3 Jaar geleden programmeerde de Munt al de Cherubini-opera Médée, die gebaseerd is op Medea van Euripides. Een herneming dus van een werk dat het in 1797 niet al te best deed, maar pas halfweg de twintigste eeuw terug wat onder de aandacht kwam omdat Maria Callas de opera in haar repertoire stak. Naast Beethoven, die het werk verder blijkbaar ook wel genegen was, zijn er zeer veel koele minnaars van deze opera. Waaronder wijzelf. 

Heerlijk om te zien hoe regisseur Peter Konwitschny na Don Carlos vorig seizoen met Verdi’s Aida het publiek opnieuw opgedraaid krijgt. “Foei. Awoe. Boe.” wordt stevig geroepen nadat Radamès “ingewijd” wordt om als legeraanvoerder voor de Egyptenaren ten strijde te trekken. Ook tijdens de pauze hebben we nog maar zelden zo luidruchtige toeschouwers geweten die volop aan het discussiëren zijn in de foyer en de gangen. Op dat moment heeft het publiek nog geen sfinks of piramide gezien. Konwitschny kiest voor uitgepuurd kamerspel. Geen grootse triomftocht voor Radamès dus wanneer hij de Ethiopiërs verslagen heeft. Kan ook niet als je in de psyche van de Egyptische aanvoerder kruipt. Hij heeft daarvoor de vader van zijn verboden geliefde Aida, vrouw met Ethiopische roots, moeten verslaan.

Met “Il Ritorno d’Ulysse in Patria” snijdt de Vlaamse Opera een werk uit de barokperiode aan. In 1640 was hij voor het eerst te zien in Venetië naar een libretto van Giacomo Badoaro (gebaseerd op de Odyssee van Homeros) en is het een van de eerste werken dat bedoeld was voor het grote publiek én ook succesvol was. De Italiaanse librettist verwijst weliswaar naar de Romeinse mythologie in plaats van de Griekse. Regisseur Michael Hampe blijft trouw aan de visuele overdaad waarin ook de oorspronkelijke versie zou gebaad hebben. Kitscherige paarden komen uit het podium met Neptunus die de teugels mag vasthouden. Minerva en Jupiter dalen in weelderige goudkleurige decorstukken uit de hemel neer. Het onderonsje dat de drie hebben in het tweede deel is dan ook visueel hilarisch. Het trio besluit dat ze Ulysse een gelukkig en zorgeloos leven zullen bieden, nadat ie 20 jaar op zoek was naar zijn vrouw.

Onthechting of loskomen van, daar draait het om in Hosokowa’s wereldcreatie Matsukaze die in de Munt in première ging. De opera met 5 scènes is een choreografisch werk, waar van begin tot het einde de dans centraal staat. De zanglijnen zijn vrij vlak en doen wat Gregoriaans aan. Veel versieringen rond een bepaald en beperkt aantal lange noten dus. Veel (grote) toonsprongen horen we niet, maar wel veel toonherhalingen. Het idioom waarmee Hosokawa zich bedient, is dus verre van gemakkelijk. Hij maakt dat het libretto soms gezongen dan weer eerder gesproken (weliswaar met toonverschillen) overkomt. Dat bevordert het mystieke wat mysterieuze verhaal rond de twee gestorven zielen van de zussen Matsukaze en Murasame die hun liefde om de gestorven dichter Yukihira niet kunnen lossen en de pijn die ze daarvan hebben.

De Munt bracht een concertante versie van Verdi’s opera Nabucco in het Koninklijk Circus. Een niet alledaagse opstelling voor het orkest, dat plaats nam in de circuspiste. Een ander deel van de muzikanten speelde vanuit de gang. De vocalisten en koor kregen een plek op het podium. Vooral Carlo Colombara als Zacharias, Marianne Cornetti als Abigaïl en het (slaven)koor wisten ons danig te overtuigen. Uiterst moeilijk is Abigaïls partituur trouwens. Verder bracht het orkest het er zeer goed vanaf in een behoorlijk warme zaal. Carlo Guelfi sprong in voor Andrzej Dobber die omwille van gezondheidsredenen voor de rol van Nabucco vervangen moest worden.