelling (met pauze). Zijn partner Jan Versweyveld laat in het tweede deel letterlijk ook modder aanrukken om Elektra’s situatie (rol van Hélène Devos) weer te geven. Zij is uitgehuwelijkt aan een arme boer nadat haar vader Agamemnon (rol van Hans Kesting) en Kassandra (de Trojaanse dochter van Priamus, de koning van Troje, en koningin Hekabe die uitgehuwelijkt werd aan de Griek Agamemnon nadat die via de list, het Trojaanse paard de tienjarige oorlog met Troje had gewonnen en hier uitstekend neergezet wordt door Maria Kraakman) vermoord werden door haar moeder Klytaimnestra (Chris Nietvelt) en Aigisthos (Achraf Koutet). Zo hebben zij respectievelijk wraak kunnen nemen omdat Agamemnon, de opperbevelhebber van het Griekse leger, haar en Agamemnons dochter Ifigeneia heeft geofferd om gunstige wind te krijgen om naar Troje te kunnen varen en er oorlog te voeren, en kon ook Aigisthos zijn vader Thyestes wreken. Agamemnons vader Atreus (rol van Maarten Heijmans) had eerder namelijk de zonen van Thyestes vermoord en opgediend aan zijn broer, Thyestes, de vader van Aigisthos. Orestes en Elektra doden tenslotte hun moeder Klytaimestra en Aigisthos om de dood op hun vader Agamemnon te wreken.

Waanzinnig mooi, intiem en tot in de puntjes verzorgd. Dat is de state of mind poppentheatervoorstelling Loco van Tita Iacobelli en Natacha Belova. De liefde kan iemand zot maken. Letterlijk ook. Dat zien we in hun voorstelling die de mosterd ging halen bij Dagboek van een gek van de Russische schrijver Nicolaï Gogol uit 1834. Gogol was 25 toen ie het werk schreef. Het worstelen van een twintiger met zijn gevoelens zit hier dan ook in verwerkt en blijft ontzettend herkenbaar. Maar vooral ademt Loco een fundamentele eenzaamheid van het zeer fantasierijke hoofdpersonage uit die in een samenleving leeft die hem niet ziet staan, en ja zelfs wat uitlacht. Een kopieerder is hij.

De Roovers en herman hebben hun huiswerk goed gemaakt. Dat was onze conclusie al nog voor we naar de Zomerfabriek trokken om hun jongste voorstelling die een klein anderhalf duurt te zien. Immers, tijdens onze research waren we gestoten op het rijke bronnenmateriaal dat deze productie geconsulteerd en verwerkt had in Anatomie Antigone en dat op het einde ook meegegeven wordt. De grootste schrik hadden we vooral dat het stuk moeilijk verteerbaar zou zijn, maar dat draaide helemaal anders uit. Misschien is dit wel een van de meest heldere lezingen die we ooit op het toneel zagen.

‘Kunst moet niets, behalve boeien’ hing er jaren geleden in de inkomhal van hetpaleis. Als we die quote, die we tot op de dag van vandaag nog steeds relevant vinden, toepassen op Hom(m)e van Tina Heylen en Eva Binon kunnen we niet anders dan deze voorstelling die over alles en niets gaat en niet over alles of niets, nul sterren geven. Al binnen de tien minuten beginnen de kleuters rond ons vervelend te doen. ‘Wanneer stoppen die?’, ‘Wil je me een beetje koud maken, papa?’ (het meisje heeft het blijkbaar te warm in de kleine zaal n.v.d.r.), ‘Ik wil naar huis!’ – hoe ironisch vermits de titel er ook naar verwijst! -, ‘Wanneer doen ze iets anders?’ en ‘Is het bijna gedaan?’ zijn maar enkele zinnen die we te horen krijgen. Na een half uur gaat dat over in zeuren, het uit het niets inzetten van ‘1,2,3,4 hoedje van papier’ en wordt er zelfs af en toe een kreetje geslaakt. Ook de rest van de kleuters in de zaal geraakt geïnfecteerd, begint lastig te doen, te schuifelen op hun bankjes, te praten en met andere dingen bezig te zijn. De ouders zien en horen we nochtans hun best doen om hun kroost toch bij de les te houden, door ze bijvoorbeeld te vragen wat het trio vrouwen op het podium met verschillende platen uit piepschuim aan het construeren zou kunnen zijn. ‘Een toilet’ en ‘een kleedhokje’ klinkt het uit de mond van de allerjongsten die daarna finaal afhaken.

Wie Glitch opzoekt in het woordenboek, komt bij een storing of hapering terecht. Het is ook de titel van de jongste gestoorde voorstelling van Abattoir Fermé die exclusief te zien is in kc Nona. Opnieuw kiest Stef Lernous ervoor om moeiteloos een duistere, ja zelfs wat sinistere sfeer te creëren. Hier zitten we in een hotel met een lift die het niet doet. Met een koffiemachine die een eigen leven gaat leiden. Met de zekeringen die al vroeg in de voorstelling springen. Met een lichtknop die niets lijkt aan of uit te zetten tenzij je verder kijkt dan je neus lang is, dan zie je dat twee totaal overbodige lampen daarmee uit of aangezet kunnen worden bovenaan. Links vooraan staat een tafel met plastic erover. Hier wordt al een tijd niet meer geleefd. Maar wie dwaalt er dan wel rond?