Als platte cola. Zo smaakt de eerste Prinsessiashow ‘De droomtroon’ die in Antwerpen halt hield. Goed weliswaar bij maagpijn. Maar of een meisje dat na de show last had van buikpijn van de honger daarmee geholpen is, is maar de vraag. Haar klachten waren sowieso het gevolg van het aanvangsuur: 11u terwijl de show ongeveer 70 minuten lang duurt.  Naar kinderproductienormen is de show niet te lang qua duur, maar door de slappe spanningsboog en het constant – tot 5 keer toe! – herhalen van dezelfde scène: acteur/actrice neemt plaats in de droomtroon, valt in slaap, rook verschijnt en bij het geluid van een stoomketel komen we in zijn of haar droom terecht, voel je de aandacht bij heel wat jonge meisjes die voor de gelegenheid uitgedost zijn in prinsessenkleedjes, stevig verslappen. Doe daarbij een flets live on tape optreden waarbij de voice over zang het iets te veel overneemt van het live gebeuren, en James Cooke die als Basiel al even erg op de zenuwen werkt als tijdens ‘Zeg ‘ns euh’ op Vier deze zomer en ‘Jonas & Van Geel’ op vtm recent, en je hebt een show die het vooral moet hebben van Helle Vanderheyden die als prinses Iris nog min of meer de zaak weet recht te houden.

In een tijd waarin zelfs de fotomodellen die poseren voor de reclamecampagnes zonder digitale hulp ook niet meer beantwoorden aan de schoonheidsidealen die ze moeten voorspiegelen,  kwam de boodschap achter  “Volmaakt de musical” , namelijk dat je gelukkig mag zijn zoals je bent, als een verademing. Alleen miste deze eerste professionele voorstelling van  So What? Productions vzw de nodige diepgang om deze boodschap ook geloofwaardig over te brengen. De personages bleven oppervlakkig en het verhaal was veel te mager. De voorstelling overleefde dankzij het fenomenale stemgeluid van Martine De Jager als Erna en het feel-good gehalte van de nummers die eerder deden denken aan een cabaretje dan aan musical. “Volmaakt de musical” bracht niet de maatschappijkritische blik die we gehoopt hadden, maar leverde wel een ontspannen avondje pretentieloos vertier op.

The Bodyguard de musical is in Nederland een waanzinnig succes. Met meer dan een half miljoen verkochte tickets is de productie aan zijn tweede jaar begonnen. Er zijn verschillende redenen voor het succes. De musical bevat de grootste hits van Whitney Houston en valt dus onder de categorie jukeboxmusical. De voorstelling ging op de West End op 5 december 2012 in première, in hetzelfde jaar toen Houston stierf. Op 11 februari 2012 was dat. Joop van den Ende en Albert Verlinde van Stage Entertainment speelden  erg kort op de bal. Daardoor werd de Nederlandse versie die op 27 september 2015 in première ging de eerste niet-Engelstalige versie. Voeg daar een love story aan toe, een verboden liefde tussen een lijfwacht en een superster, en een erg actueel thema rond (cyber)criminaliteit en stalking en je hebt een cocktail die erg goed zit en tevens meer dan ooit actueel is. Houstons nummers zijn dermate veeleisend voor een zangeres dat de productie maar liefst twee artiesten de rol van Rachel Marron laat zingen. Wij kregen met Samantha Klots die elf jaar geleden afstudeerde aan de dansacademie Lucia Martha in Amsterdam de cover van Rachel Marron aan het werk te zien. Een understudy zeg maar die samen met Nurlaila Karim die recent de cast vervoegde als Nicki Marron onwaarschijnlijk straffe prestaties neerzette die de haren op onze armen meermaals lieten rechtkomen, een krop in de keel bezorgden en onze traanklieren aan het werk zetten. Zo’n productie neerzetten in Vlaanderen met drie zangeressen die Whitney vocaal aankunnen, is gewoon onmogelijk. Om de heel eenvoudige reden dat onze regio niet over de geschikte stemmen beschikt, laat staan het budget heeft van deze tot in de puntjes verzorgde voorstelling.

Een musical hoeft niet altijd een diepere moraal te hebben, een romantisch verhaal of een spannend drama te zijn om te entertainen. Het bewijs: “Nonsens” van Event-Team.  Het verhaal was zo flinterdun dat je er door kon kijken, maar toch bezat de voorstelling voldoende elementen om ons zonder problemen een gezellige avond vertier te bezorgen. “Nonsens” moest het hebben van de taal- en situatiehumor, de vrolijke liedjes, de verschillende karikaturen in de personages van de nonnen en de geweldige zangprestaties van Anne Mie Gils, Liv Van Aelst, Dorothy Wuyts, Vicky Delrue en Liesbet Hermans.

Met “Sisters of Swing” bracht De Speling de sfeer van de jaren ‘40 en ’50 terug naar de Zwarte zaal van het Fakkelteater. We volgden het turbulente leven dan The Andrew Sisters vanaf hun prille stapjes in de muziek tot de grote successen en de onvermijdelijke ondergang. Ditte Jaspers, Marjolein Kinsbergen en Nayat Sari  kropen in de huid van respectievelijk Maxene, Patty en LaVerne Andrews. Hun driestemmige samenzang nam ons probleemloos mee naar de tijd van Glenn Miller en Bing Crosby. Onder de muzikale leiding van Orlin Tzontchev en met de ondersteuning van een zevenkoppige live-band kwam de swing weer tot leven. Het was alleen jammer dat de auteurs Beth Gilleland en Bob Beverage een te mager script hadden afgeleverd om er echt iets geweldig van te maken.