Een sterke cast betekent nog geen sterke productie. En ‘big’ betekent daarom niet ‘better’. Dat is de conclusie na de première van de hitmusical Beauty and the Beast van Marmalade in Flanders Expo Gent. Het productiehuis zet zijn allereerste live entertainment show neer en zag het meteen groots met 3250 toeschouwers per show en een roosvormig podium van 32 m breed en 48 m lang. Het is meteen de allereerste arenashow van de musical die ooit wereldwijd getoond werd. Helaas zorgt de afstand tussen publiek en scène voor een gigantische barrière die alleen Peter Van de Velde in het eerste deel met een geweldige Oya Lélé-grap naar Josje toe weet te doorprikken. Pas dan komt het publiek wat los. Het grootste probleem van deze ganse voorstelling is de techniek, en de vele podiumwissels die letterlijk volgeluld moeten worden. Daardoor is de musical opvallend vervelend, zeker in het eerste deel, en duurt die ook gewoon veel te lang. Komt daarbij dat er qua klank te weinig dynamiek zit in de voorstelling, de vertelstem van Filip Peeters bij de start te kinderachtig overkomt en hij eigenlijk te veel kleur legt in zijn vertellen, de acteurs op het podium aanvankelijk ook in hetzelfde bedje ziek zijn, en de dialogen gewoon erg geforceerd aanvoelen waardoor het erg moeilijk is om in de voorstelling te geraken. De revelatie, hét lichtpuntje van de show is ontegensprekelijk Josje die een magische Belle neerzet, haar rol goed speelt én zingt (op een paar schoonheids-  en vooral timingfoutjes na), Peter Van de Velde die als Lumière tien jaar na zijn rol in Antwerpen nog steeds met verve de rokkenjager speelt, en Eline De Munck – van typecasting gesproken – als Babette.

Wat doe je als de liefde een sleur wordt en je vaststelt dat je binnen je huwelijk een beetje op elkaar bent uitgekeken? Voor de Van Rozens is het antwoord simpel: je maakt elkaar het leven zuur en jaagt mekaar in de gordijnen of in dit geval de kroonluchter. “De Rozenoorlog” mocht dan misschien geen al te positief beeld van het huwelijk schetsen, het was bij verre het beste dat we ooit van Judas TheaterProducties zagen. Alle puzzelstukjes pasten perfect in elkaar: men had een degelijk en entertainend verhaal, de humor was gevarieerd en wist de juiste toon aan te slaan, de muziek was afwisselend en passend, de belichting was verzorgd met oog voor details, het decor was eenvoudig en functioneel, de regie zat goed, de acteer- en de zangprestaties van Maike Boerdam en Lucas Van den Eynde waren een lust voor het oog en het oor, …  Kortom: “De Rozenoorlog” was een avondje puur genieten van theater op zijn best.

30 jaar draait de musical The Phantom of the Opera ondertussen op de West End in Londen. En de productie heeft ook een Guiness World Record op zak. Philip Griffiths staat namelijk al 26 jaar ononderbroken in deze West End-show. Wij zagen hem aan het werk als Monsieur André. De Nederlandse zangeres Celinde Schoenmaker kreeg de eer om op 10 oktober tijdens de galavoorstelling in de voetsporen te treden van Sarah Brightman voor wie componist Andrew Lloyd Webber de rol schreef. Daarmee gaat haar naam alvast de geschiedenisboeken in van de productie. Op vraag van Brightman destijds speelt de hoofdzangeres de rol van Christine 6 keer per week en treedt haar alternate op maandag en vrijdag op. In deze regie van Harold Prince gaat die eer naar de Engelse klassiek geschoolde Harriet Jones die zowel opera- als televisiewerk op haar palmares heeft staan. 30 jaar na zijn première blijft de musical die opera-, goochel- (beeld van The Phantom in de spiegel in Christines loge, het plots verdwijnen op het einde, …) - en balletelementen in zich draagt,allerhande fans - ook gothicfans - bekoren. Verder is The Phantom of the Opera gedeeltelijk een stuk in een stuk waarbij het voor een stuk de theaterwereld zelf gedeeltelijk toont (het repeteren, de changementen, de verschillende culturele achtergronden van de zangers, de oude machinerie (de trekkenwand), het spiegelen van voor-en achtergrond, decorstukken, …) Hét recept van het succes van The Phantom of the Opera naast de zeer brede palet aan genres dat te zien is, zijn de  special effects (het vuurwerk uit een doodskop,  vlammen vooraan het podium, de kroonluchter die naar beneden valt,…),  de steengoede zangers, een van de beste scores die Andrew Lloyd Webber schreef, en een sterk coming of age-verhaal waarbij Christine moet kiezen tussen twee mannen: Raoul of het Spook.

Op 10 januari 2016 overleed David Bowie, twee dagen nadat ie 69 was geworden en zijn laatste studio album ‘Blackstar’ in de winkelrekken lag. Op 7 december 2015 ging in NY zijn laatste podiumproductie, de musical ‘Lazarus’ in première waar hij samen met Enda Walsh aan schreef. Ivo Van Hove stond in voor de regie en zijn trouwe compagnon Jan Versweyveld tekende opnieuw voor de visuals en belichting. Na de run in de States, komt de show nu ook thuis in de UK in een tent, voor slechts 13 weken in het tijdelijke King’s Cross Theatre tot 22 januari 2017. De nummers van Bowie in een concretere context gieten, in de structuur van een verhaal, een musical die in dit geval gebaseerd is op ‘The Man Who Fell to Earth‘ van Walter Tevis uit 1963, bleek allesbehalve makkelijk. Het verhaal en de enscenering hapert dus wel eens maar uiteindelijk blijft de onsterfelijke muziek van Bowie, knap live neergezet door de cast en de band die achter plexiglas staat overigens, op zo’n inkakmomenten wél overeind.

Als platte cola. Zo smaakt de eerste Prinsessiashow ‘De droomtroon’ die in Antwerpen halt hield. Goed weliswaar bij maagpijn. Maar of een meisje dat na de show last had van buikpijn van de honger daarmee geholpen is, is maar de vraag. Haar klachten waren sowieso het gevolg van het aanvangsuur: 11u terwijl de show ongeveer 70 minuten lang duurt.  Naar kinderproductienormen is de show niet te lang qua duur, maar door de slappe spanningsboog en het constant – tot 5 keer toe! – herhalen van dezelfde scène: acteur/actrice neemt plaats in de droomtroon, valt in slaap, rook verschijnt en bij het geluid van een stoomketel komen we in zijn of haar droom terecht, voel je de aandacht bij heel wat jonge meisjes die voor de gelegenheid uitgedost zijn in prinsessenkleedjes, stevig verslappen. Doe daarbij een flets live on tape optreden waarbij de voice over zang het iets te veel overneemt van het live gebeuren, en James Cooke die als Basiel al even erg op de zenuwen werkt als tijdens ‘Zeg ‘ns euh’ op Vier deze zomer en ‘Jonas & Van Geel’ op vtm recent, en je hebt een show die het vooral moet hebben van Helle Vanderheyden die als prinses Iris nog min of meer de zaak weet recht te houden.