Overleeft de danstaal en het ritme van Auf dem Gebirge hat man ein Geschrei gehört 30 jaar na zijn creatie?. Het antwoord is twee keer neen. Het danstheaterstuk gebracht door Tanztheater Wuppertal Pina Bausch dat meer dan twee uur duurt uit 1984 lijkt vooral op een oude film of tv programma van destijds bekijken. Er zit gigantisch veel ruis op, de kleuren zijn wat vaal en de verteltechniek tergend traag. Komt daarbij dat de klankband vaak vinyl is, die stevig kraakt, en – op regieaanwijzing van Bausch zelf – ook even hapert in het eerste deel, en je krijgt een voorstelling waar de samenhang van het geheel behoorlijk zoek is, waar het bij momenten maar toneel in het toneel kijken is en dus gewoon uitdraait, net als de openingsscène en de massascène op chaos.

Lord of the dance heeft er een zeer succesvolle doortocht in ons land op zitten.  Maar liefst 1 Vorst Nationaal, 3 Capitoles in Gent, 2 Kursalen in Oostende, een Ethias Theater in Hasselt en om af te sluiten een Lotto Arena in Antwerpen waren nodig om aan de vraag naar tickets te voldoen. Opnieuw levert de Ierse voorstelling de klassieke ingrediënten af: Ierse muziek (twee strijkers, 1 tin whistle, ofwel hét symbool van Ierland, en de stem). Voor het ritme zorgen de meer dan twintig tapdansers op het podium. Al is lang niet alles live, wanneer de micro’s van de podiumvloer opengaan en we enkel het tapdansen live horen, zorgt dat voor erg enthousiaste reacties tot zelfs tribunegestamp alsof het publiek solliciteerde voor een job bij deze troupe.

Een installatie waar je als toeschouwer deel van uitmaakt. Dat is het concept van “Slugs garden” van Fabián Barba en Esteban Donoso samen met de derdejaars dans van het Conservatorium in Antwerpen. Het heeft iets weg van een snoezelruimte, met veelkleurige kussens, lakens, gevulde zakken, verspreid. Daartussen liggen de performers die zacht bewegen als een slak, de ogen dicht, kronkelend, de omgeving aftastend. Zelf word je slak onder de slakken.

Aanvankelijk leek het een bizarre folkloristische dansvoorstelling. Daarbij werden traditionele dansen zoals de Hoko (Rapa Nui, Paaseiland), de Hula (Polynesisch, eilanden Hawaii) , de Haka (Maori, Nieuw Zeeland), de Tamuré (Tahiti en Cook eilanden) en de Hula Kahiko (Polynesisch, eilanden Hawaii) getoond. Oorlogsdansen, vaak met ritueel karakter. Maar uiteindelijk bleek “War” een ijzerscherpe aanklacht tegen vooroordelen tussen mensen. Ook het traditionele nagesprek na een culturele voorstelling werd zwaar door de mangel gehaald. Het toontje – behoorlijk blasé - waarop Elisabeth Tambwe in het Frans de danser Pascual Pakaranti interviewt, is er zo op, met een interviewster die zich als kenner profileert, als fan ook en zo danig de prestaties bewierrookt (met een van de pot gerukte vergelijking naar o.a. Pina Bausch), aan het mouwvegen slaat maar de bal – hier weliswaar heerlijk gespeeld – ook behoorlijk mis slaat.

Rauw / Raw toont kinderen die met twee volwassenen en muzikant Thomas Devos op het podium staan. Die laatste begeleidt de voorstelling met zang en elektrische gitaar. Nummers klinken bluesy, grauw ook wel. Knappe soundscape. Veerkracht daar gaat het over, hoe kinderen die op straat leven, overleven, kind zijn en toch ook weer niet. Of breder bekeken, hoe kinderen aan hun lot worden overgelaten omdat hun ouders nooit thuis zijn. Rauw/Raw heeft iets donkers in zich maar komt ook speels over, misschien wel iets te speels. Vol goede bedoelingen, slaat het de bal wel mis.