Don Quichot, gebracht door Ballet Vlaanderen, is een erg wervelende, vrolijke voorstelling. Een ode aan de vreugde, aan de levenslust ook. Een klassieke productie waar enkele belletjes van de tamboerijnen vlogen tijdens de première door de intensiteit van de (op volksdans geïnspireerde) choreografieën. Knap hoor trouwens hoe professioneel het ballet die wegwerkte van het podium. De flamenco is niet ver weg, Spaanse passie (én furie) brengen het zuiderse temparement naar boven in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Het tweede bedrijf is dan weer anders van aard, met meer gipsy-approach, voetgestamp ook en Oosterse invloeden. En de finale? Die blijkt helemaal spek voor de bek van het droomduo Aki Saito (Kitri) en Wim Vanlessen (Basilio) die er dan al een behoorlijk aantal moeilijke lifts en pirouettes op heeft zitten.

Hunter van Meg Stuart heeft iets tegenstrijdigs in zich. Zo zet de choreografe zich af tegen het bloggen. Online communities kunnen volgens haar niet op tegen communities in het echte leven. Maar ook het klassieke “naar een theater gaan” neemt ze op de korrel. Massaal Ikea kasten tegen de grond keilen, of bloed komen geven of zo, als event dat lijkt haar wel wat. De contradictie zit ‘m in het feit dat “Hunter” eigenlijk een live blog is, maar dan in real life in een zaal met een straffe geluidscollage (gesproken tekst in combinatie met frequentiestoringen en muziekfragmenten van onder andere Bowie, Yoko Ono, Blondie (One way or another)) die we horen, de live papieren/foto/… -collage die ze maakt aan het begin, de videofragmenten in combinatie met dans én een toespraak van Stuart waarin ze een deel verklaart van de beeldenstorm, de information overload die ze op ons loslaat.  Hunter is hoogstpersoonlijk, misschien wel net iets té. Wat ze wint aan authenticiteit verliest ze dan weer door zo veel te tonen (waarbij je gewoon de samenhang, ja de lijm hier en daar mist). “Dit had ze even goed op café kunnen zeggen” hoorden we dan ook een student achteraf verklaren. Er is iets van, al flirt Stuart niet met banaliteiten.

Christian Rizzo baseerde zich voor “D’après une histoire vraie” op folkloristische dans. Jawel, een groep van uitsluitend mannen die met de voeten op de grond stampen, de armen in de lucht gooien, schouder aan schouder een voet voor de ander zetten en dan weer een er achter (zoals de sirtaki), handen vasthouden, draaien, walsen, swingen/jiven (ook met 3 en 4), bruggetjes maken (zoals op een huwelijksfeest), headbangen (uitvergroot), enz. zagen we allemaal in deSingel in deze choreografie. Vraag is wanneer je hier iets gelijkaardigs zou doen en elementen uit de Vogeltjesdans, de In Zaïre, de Hucklebuck, roeien (An der Nordseeküste) en pakweg de Kabouterdans met elkaar zou mengen, een choreografie hebt die bijblijft, die artistiek verheffend werkt.

Hoe Coup Fatal was?. Bien rasé, bien habillé, bien parfumé, zoals de parmantige ‘sapeurs’, de dandies van Kinshasa. Een sneer naar die way of life toont Alain Platel die niet te werk ging als choreograaf voor dit werk. Wel begeleidde hij de muzikanten om meer dan alleen maar een concert neer te zetten. Hij voegde dus wat dramaturgie toe, liet de mannen rechtstaan, dansen, dan weer zitten. En hoewel de mix van barok (live gezongen door contratenor Serge Kakudji) uit Händel, Vivaldi, Bach, Monteverdi, Gluck erg goed blijkt te blenden met de Afrikaanse ritmes op gitaar, xylofoon, balafoon, likembe (een duimpiano) en percussie (djembé, rainmaker,agogo bells, dundun, gungon, tamani, kalabas en sabar) alsook gezangen uit dat continent, oogt het geheel net dramaturgisch te zwak.  Levenslust op het toneel als verkoopsargument komt dan ook erg zwak over. Om dat te zien, kan je even goed naar de Matongé-wijk in Brussel gaan. Al betwijfelen we of sommige toeschouwers in deSingel zich aan zo’n uitstap überhaupt durven te wagen.

Overleeft de danstaal en het ritme van Auf dem Gebirge hat man ein Geschrei gehört 30 jaar na zijn creatie?. Het antwoord is twee keer neen. Het danstheaterstuk gebracht door Tanztheater Wuppertal Pina Bausch dat meer dan twee uur duurt uit 1984 lijkt vooral op een oude film of tv programma van destijds bekijken. Er zit gigantisch veel ruis op, de kleuren zijn wat vaal en de verteltechniek tergend traag. Komt daarbij dat de klankband vaak vinyl is, die stevig kraakt, en – op regieaanwijzing van Bausch zelf – ook even hapert in het eerste deel, en je krijgt een voorstelling waar de samenhang van het geheel behoorlijk zoek is, waar het bij momenten maar toneel in het toneel kijken is en dus gewoon uitdraait, net als de openingsscène en de massascène op chaos.