Tot 6 augustus meert de musicalversie ‘Footloose’ van de gelijknamige film uit 1984 in het Kursaal van Oostende aan. Een Britse reisvriendelijke productie is het die niet al te gek veel decors en props meezeult. De acteurs zijn tevens de muzikanten van dienst wat ook een slok op de borrel scheelt op vlak van cast en crew. Enkele dagen na de Oostendse première blijkt de voorstelling nog te kampen met enkele productionele uitdagingen. Bij het betreden van de zaal zagen we dat er technische problemen waren met de schermen (die nog het Barco bureaublad toonden), kende het eerste deel enkele nummers die werden overstemd door gigantische ruis die maar niet verdween, en zaten er tot diep in deel twee lichtfouten (met o.a. een niet belichte Gareth Gates en Laura Sillett).

20 jaar nadat de musicalafdeling van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen Jekyll an Hyde bracht in de Stadsschouwburg van Antwerpen, een Europese première was dat, speelt de musical opnieuw in onze stad. In 1997 kende de originele musical met muziek van Frank Wildhorn naar een verhaal van Leslie Bricusse dat gebaseerd is op ‘Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde’ van de Schotse romanschrijver Robert Louis Stevenson uit 1886 zijn première op Broadway. Voor de theaterbewerking stonden Frank Wildhorn en Steve Cuden in. Het is de vzw MinTh - Nieuw MuziekTheater Brasschaat - die professionals samenbrengt met liefhebbers die een semi-professionele voorstelling op redelijk hoog niveau brengt. Deborah De Ridder, An Lauwereins (tevens meter van de vzw) en Koen Crucke tekenden alledrie voor een rol als respectievelijk de prostituee Lucy, de dubbelrol Lady Beaconsfield/Guinevere en Sir Danvers. Glenn Desmedt neemt de titelrol van Jekyll en zijn donkere alter ego Hyde voor zijn rekening. In het najaar tourt de voorstelling en neemt Hans Peter Janssens (net als in 1997 bij het KBVV) twee voorstellingen de hoofdrol voor zijn rekening. Ildiko Van Dijck die de rol van Jekylls verloofde Emma speelt en zingt, en in 2014 met grote onderscheiding voor zang afstudeerde aan het Conservatorium in Antwerpen, is wellicht dé revelatie van deze voorstelling.

Chaska Pouwels en Tommie Thie namen als jonge Nala en jonge Simba afscheid van de musical The Lion King in Nederland. En op wat een knappe manier deden ze dat! De musical hangt zeker in het eerste deel af van hun acteer- en zangprestaties vermits zij de ontluikende liefde tussen de twee leeuwtjes moeten spelen en één van de grote hits mogen zingen uit de show: ‘Dan ben ik de baas van het land’. Maar misschien nog crucialer is de rol voor de jonge Simba die zijn vriendinnetje in gevaar brengt door in de verboden zone te komen, daar waar de hyena’s en Scar regeren: het olifantenkerkhof. Beide kinderen spelen op een zeer sterke en naturelle manier dat het zonde is dat ze wettelijk niet meer voorstellingen mogen spelen dan voorzien. Opvallende vaststelling van The Lion King, die al sinds 1997 een succes is en onafgebroken speelt in New York, ook een succesvolle run kent in Londen, en nu in Scheveningen voor de tweede keer op de affiche staat nadat de musical er in 2004 voor het eerst werd opgevoerd, is dat die vooral de muzikale kaart trekt van de Afrikaanse melodieën, meerstemmige zang en ritmes. Een van de weinige songs die zo goed als onaangeroerd bleef in vergelijking met de tekenfilm is ‘Hakuna Matata’, gezongen door twee Antwerpenaren, in het opgepoetst Antwerps dialect: Steve Beirnaert als Timon en Kobe Van Herwegen als Pumbaa. De overbekende melodie van de ballad ‘Voel je hoe de liefde groeit’ wordt in het tweede bedrijf echter naar de achtergrond geplaatst en de Afrikaanse sound naar de voorgrond.

Een feest van de wansmaak. Eén grote foute gay parade. Dat is de jongste Ketnetmusical ‘Unidamu’ van Ketnet en Studio 100 geworden. Dé Ketnetmusical te veel, die geproduceerd werd, volgens ons. Een van de pot gerukt verhaal waar de personages onvoldoende uitgewerkt zijn, dat van begin tot einde compleet ongeloofwaardig is, hangt met haken en ogen aan elkaar, en promoot eerder de eenzijdige kleurrijke over the top gay cultuur die de massamedia én commerciële podium- en concertsector ondertussen zo vaak opvoeren dat het niet alleen erg voorspelbaar wordt, maar ook een flauw en te clichématig beeld oplevert van holebi’s (net zoals metalheads in de massamedia steevast vertoond worden als mensen die enkel zwart in hun garderobe hebben hangen, volstaan met tattoos en bijna hun volledige lijf doorboord hebben met piercings). Ook de zoveelste keer dat Studio 100 het nodig acht om school in een ruk te associëren met woorden als ‘saai’ en ‘gevangenis’ doet ons de vraag stellen of van stigmatisering stilaan geen sprake kan zijn. Kan er iemand opstaan bij het productiebedrijf in Schelle, en er een kwaliteitsmanager aanstellen? Want dat de creativiteit ondertussen zo goed als op is ginder, wordt pijnlijk duidelijk in Unidamu dat geregisseerd werd door Tijl Dauwe.

We moesten deze keer niet naar Londen of New York afreizen om een kwalitatief erg hoogstaande musicalproductie te zien. We konden gewoon met het openbaar vervoer naar de Koningin Elisabethzaal in het hartje van Antwerpen waar de internationale productie van “Cats” te gast was. Volgens ons is deze voorstelling die componist Andrew Lloyd Webber baseerde op het boek “Old Possum‘s Book of Practical Cats” van T.S. Eliot zeker niet het beste wat de man ooit schreef, maar de uitvoering was ronduit geweldig. Alleen al het meerstemmige koorwerk, de dansende katten en de magistrale uitvoering van het overbekende “Memory” door Joanna Ampil maakten een bezoek aan deze voorstelling meer dan de moeite waard.