White Noise dat Noah Baumbach regisseerde naar het gelijknamige boek van Don DeLillo uit 1985 is niet meteen het soort film dat je op je nuchtere maandagochtendmaag wil zien. De prent is namelijk behoorlijk intellectualistisch en de weetjes of fake news worden je om de oren geslagen. “De familie is de bakermat van fake news.” klinkt het dan ook. Er is iets van.

In de VS is abortus al minstens in 10 conservatieve staten terug verboden nadat het Amerikaanse Hooggerechtshof in juni dit jaar dat op lokaal vlak terug mogelijk maakte. In Amerika maar ook daarbuiten leverde dat behoorlijk wat kritiek op, niet zelden vanuit vrouwen en vrouwenrechtenorganisaties. Ook artiesten namen een standpunt in op social media maar ook tijdens hun optredens. Call Jane dat geregisseerd werd door Phyllis Nagy komt er dus op het juiste moment. De prent gaat over The Janes die in de jaren ’60 tot begin jaren ’70, toen abortus illegaal was in de States, vrouwen hielp met een veilig abortus. Probleem echter was dat de dokters die het risico namen om hun licentie te verliezen, behoorlijk stevig konden doorrekenen voor zo’n ingreep waardoor heel wat (jonge) vrouwen niet geholpen konden worden.

Neen, Good luck to you, Leo Grande, de dramedy die Sophie Hyde regisseerde naar een script van Katy Brand wist ons niet te bevredigen. Sterker nog, we vonden de prent twee derde van de tijd ronduit saai. Hoe dat komt? De expositie waarin de twee hoofdpersonages Nancy Stokes/Susan Robinson (Emma Thompson) en Leo Grande/Connor (Daryl McCormack) aan de kijker worden voorgesteld duurt véél te lang. Het is meer dan een uur (!) wachten tot plotpunt 1, wanneer Stokes tegen de sekswerker Leo Grande die ze inhuurt om er in een hotelkamer seks mee te hebben, vertelt dat ze zijn échte naam (Connor) te weten is gekomen en ze info over hem online heeft opgezocht.

De vooruitzichten voor Disney zien er niet al te best uit met hun jongste animatiefilm Strange World van regisseur Don Hall. De ticketverkoop zit wereldwijd stevig onder de verwachtingen en er wordt geschat dat de prent zelfs een verlies van meer dan 100 miljoen dollar zou kunnen optekenen. Toen wij naar Kinepolis trokken om de 4DX-versie te zien, die we best wel tof vonden, er zit dan ook heel wat actie in de film waardoor de effecten (borstels aan de enkels, bewegende stoelen, luchtverplaatsing, gespetter enz.) optimaal tot hun recht komen, maakten we zo waar een privé-screening mee. Nu goed, we gingen op een weekdag op een uur dat mensen wel wat anders te doen hebben dan naar de cinema gaan, maar toch …

“Je bent om op te eten/Je bent lekker.” Het is een uitdrukking die we geliefden wel vaker horen zeggen, meestal wordt dat dan wél figuurlijk bedoeld. In Bones and all, de verfilming van het gelijknamige boek van Camille DeAngelis door regisseur Luca Guadagnino, kan je dat ook letterlijk zien. De prent gaat dan ook over twee tieners die verliefd worden op elkaar. Wat ze met elkaar gemeen hebben? Ze zijn kannibalen en eten dus mensen op. Daardoor vormen ze echter ook een risico voor elkaar.