De vooruitzichten voor Disney zien er niet al te best uit met hun jongste animatiefilm Strange World van regisseur Don Hall. De ticketverkoop zit wereldwijd stevig onder de verwachtingen en er wordt geschat dat de prent zelfs een verlies van meer dan 100 miljoen dollar zou kunnen optekenen. Toen wij naar Kinepolis trokken om de 4DX-versie te zien, die we best wel tof vonden, er zit dan ook heel wat actie in de film waardoor de effecten (borstels aan de enkels, bewegende stoelen, luchtverplaatsing, gespetter enz.) optimaal tot hun recht komen, maakten we zo waar een privé-screening mee. Nu goed, we gingen op een weekdag op een uur dat mensen wel wat anders te doen hebben dan naar de cinema gaan, maar toch …

“Je bent om op te eten/Je bent lekker.” Het is een uitdrukking die we geliefden wel vaker horen zeggen, meestal wordt dat dan wél figuurlijk bedoeld. In Bones and all, de verfilming van het gelijknamige boek van Camille DeAngelis door regisseur Luca Guadagnino, kan je dat ook letterlijk zien. De prent gaat dan ook over twee tieners die verliefd worden op elkaar. Wat ze met elkaar gemeen hebben? Ze zijn kannibalen en eten dus mensen op. Daardoor vormen ze echter ook een risico voor elkaar.

She said, het biografische drama dat Maria Schrader regisseerde naar het gelijknamige non-fictieboek van Jodi Kantor en Megan Twohey die voor The New York Times onderzoek deden naar Harvey Weinsteins grensoverschrijdend gedrag tegenover vrouwen, is alweer zo’n film die over (onderzoeks)journalistiek gaat die 1. een lange zit is en 2. behoorlijk saai is. De #Metoo-beweging die ontstond nadat het schandaal losbrak, en feministen tout court verdienden wat ons betreft een betere film dan dit.

Je zal het maar meemaken als gerespecteerd chef-kok. Dan heb je je helemaal tot in de puntjes voorbereid en een exclusieve maaltijd samengesteld met je team op maat van je gasten, gepersonaliseerd zelfs, blijkt er iemand onaangekondigd op te dagen waardoor dat gegeven een bedreiging vormt voor je hele concept. Een avond die draait om mensen eerder voedsel voor de geest te serveren dan voor de maag. Dat is kort samengevat de plot van The Menu, de zwarte komedie met een vleugje horror erover heen die Mark Mylod regisseerde en Seth Reiss en Will Tracy schreven.

Een wel bijzonder donkere stop motionfilm leveren Guillermo del Toro en Mark Gustafson af met Guillermo del Toro’s Pinocchio. Hun versie situeert zich in het Italië onder Mussolini, het fascisme met andere woorden in de jaren ‘30. Pinocchio (stem van Gregory Mann) wordt er zelfs gerekruteerd om opgeleid te worden bij de fascistische jongeren wat hier dus de wel érg donkere tegenhanger is van Pleziereiland. Vermits de levende houten pop niet kan sterven (wat ons inziens relatief is, want als ie zijn voeten te dicht bij de haard zet, is hij ze wel degelijk kwijt), is hij interessant om in te zetten tijdens de oorlog, klinkt het. Het is lang niet de enige vondst die onze wenkbrauwen deed fronsen. En mogelijks waren we niet de enigen. Zo stelden we tijdens de persvisie vast dat sommige collega’s vroegtijdig de zaal verlieten. Ongezien.